Είναι δυνατόν να ξεχάσει μια μάνα την τελευταία εικόνα του παιδιού της; Για τη Μάγδα Φύσσα, εκείνη τη στιγμή σταμάτησαν όλα. Σταμάτησε η ζωή. Ήταν αυτή η καταραμένη στιγμή που αντικρίζει τον νεκρό γιο της στο νοσοκομείο. Τον Παύλο Φύσσα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Μάγδα Φύσσα, σε συνέντευξή της στον Σπύρο Χαριτάτο, είναι συγκλονιστική.
“Είχε φύγει στις 5.30 το απόγευμα από εδώ, χαιρετηθήκαμε… Πάντα όταν έφευγε κι όταν επέστρεφε θα με αγκάλιαζε, θα με φιλούσε…Κι εγώ επίσης. Έτσι και εκείνο το απόγευμα, φιληθήκαμε, είπαμε “γεια, θα τα πούμε το πρωί στον καφέ””.
Μόνο που μάνα και γιος δεν ήπιαν άλλον καφέ μαζί. Το χέρι του δολοφόνου Γιώργου Ρουπακιά, στέλεχος της Χρυσής Αυγής, έκοψε σχεδόν ακαριαία το νήμα της ζωής του Παύλου Φύσσα.
Η αμέσως επόμενη σκηνή του δράματος διαδραματίζεται στο νοσοκομείο. “Κοίταζα τους γιατρούς στα μάτια και περίμενα να δω μια ελπίδα. Κάτι… Να μου πουν πως είναι στην Εντατική. Αλλά δεν έβλεπα κάτι και απλά περίμενα να δω ποιος θα τολμήσει να το ξεστομίσει. Ε, βρέθηκε ένας γιατρός τελικά και μου το είπε. Όπως γίνεται συνήθως… Κάποια στιγμή θα το ακούσεις το μαντάτο”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά το νοσοκομείο η Μάγδα Φύσσα είδε το γιο της στον νεκροθάλαμο: “Το παιδί ήταν παγωμένο. Απλά τους είπα πως αν πέσουμε όλοι πάνω του και τον ζεστάνουμε, δεν θα σηκωθεί; Τον αγκάλιασα, προσπαθούσα να τον ζεστάνω. Δεν με άφησαν και πολύ…Κοιμότανε… Κοιμότανε…”, είπε η κυρία Φύσσα.
“Ο Παύλος άντεξε 4 λεπτά. Αυτά τα 4 λεπτά υπέδειξε τον δολοφόνο του. ”Πού πας, ρε παπάρα; Με μαχαίρωσες και φεύγεις”. Αυτό είπε στον Ρουπακιά. Οι αστυνομικοί λοιπόν που φθάνουν κατόπιν, που ήταν στη γωνία και περίμεναν, με τη Χρύσα να τους παρακαλάει να πάνε να βοηθήσουν, δεν πήγαν να πιάσουν τον Ρουπακιά. Τον Παύλο πήγαν να πιάσουν!”
“Ο δολοφόνος αφού μαχαιρώνει πάει να μπει στο αυτοκίνητό του και να φύγει. Εκεί έρχεται το περιπολικό και τον πιάνει. Αν αυτό γινόταν στο στενό πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα! Θα μιλούσαν για… ξεκαθάρισμα λογαριασμών! Αν έχουμε φθάσει σε αυτό το σημείο που έχουμε φθάσει το χρωστάμε στον Παύλο. Σε κανέναν άλλον. Τα 4 λεπτά που άντεξε… Για τέτοιο λιοντάρι μιλάμε. Αυτό δεν μπορώ να χωνέψω. Πώς μπόρεσε και έχωσε το μαχαίρι σε ένα τέτοιο παλικάρι;”
Η κατάθεση της μάνας ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση και η ίδια αναφέρει: “Πέρασαν δύο χρόνια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν να μην καταθέσουμε πριν από τις εκλογές”. Όσο κι αν διαρκέσει αυτή η πολύκροτη δίκη, όμως, η μητέρα του Παύλου ξεκαθαρίζει: “Θα πηγαίνω. Το χρωστάω στον Παύλο”.
Για τη βεβήλωση του μνημείου του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, η απορία της μητέρας είναι εύλογη: “Τι μίσος είναι αυτό; Είναι ένα παλικάρι που έχει φύγει από τη ζωή και πάνε και κάνουν διάφορα πάνω στο τσιμέντο, όλα αυτά που θα ήθελαν να κάνουν πάνω στο ίδιο του το κορμί. Αυτό πονάει περισσότερο. Αλλά είναι σίγουρο πως του Παύλου δεν του κάνουν τίποτε απολύτως.
Γελάει μαζί τους”.
Η ευχή της μάνας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη: “Μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω και να είχα το παιδί μου εδώ. Να μην είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά και να τέλειωνε αυτά που ήθελε να κάνει στη ζωή του. Χρήσιμος άνθρωπος…”
