Η ανάρτηση έχει τίτλο: “Ρουβίκωνας: Σχετικά με την απόπειρα εισβολής στο γραφείο του βουλευτή Κ.Κατσίκη” και αναφέρει ότι σήμερα λίγο πριν τις 10 το πρωί μέλη της ομάδας επιχείρησαν να μπουν ανεπιτυχώς στο γραφείο του βουλευτή Κώστα Κατσίκη στο κέντρο της Αθήνας. Μάλιστα λένε ότι δεν πέρασαν την πόρτα του γραφείου και ότι γράφεται περι εισβολής και ύβρεων είναι ανακριβές. Αιτιολογούν την ενέργεια αυτή θυμούμενοι παλαιότερες δηλώσεις του βουλευτή για τους ομοφυλόφιλους αλλά και για την ανταλλαγή των 8 τούρκων με τους δυο έλληνες στρατιωτικούς…
Όλη η ανάρτηση του Ρουβίκωνα
Σήμερα το πρωί στις 9:45 σύντροφοι/ισσες της ομάδας επιχείρησαν να μπούνε στο γραφείο του βουλευτή Κωνσταντίνου Κατσίκη στη Βασιλίσσης Σοφίας 10 στον 2ο όροφο. Δυστυχώς η είσοδος της ομάδας στο βουλευτικό γραφείο δεν κατέστη εφικτή. Ό,τι αναφέρεται σχετικά με το γεγονός είναι ψέμα. Κανείς δεν μπήκε στο γραφείο εκτοξεύοντας απειλές.
Η αστική δημοκρατία είναι, ειδικά σήμερα, ένα αδειανό πουκάμισο. Οι πολιτικές δεν φτιάχνονται στο εσωτερικό της όπως κάποτε. Αν κάποτε το κεφάλαιο, οι εθνικές κρατικές ελίτ, οι μεγάλοι ιμπεριαλισμοί, χρησιμοποιούσαν το κοινοβουλευτικό πεδίο για να σχηματοποιήσουν τις επιλογές τους, σήμερα το έχουν ξεφορτωθεί ως παράγοντα καθυστέρησης και εμπλοκών. Στο παρόν λοιπόν η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά ένα σούπερ μάρκετ πολιτικής δημοσιότητας, παραγοντισμού γύρω από προνόμια και παρασιτισμού σε δημόσιους πόρους από διάφορες κλίκες συμφερόντων που συνεχίζουν να αποκαλούνται κόμματα. Σε αυτή την πολιτική μπίζνα αυτό το φανταστικό καχέκτυπο του “πολίτη”, η διαταξική σούπα των ψηφοφόρων, ψωνίζει κάθε λίγα χρόνια με τους μόνους όρους που συνίστανται σε πραγματικότητα: με όρους ενός θεαματικού πολιτικοϊδεολογικού lifestyle.
Οι υποψήφιες μορφές του lifestyle βρίσκονται απλωμένες στα ράφια. Έχει “σοβαρούς τεχνοκράτες”, έχει “ρομαντικούς ιδεολόγους”, έχει στιβαρούς της “realpolitic”, “έντιμους” (χωρίς άκρες να διορίσουν), “άτιμους” (με άκρες να διορίσουν) κλπ, κλπ.
Μια κατηγορία πολιτικών προϊόντων που μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο είναι τα “παρατράγουδα”. Αν και από πάντα υπήρχαν οι “αντισυμβατικοί”, αυτοί δηλαδή που θα πουν την οποιαδήποτε επικίνδυνη ή ακίνδυνη μπούρδα χωρίς τον φόβο να τους εγκαταλείψει το εκλογικό κοινό τους ή να δημιουργήσουν θέμα στο κόμμα τους, στις μέρες μας αυτή η κατηγορία έχει πολλαπλασιαστεί. Από την μία τα κόμματα έχοντας χάσει το μερτικό εξουσίας που είχαν στο κράτος πρέπει να διατηρήσουν τον όγκο τους έστω και με κοπανιστό αέρα, από την άλλη το κοινό που υπόρρητα γνωρίζει πως πρόκειται για μια παράσταση νιώθει πιο χαλαρό να διασκεδάσει αφηνόμενο σε φορτισμένες συναισθηματικά σκιαμαχίες. Το “παρατράγουδο” είναι πλέον διακριτός ρόλος σε κάθε κόμμα. Από τον Μιχελογιαννάκη του Σύριζα, τον Γεωργιάδη της ΝΔ, τον Λοβέρδο του ΠΑΣΟΚ, τον Ψαριανό από το ΠΟΤΑΜΙ. Και γίνονται όλο και περισσότεροι από ένας σε κάθε κόμμα, σε όλο και υψηλότερα ιεραρχικά θέσεις. Κι όχι μόνο αυτό, υπάρχουν κόμματα που καθαυτά υφίστανται ως παρατράγουδο. Οι ΑΝΕΛ είναι ένα παράδειγμα. Συμπυκνώνοντας τον ανερμάτιστο εθνολαϊκισμό της Άνω πλατείας, συνδυάζοντας παλιομοδίτικη δεξιά με κακοχωνεμένο πεζοδρομιακό αγώνα και καλοκαιρινή επιθεώρηση, κατάφεραν να μαζέψουν τόσες ψήφους όσες χρειαζόταν η “ριζοσπαστική αριστερά” για να βάλει τη στάμπα της στην ούγια του αδειανού πουκάμισου της δημοκρατίας.
Θα ήταν μόνο για γέλια αν δεν κάθονταν τελικά στο σβέρκο μας.
Το θέμα με τα παρατράγουδα είναι ότι αποδεικνύονται πολύ πιο επικίνδυνα από τα άλλα κοινοβουλευτικά προϊόντα. Είναι στην πραγματικότητα ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος πολιτικού της εποχής μας και ήδη σε πολλές χώρες τις Ευρώπης, όπως και στις ΗΠΑ, αναλαμβάνει και την εξουσία. Κι αυτό γιατί από τη μία ανταποκρίνεται καλύτερα στην αισθητική ενός “κορυφαίου θεσμού” χωρίς περιεχόμενο ενώ από την άλλη καταφέρνει κάτι μοναδικό: αντί να μεταφέρει πιέσεις της εκλογικής βάσης στο κράτος μεταφέρει πιέσεις του κράτους στην βάση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ρατσιστικός, εθνικιστικός, φοβικός λόγος χαρακτηρίζει σχεδόν όλα τα πολιτικά “παρατράγουδα” ανά τη Γη. Αυτό που κάνουν πίσω από την “αθυροστομία” και την αμεσότητα του λόγου τους δεν είναι να εκφράζουν κάποιο κομμάτι της κοινής γνώμης που τους στηρίζει αλλά να δημιουργούν και να” τσιμεντάρουν” τέτοια κομμάτια της “κοινής γνώμης” που θα τους στηρίξουν στη συνέχεια. Είναι ένα εργαλείο εκφασισμού και κοινωνικής νομιμοποίησης των πιο αντιδραστικών επιλογών κράτους και κεφαλαίου, την ώρα που οι εχθροί τους γελάνε μαζί τους, αυτοί σκάβουν βαθιούς λάκκους. Και σε όσους αρέσει η ιστορία να θυμίσουμε πως πολλοί πήγαιναν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Χίτλερ για να γελάσουν τα πρώτα χρόνια.
Ασφαλώς ο Κατσίκης δεν είναι Χίτλερ. Δεν είναι όμως και μόνο για γέλια.
Όταν ταυτίζει την παιδοφιλία με την ομοφυλοφιλία δεν είναι καθόλου γραφικός. Αναζητεί και κατασκευάζει ομοϊδεάτες να στοιχηθούν πίσω του. Αυτοί οι ομοϊδεάτες θα κρατήσουν τη φλόγα της ομοφοβίας αναμμένη, θα συντηρήσουν διακρίσεις και επιθέσεις ώσπου να γυρίσει ο τροχός και ο καθαρός φασισμός να μπορέσει να γράψει νέους νόμους.
Όταν ζητάει να ανταλλαγούν οι 8 Τούρκοι αξιωματικοί με τους 2 Έλληνες δεν θέλει φυσικά να έρθει σε κόντρα με τον αστικό κόσμο που τόσο τους υπεράσπισε. Ετοιμάζει όμως το έδαφος για να ανταλλαγούν Τούρκοι επαναστάτες με τους 2 Έλληνες αξιωματικούς και αυτό το βλέπουμε τώρα με την επαπειλούμενη έκδοση του δημοσιογράφου Τουργκούτ Καγιά από τον Άρειο Πάγο και τον Σύριζα.
Όταν ζητάει να μας πυροβολήσουν στο κεφάλι πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να πούμε “σιγά τα αίματα”. Γιατί άνθρωποι που αγωνίζονται έχουν πολλές φορές πυροβοληθεί στο κεφάλι, και θα συνεχίσουν να πυροβολούνται. Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν να μας κλείσουν στα μπουντρούμια ασφαλώς και χρειάζονται έναν γραφικό καραγκιόζη για να δείξουν, σε σύγκριση με εκείνον, πόσο δημοκράτες και λελογισμένοι οπαδοί της καταστολής είναι.
Κι όλα αυτά από βουλευτή που ανήκει σε κυβερνών κόμμα. Σε κυβέρνηση της “ριζοσπαστικής αριστεράς”. Αν όλο αυτό ακούγεται σαν ένα μεγάλο παρατράγουδο, είναι όντως. . Η “γενικευμένη τρολοκρατία” όμως είναι πλέον εργαλείο της εξουσίας και των πολιτικών της. Δεν μπορούμε να την αγνοούμε υπεροπτικά. Δεν είναι ότι προσβληθήκαμε που ο κάθε Κατσίκης θέλει τα μυαλά μας στο χώμα. Είναι ο φασισμός που πρέπει να τον τσακίσουμε κι ας γελάμε μαζί του την ώρα που το κάνουμε. Είναι το παραμύθι της αστικής δημοκρατίας και των ρόλων της που πρέπει να ξεσκεπάσουμε. Είναι η υπόθεση της ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης όλων μας, της πιο σοβαρής υπόθεσης από όλες. Και στο όνομα αυτής της υπόθεσης ενημερώνουμε τα παρατράγουδα ότι δεν χαίρουν καμιάς ασυλίας.
Καθαρές κουβέντες.
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
