Οι 7 προκλήσεις της νέας κυβέρνησης και γιατί μας τις έκρυψαν προεκλογικά

Ασφαλώς επιλέγουμε την ανταγωνιστική οικονομία. Το …θάνατο μόνο ανόητοι ή φανατικοί δογματικοί τον επιλέγουν.

Αλλά πως μπορεί να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία; Αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό ερώτημα της προεκλογικής, μιας γόνιμης προεκλογικής αντιπαράθεσης. Δυστυχώς, όμως, τα πολιτικά κόμματα, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, αντί της συζήτησης επί της ουσίας προτίμησαν τις άναρθρες κραυγές. Και σήμερα οι πολίτες δεν είναι περισσότερο σοφοί ώστε να πάνε στην κάλπη έχοντας καθαρή την εικόνα της επόμενης μέρας ανάλογα με το νικητή. Οποιος ξέρει να μας πει τι θα γίνει αύριο να σηκώσει το χέρι.

Δυστυχώς το πέπλο θα σηκωθεί, αν σηκωθεί τη Δευτέρα. Γιατί το κεντρικό μας θέμα, το μεγάλο ζητούμενο είναι, όπως προαναφέραμε η ανταγωνιστική οικονομία.

Ας δούμε τι προϋποθέτει αυτή σε αδρές γραμμές: Με μία λέξη προϋποθέτει ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.

-Προϋποθέτει την πρώτη και μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του κράτους, του δημόσιου τομέα που παραμένει γραφειοκρατικός, διεφθαρμένος, αντιπαραγωγικός, δυνάστης αντί για υπηρέτης των πολιτών και ακριβός για τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας.

Θα τολμήσει η νέα κυβέρνηση να γκρεμίσει το διαφθορείο (όπως γράφαμε σε παλαιότερα σημειώματα) ή θα υποταχθεί στην αντίσταση των συμφερόντων και στον πειρασμό να τον χρησιμοποιεί ως λάφυρο το κόμμα που θα έχει την κυβερνητική εξουσία αντί να τον κάνει εργαλείο για την κοινωνία, την οικονομία και τον πολίτη; Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν. Ελάχιστα και καθόλου ουσιώδη έκαναν. Η νέα κυβέρνηση θα τολμήσει; Πολύ αμφιβάλλων όποια κι΄ αν είναι. Ο κρατισμός και ιδιαίτερο ο στρεβλός κρατισμός είναι στο DNA της ελληνικής πολιτικής τάξης, όλων των κομμάτων.

-Προϋποθέτει τη μεταρρύθμιση του καθεστώτος ίδρυσης επιχειρήσεων. Απλές και διαυγείς και προπαντός σύντομες – για μην πούμε άμεσες με μία υπογραφή- διαδικασίες αδειοδότησης και αυστηρό σύστημα ελέγχου μετά την υλοποίηση της επένδυσης για να διαπιστωθεί αν τηρήθηκαν οι περιβαλλοντικοί, πολεοδομικοί, υγειονομικοί και άλλοι κανόνες.

Το σημερινό σύστημα δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συντηρεί το καθεστώς της μίζας προς εκείνους που υπογράφουν. Οσο πιο μεγάλη η επένδυση, τόσο πιο ψηλά και τόσο πιο παχυλή η μίζα.

-Προϋποθέτει νέο φορολογικό, διάφανο, δίκαιο και σταθερό φορολογικό καθεστώς. Με κανόνες που κατανέμουν δίκαια τα βάρη και διευκολύνουν την οικονομική δραστηριότητα και τις επενδύσεις. Γιατί χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχουν ούτε παραγωγική, ούτε ανταγωνιστική οικονομία και προπαντός δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Και οι προσλήψεις στο Δημόσιο όχι μόνο δεν αποτελούν λύση, αλλά αντίθετα μας στέλνουν κατευθείαν στο γκρεμό.

-Προϋποθέτει τέλος στην κλεπτοκρατία και διαφανή, διαυγή και προπαντός αποδοτική για τον πολίτη και την κοινωνία διαχείριση όλων των πόρων. Τόσο των εσωτερικών (δημόσιων και ιδιωτικών) όσο και των εξωτερικών (κοινοτικά προγράμματα, ΕΣΠΑ, ξένες επενδύσεις).

-Προϋποθέτει γρήγορη απονομή της Δικαιοσύνης και ορθή εφαρμογή των νόμων  προς κάθε κατεύθυνση, ανεξαρτήτως πολιτικής, οικονομικής ή άλλης ισχύος.

-Προϋποθέτει πάνω απ΄ όλα θεσμούς οι οποίοι θα επιβλέπουν και θα επιβάλλουν τη λειτουργία του κράτους δικαίου και θα προστατεύουν τους πλέον αδύναμους πολίτες από την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας και των ισχυρών.

-Προϋποθέτει πάταξη της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και της πάταξης της ¨μαύρης¨ εργασίας. Γιατί θα τολμήσω να το πω. Λεφτά υπάρχουν. Τα έχουν οι φοροφυγάδες, οι εισφοροφυγάδες, τα παράσιτα που ζουν σαν τσιμπούρια στο σώμα του Δημοσίου και τα λαμόγια. Η νέα κυβέρνηση έχει υποχρέωση να εξαφανίσει τις προαναφερόμενες παθογένειες. Αλλιώς κινδυνεύει με παταγώδη αποτυχία η ίδια, αλλά και η ελληνική κοινωνία.

Ναι, υπάρχει και το χρέος. Αλλά τοποθετώντας το στην πρώτη θέση σκιάζουμε την εικόνα και σκόπιμα κρύβουμε όλα τα άλλα επείγοντα και αναγκαία τα οποία καλείται να υλοποιήσει απαραίτητα η νέα κυβέρνηση, αν θέλει να δημιουργήσουμε μία οικονομία αποδοτική και μία κοινωνία δίκαιη.

Αν σκεφτείτε πως με επιμήκυνση των δανείων κατά 70 ως 75 χρόνια το βάρος του χρέους μειώνεται στο μισό καταλαβαίνετε πόσο ανόητο είναι να μιλάμε για περικοπή ας πούμε 30%. Και μάλιστα είναι ακόμα περισσότερο βλακώδες αν σκεφτούμε ότι το πρώτο μπορεί να γίνει αποδεκτό, ενώ το δεύτερο θα αρνηθούν τα κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης.

Ούτε συμφωνία να είχαν κάνει οι δύο μεγάλοι βάζοντας το χρέος στο κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Τη Νέα Δημοκρατία τη βοήθησε στην εκστρατεία φόβου, ενώ το ΣΥΡΙΖΑ τον διευκόλυνε αφού δεν αναγκάστηκε να δεσμευτεί για τις μεταρρυθμίσεις και την ανταγωνιστική οικονομία.