Με αφορμή τη σημερινή επέτειο των 50 χρόνων από την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπου στη Σελήνη, εκδόθηκε από το «Μεταίχμιο» το νέο βιβλίο «Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι», του επίτιμου διευθυντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, Διονύση Σιμόπουλου.
Το 1969 ο Διονύσης Σιμόπουλος ζούσε και εργαζόταν στην Αμερική και στις 16 Ιουλίου 1969 είχε την τύχη να είναι παρόν στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, στην εκτόξευση της αποστολής «Απόλλων 11», η οποία μετέφερε τον Νιλ Άρμστρονγκ και τους συναδέλφους του, αστροναύτες Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Όλντριν, στο φεγγάρι.
“Το 1969 ήμουν 26 ετών είχα πάρει ήδη το πρώτο μου πτυχίο, ήμουν τότε φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα και ήμουν ήδη επιμελητής, θα έλεγα υποδιευθυντής, στο μεγάλο πλανητάριο της Λουιζιάνα, στο οποίο, δύο μήνες αργότερα έγινα και διευθυντής. Και με ρώτησαν από το Προξενείο αν ήμουν διατεθειμένος να στείλω μερικές ανταποκρίσεις σχετικά με το πρόγραμμα “Απόλλων” σε μία αθηναϊκή εφημερίδα. Εγώ φυσικά δέχτηκα, εφόσον μου κάλυπταν και τα μεταφορικά έξοδα” θυμάται ο Διονύσης Σιμόπουλος.
Έτσι όταν το “Απόλλων 11” πριν από 50 χρόνια, σαν σήμερα, ξεκίνησε για το ταξίδι προς τη Σελήνη, ο γνωστός αστροφυσικός βρέθηκε στο ακρωτήριο Κένεντι, στο ακρωτήριο Κανάβεραλ, στο διαστημικό κέντρο από που εκτοξεύτηκε ο πύραυλος “Κρόνος 5” με αποτέλεσμα να ζήσει από κοντά όλες αυτές τις ιστορικές στιγμές, τις οποίες αφηγείται, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του.
“Οι δημόσιες σχέσεις της NASA μας ξενάγησαν πολύ κοντά στον πύραυλο “Κρόνος 5” και αμέσως μετά μας πήγαν εκεί από όπου ξεκίνησαν οι αστροναύτες, από το κτίριο όπου είχαν περάσει το βράδυ τους και είχαν φάει το πρωινό τους. Είδαμε τους αστροναύτες να ξεκινούν για να πάνε στο διαστημόπλοιο “Απόλλων 11”. Οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι από διάφορα έντυπα από ολόκληρο τον κόσμο συγκεντρωθήκαμε σε μία εγκατάσταση περίπου πέντε χιλιόμετρα μακρύτερα από τον πύραυλο, για λόγους ασφαλείας” λέει ο Διονύσης Σιμόπουλος στο newsit.gr.
“Ο ήχος του πυραύλου όταν εκτοξεύτηκε ήταν απερίγραπτος, ένιωθα ότι χτυπούσε το στήθος μου”
Ξημέρωνε η 16η Ιουλίου του 1969. Στις 9:32 πρωινή, τοπική ώρα, 15:32 ώρα Ελλάδας, ξεκίνησε ο πανίσχυρος πύραυλος “Κρόνος 5” με το διαστημόπλοιο “Απόλλων 11” στην κορυφή του, για τη σελήνη. “Αξεπέραστο” χαρακτηρίζει το γεγονός ο Διονύσης Σιμόπουλος και μας διηγείται αυτά που θυμάται από την ιστορική στιγμή που έζησε εκείνη την ημέρα.
“Είδαμε τις φλόγες κάτω από τον πύραυλο, καθώς εκτοξευόταν, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα, για περίπου 14 δευτερόλεπτα. Μετά από 14 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που είδαμε τις φλόγες, ήρθε ένας ήχος, υπόκωφος, δεν μπορώ να τον περιγράψω. Χτύπαγε το στήθος μου, όλη την περιοχή γύρω και ήταν ένας ήχος που είτε τον αισθανόσουν, είτε τον άκουγες, ήταν το ίδιο και το αυτό. Ένας πραγματικά εντυπωσιακός θόρυβος που έκανε τον πύραυλο να εκτοξευτεί προς την σελήνη” λέει.
Η στιγμή της προσελήνωσης, τα φιλιά και τα χειροκροτήματα
Την επόμενη μέρα ο Διονύσης Σιμόπουλος ταξίδεψε στο Χιούστον, γιατί από τη στιγμή της εκτόξευσης και μετά ο έλεγχος της πτήσης γινόταν από το διαστημικό κέντρο της NASA στο Χιούστον.
“Στις 20 Ιουλίου, ξεκίνησαν οι αστροναύτες με την σεληνάκατο για να προσεδαφιστούν σε έναν άλλο διαφορετικό κόσμο. Ήταν 9.56 περίπου λεπτά ώρα Χιούστον, πέντε παρά τέσσερα λεπτά το πρωί, ώρα Ελλάδος, όταν ο πρώτος αστροναύτης, ο πρώτος άνθρωπος, ο Νηλ Άρμστρονγκ περπάτησε σε έναν άλλο κόσμο. Λίγο αργότερα τον ακολούθησε και ο Μπαζ Όλντριν” θυμάται ο Διονύσης Σιμόπουλος και προσθέτει: “Αυτοί έκαναν ορισμένα πειράματα στην επιφάνεια της σελήνης και συνέλεξαν περίπου 25 κιλά σεληνιακών πετρωμάτων και χώματος τα οποία μετέφεραν πίσω στη γη. Είχαμε τις ίδιες αντιδράσεις που έχουμε σε οποιαδήποτε διαστημική επιτυχία. Το χειροκρότημα που υπάρχει, η αγκαλιές, τα φιλιά… κάτι τέτοιο έγινε και τότε, μόνο που ήταν σε πραγματικά ακραία κατάσταση, ήταν το κάτι άλλο. Ένας άνθρωπος περπατούσε πάνω σε έναν άλλο κόσμο”.
«Οι εικόνες με του πρώτους αστροναύτες στη Σελήνη είναι ιστορικές, αλλά και πρωτόγονες»
“Μετά ακολούθησε το υπόλοιπο πρόγραμμα “Απόλλων” με τις συνολικά έξι, μαζί με το “Απόλλων 11” αποστολές στην επιφάνεια της σελήνης. Δηλαδή, δώδεκα διαφορετικοί άνθρωποι περπάτησαν στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου και αισθάνθηκαν κάτω από τις μπότες τους την αίσθηση ενός άλλου κόσμου. Τους βλέπαμε από τις τηλεοράσεις που ήταν στο διαστημικό κέντρο. Ήταν ένα μεγάλο κέντρο έξι το οποίο υπήρχαν διάφοροι δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο και φυσικά παρακολουθούσαμε κι εμείς τις εικόνες που έστελναν. Πολύ άσχημες θα μπορούσα να πω εικόνες, πρωτόγονες. Μην ξεχνάτε ότι υπολογιστική δύναμη που είχε η NASA την εποχή εκείνη, πριν από 50 χρόνια ήταν απειροελάχιστη. Για να καταλάβετε, η υπολογιστική δύναμη που έχει σήμερα ένα κινητό τηλέφωνο γνώστης εταιρείας είναι 120 εκατομμύρια φορές πιο δυνατή από όλη την υπολογιστική δύναμη που είχαν οι υπολογιστές της NASA την εποχή εκείνη. Δηλαδή, σήμερα ένα κινητό τηλέφωνο θα μπορούσε να στείλει στο διάστημα 120 εκατομμύρια διαστημόπλοια τέτοιου τύπου, συγχρόνως. Η εικόνα που είχαμε ήταν μεν νηπιακή, αλλά ήταν ιστορική, με την έννοια ότι μπορούσαμε να δούμε, συγχρόνως, αυτά που συνέβαιναν 380.000 χιλιόμετρα μακριά” προσθέτει ο γνωστός αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου.
“Εκείνο το βράδυ, όταν έφευγα από το διαστημικό κέντρο για να πάω στο ξενοδοχείο, πολύ αργά το βράδυ, κοιτάζοντας τη σελήνη, κοιτάζοντας πάνω στον ουρανό, κυριολεκτικά ανατρίχιασα, γιατί πλέον έβλεπα εκεί πάνω έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Γιατί πλέον και ο άνθρωπος περπατούσε και πάνω” προσθέτει.
Το «Fly Me to the Moon» και το «In the year 2525»
Όλοι οι αστροναύτες για να περάσουν την ώρα τους παίρνουν μαζί τους και διάφορα τραγούδια του. Την εποχή εκείνη είχαμε τις μικροκασέτες. Ο καθένας από τους τρεις αστροναύτες που ήταν στον “Απόλλων 11” είχε μία λίστα με τραγούδια τα οποία θα άκουγε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ο δεύτερος αστροναύτης που περπάτησε στη σελήνη, ο Μπαζ Όλντριν είχε επιλέξει το τραγούδι του Φρανκ Σινάτρα “Fly Me to the Moon” και ακόμα θυμάμαι ότι το τραγούδι που ήταν “νούμερο ένα” της Αμερικής εκείνη την εποχή, από τις 12 Ιουλίου μέχρι τις 16 Αυγούστου, δηλαδή, σε όλη τη διάρκεια της αποστολής στη σελήνη και λίγο πριν και λίγο μετά, ήταν ένα τραγούδι παράξενο. Ένα τραγούδι με στίχους που αναφέρονται στο μέλλον. Ήταν το “In the year 2525”, που σημαίνει “Στο έτος 2525”.
Το τραγούδι περιγράφει το μέλλον και φτάνει μέχρι και το έτος 10.000 οπότε, σύμφωνα με τους στίχους του, ο άνθρωπος δεν θα υπάρχει πάνω στη γη” προσθέτει ο Διονύσης Σιμόπουλος.
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι «φρου φρου και αρώματα»
Αναφερόμενος στις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η αποστολή «Απόλλων 11» δεν πραγματοποιήθηκε στη Σελήνη, αλλά σε κάποιο τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό στούντιο, επισημαίνει: “Υπήρχε ένας τεράστιος ανταγωνισμός ανάμεσα στην τότε Σοβιετική Ένωση και την Αμερική για το ποιος θα πάει πρώτος στη σελήνη, έτσι ώστε να αποδείξει ότι η δική του τεχνολογία ήταν η καλύτερη. Οπότε, εάν πράγματι δεν πήγαν οι Αμερικάνοι στη σελήνη, οι πρώτοι που θα αντιδρούσαν θα ήταν οι Ρώσοι. Αλλά, κανένας Ρώσος δεν αντέδρασε. Που σημαίνει, εκτός κι αν υποθέσει κανείς ότι και οι Ρώσοι ήταν μέρος της συνωμοσίας, κάτι το οποίο είναι τραβηγμένα τα μαλλιά, ότι αποστολή είναι πραγματικότητα. Εκτός αυτού, την εποχή εκείνη, ραδιοερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες, απέδειξαν το γεγονός ότι οι συνομιλίες που έγιναν μεταξύ Χιούστον και των αστροναυτών προέρχονταν από την επιφάνεια της σελήνης. Όλα τα άλλα είναι “φρου φρου και αρώματα”. Και έχω βαρεθεί τα τελευταία πενήντα χρόνια να αποδεικνύω του λόγου το αληθές”.
«Η επιστροφή στη σελήνη θα γίνει πραγματικότητα»
Ο Διονύσης Σιμόπουλος θεωρεί ότι “η επιστροφή στη σελήνη θα γίνει πραγματικότητα στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας”. “Όχι μόνο οι Αμερικάνοι, αλλά και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες και οι Ευρωπαίοι έχουν σχέδια να εγκαταστήσουν ολόκληρα σεληνιακά Εργαστήρια στην επιφάνεια της σελήνης τα επόμενα δέκα με 15 χρόνια” τονίζει.
Ρεπορτάζ: Εφη Κουλοχέρη
