Ο Ντουζον Ζαμίτ δολοφονήθηκε το καλοκαίρι του 2008 και οι γονείς του εντυπωσίασαν με την ανθρωπιά τους, όταν συμφώνησαν να δοθούν τα όργανα του νεκρού τους παιδιού και μάλιστα σε έναν Έλληνα.
Μιλώντας στο “Νέο Κόσμο” 30 μήνες μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς ο Κώστας Γκρίμπιλας αναφέρει: “Η αλήθεια είναι ότι από τις 06:14 π.μ. της 2ας Αυγούστου 2008, που χτύπησε για πρώτη φορά η καρδιά του Ντουζόν στο στήθος μου μέχρι και σήμερα, 30 μήνες μετά, νιώθω ο πιο τυχερός και ευλογημένος άνθρωπος του κόσμου”.
“Ξέρετε, είναι σπάνιο να σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Εγώ είχα αυτή την τύχη και γι΄ αυτό τον λόγο ζω πια την κάθε στιγμή! Προσπαθώ καθημερινά να λαμβάνω από γύρω μου μόνο τα θετικά πράγματα και να αγνοώ ό,τι αρνητικό που θα μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση. Πλέον βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο” λέει.
– Δεν είχες τη δυνατότητα να γνωρίζεις εν ζωή τον Ντουζόν. Σου χάρισε όμως εκείνος τη ζωή. Πόσο νιώθεις ότι τον ξέρεις τώρα;
Είναι γεγονός ότι μέσα από τον θάνατό του, ο Ντουζόν μου χάρισε ζωή. Από την πρώτη μέρα λοιπόν που μου δώρισε την καρδιά του, έχω κάνει μια μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς. Νιώθω υπεύθυνος και για τους δυο μας. Έχω χάσει πια τον αυθορμητισμό των κινήσεών μου. Πριν κάνω οτιδήποτε, θα σκεφτώ αν η κίνηση μου αυτή θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά εμένα και την καρδιά μας. Μου έχει εμπιστευθεί ό,τι πιο ιερό. Την καρδιά του! Θα ήταν λοιπόν ανέντιμο από μέρους μου να μην σκέφτομαι και για τους δυο μας. Τώρα στο πόσο καλά τον ξέρω, θέλω να σας πω ότι αν και δεν τον γνώρισα ποτέ εν ζωή, είμαι σίγουρος ότι τον γνωρίζω όσο λίγοι.
Οι συζητήσεις για τη ζωή του Ντουζόν με την οικογένειά του, οι επισκέψεις μου στο σπίτι που μεγάλωσε, το γεγονός ότι μπήκα στο δωμάτιό του, με έχουν φέρει πιο κοντά του. Οι φωτογραφίες του από την μέρα που γεννήθηκε μέχρι την τραγική μέρα που τον δολοφόνησαν, διακοσμούν το σπίτι μου. Νιώθω την παρουσία του παντού. Κάθε χτύπος της καρδιάς μας, ενισχύει το δεσμό μας. Έχουμε γίνει φιλαράκια. Βρίσκεται δίπλα μου κάθε φορά που τον χρειάζομαι. Είναι ο φύλακας άγγελός μου.
Ολόκληρη η Αυστραλία βούρκωσε όταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή σε πλησίασε η μάνα του Ντουζόν, ακούμπησε το χέρι της στην καρδιά σου και είπε ότι ήταν σαν να ακουμπά την καρδιά του παιδιού της. Εμάς εκείνη η σκηνή μας συγκλόνισε και μας σημαδεύει. Εσένα;
Ένα μήνα μετά τη μεταμόσχευση γνώρισα τους γονείς και τα αδέλφια του Ντουζόν. Θυμάμαι ότι αυτή μας η επαφή στην αρχή ήταν αμήχανη. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Χαιρόμουν που γνώριζα τους ανθρώπους που με ένα “Ναι” στη δωρεά οργάνων μου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, από την άλλη όμως ένιωθα θλίψη και πόνο για τον άδικο χαμό του παιδιού τους.
Δεν μπορούσα παρά μόνο να τους σφίξω όσο πιο δυνατά στην αγκαλιά μου για να νιώσουν τους χτύπους από την καρδιά του παιδιού και αδελφού τους. Κορυφαία στιγμή για εμένα και τη μητέρα του, Rossmarie, ήταν όταν ακούμπησε με το χέρι της το στήθος μου και ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς μας. Ένιωσα σαν να με διαπερνά ένας ηλεκτρισμός και να δένομαι με αυτή τη γυναίκα εξ αίματος.
Είμαστε πια μια οικογένεια. Μιλάμε στο τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τη εβδομάδα, έχουμε βρεθεί (Ελλάδα- Αυστραλία) 8 φορές μέσα σε 30 μήνες. Η αγωνία τους κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο σχετικά με την πορεία της υγείας μου, οι συζητήσεις που κάνουμε, οι κοινές μας αγωνίες και τα κοινά μας όνειρα, μαρτυρούν έναν μοναδικό δεσμό.
Το τραγικό είναι ότι δυστυχώς αυτή μας η γνωριμία έγινε με αφορμή τη δολοφονία του παιδιού τους. Για μένα είναι οι δεύτεροί μου γονείς και τα καινούρια μου αδέρφια. Για εκείνους είμαι ένα νέο μέλος της οικογένειάς τους που ζει με την καρδιά του παιδιού τους. Είναι μια μοναδική και ιερή σχέση που κάθε μέρα γίνεται και πιο ισχυρή. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή μου να ζητήσω από τον πατέρα του Ντουζόν, να με στεφανώσει πέρσι στον γάμο μου. Ήθελα αυτή η μοναδική μας σχέση να επισφραγιστεί με την ευλογία Του Θεού.
Πάντως πρέπει να βρήκαν πολύ κουράγιο να δωρίσουν τα όργανά του. Σε σένα και σε άλλους. Μεγάλη απόφαση! Πόσο σημαντική είναι η δωρεά οργάνων;
Ο Θεός είπε να δωρίζουμε. Ωστόσο, το να δωρίζεις τα όργανα του παιδιού σου πρέπει να πονάει πολύ. Το γεγονός όμως ότι ο Ντουζόν ήταν δωρητής οργάνων και το είχε συζητήσει με τους γονείς του, έκανε την απόφαση τους ως δεδομένη εξέλιξη, παραβλέποντας το γεγονός ότι έχουν δολοφονήσει το παιδί τους και ότι πέρα από τον αβάσταχτο πόνο ένιωθαν και απίστευτο θυμό.
Αυτό που μου είπαν από την πρώτη στιγμή οι γονείς του είναι ότι ο Ντουζόν δεν χρειαζόταν τα όργανα του για να πάει στον Παράδεισο… και είμαι σίγουρος ότι πήγε! Το γεγονός ότι 30 μήνες μετά σας καταθέτω τις εμπειρίες μου, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αξίας μιας τέτοιας κίνησης. Απλώς σκεφτείτε ότι αν δεν είχαν πει “ναι’ στη δωρεά οργάνων, σήμερα μαζί με τον Ντουζόν και τα όργανα του θα σάπιζα και εγώ στο χώμα.
Στην ιστορία σου μας έχει εντυπωσιάσει και η σύζυγός σου. Μάθαμε ότι γνωριστήκατε το 2006, σε ένα ταξίδι σου στην Αυστραλία και ότι παντρευτήκατε με πολιτικό γάμο, την περίοδο που η κατάστασή σου ήταν πολύ σοβαρή. Μιλάμε για μεγάλη απόφαση και μεγάλη αγάπη έτσι;
Την Πόπη την γνώρισα σε ένα ταξίδι μου στην Αυστραλία. Υγιής τότε, ζήσαμε τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αμέσως κάναμε όνειρα και σχέδια για ένα κοινό μέλλον. Λίγους μήνες μετά, η Πόπη έρχεται να ζήσει μαζί μου στην Ελλάδα, αφήνοντας όλη της την οικογένεια στην Αυστραλία. Ο πρώτος χρόνος κύλησε όμορφα και κάναμε σχέδια για τον γάμο μας. Μια δύσπνοια που με οδήγησε στο νοσοκομείο με διάγνωση καρδιακή ανεπάρκεια, ήρθε να μαυρίσει τα όνειρά μας.
Τίποτα δεν ήταν σίγουρο και ο αγώνας μας με τον θάνατο ήταν πια καθημερινός. Δεν κατάφερε όμως να ακουμπήσει την αγάπη μας. Έτσι τον Ιούνιο του 2008, τότε που με δυσκολία με κρατούσε στη ζωή η τεχνητή καρδιά, αποφασίσαμε να παντρευτούμε με πολιτικό γάμο. Ήταν ένας αιφνιδιασμός στο θάνατο. Τον προλάβαμε εμείς πραγματοποιώντας το όνειρο μας, σφραγίζοντας την αγάπη μας με ένα γάμο.
Διαβάσαμε ότι είχες λίγες μέρες ζωής για να βρεθεί μόσχευμα. Και ήρθε η τραγωδία του Ντουζόν για να σου δώσει ζωή. Πρέπει να ήταν φοβερά τα συναισθήματά σου τότε.
Στις 28 Ιουλίου 2008 το πρωί, οι γιατροί μου στο Ωνάσειο μου ανακοίνωσαν ότι η κατάσταση της υγείας μου είναι πολύ σοβαρή και ότι απαγορεύεται πλέον η έξοδος μου από το νοσοκομείο. Μου είπαν ξεκάθαρα ότι η ανάγκη να βρεθεί άμεσα συμβατό μόσχευμα ήταν πια για εμένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Ξαπλωμένος πια στο κρεβάτι, συνδεδεμένος με διάφορα μηχανήματα, το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να βλέπω τηλεόραση.
Το ίδιο βράδυ, χτύπησαν βάναυσα τον Ντουζόν και για τις επόμενες μέρες το γεγονός αυτό ήταν πρώτο θέμα επικαιρότητας στην τηλεόραση. Παρακολουθούσα λοιπόν την ιστορία, νιώθοντας θλίψη και πόνο για τον ξυλοδαρμό του 20χρονου Αυστραλού, χωρίς να ξέρω ότι οι γονείς του θα δωρίσουν τα όργανά του και κυρίως ότι η καρδιά του θα κατέληγε στο στήθος μου.
Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι όταν ο πατέρας του ανακοίνωσε ότι δωρίζει τα όργανα του παιδιού του, και μου είπαν οι γιατροί μου ότι εγώ θα λάβω την καρδιά του Ντουζόν, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Φυσικά, χαιρόμουν που ο Γολγοθάς μου τελείωνε, την ίδια στιγμή όμως συναισθήματα πόνου και θυμού με έπνιγαν γιατί συνειδητοποίησα ότι ο θάνατος του Ντουζόν ήταν πια γεγονός.
