Η ντροπή των αγροτών είναι η φάτσα μας στον καθρέφτη: Οι έγκλειστοι αποκλείουν

 στο λιμάνι τους «εξεγερμένους» Κρητικούς «αγρότες».

Ο γίγαντας του κάμπου Χατζηγάκης, που ως άλλος Αχιλλέας περιδιάβαζε με το άρμα-τρακτέρ τα μπλόκα το 2004, ήταν ο υπουργός «αγροτιάς».
Κι από κοντά οι κόκκινοι πολέμαρχοι  και οι επιτροπές κατάληψης.

Εδώ αρχίζει αλλά  δεν τελειώνει το αίσχος για τους αγρότες με τους αγρότες..
Συνεχής, ίδια, χυδαία πολιτική εκμετάλλευση όλων μα όλων των κομμάτων.  Απλώς αλλαγές φρουράς ανάλογα με το ποιος κυβερνά.

Ξετσίπωτα τεμπέληδες, κακομαθημένοι δήθεν αγρότες από την άλλη που έχουν λυσσάξει τα σκυλάδικα, την τοκογλυφία και τους μετανάστες που τους κάνουν τις αγροτικές δουλειές.
Επιχειρηματίες της τράπουλας, επιδοτούμενοι εδώ και 30 χρόνια από ένα άθλιο, το πιο άθλιο πελατειακό σύστημα στη χώρα. Μεταλλαγμένοι άνθρωποι. Εθισμένοι στην κομπίνα, στις υποκουλτούρες και την καθυστέρηση των μικρόκοσμων τους. Απελπισμένοι. Ιδιαίτερα από τότε που το Δημόσιο δεν μπορεί να βρει πια δουλειά στα παιδιά τους.

Τους δίνονται 30 χρόνια επιδοτήσεις. Για να αλλάξουν. Και η εκάστοτε κυβέρνηση τους κλείνει το μάτι: Φάτε τα, κλέψτε στο μπαμπάκι, στο καλαμπόκι, στο λάδι. Κλέψτε, ελάτε να κλέψουμε παρέα για να γελάσουμε τους κουτόφραγκους.
Έτσι οι Αποστολόπουλοι έγιναν κάτι σαν Ρομπέν των Δασών, αδικημένοι μπροστάρηδες στους τίμιους αγώνες της αγροτιάς και της ρεμούλας.

Η Αγροτική Τράπεζα, το πάλαι ποτέ εργαλείο αγροτικής ανάπτυξης του καημένου του Πεπελάση, έχει καταντήσει η βαθιά τσέπη του αγρότη και των κομματικών ταμείων.

Μόλις τελειώσουν τα δανεικά τους, οι επιχειρηματίες της καρέκλας βγάζουν  στο δρόμο τα τρακτέρ. Κλείνουν τους δρόμους για να ξαναμηδενίσει το κοντέρ στην Αγροτική. Να ξαναπληρώσουμε οι υπόλοιποι τα βερεσέδια τους μέσω των ελλειμμάτων του μεγάλου αγροτικού Χορηγού.

Να ρίξουμε και πέντε έξι τηλεοπτικές εκπομπές για τα κυκλώματα, τους μεσάζοντες, την εκμετάλλευση του καημένου του παραγωγού, να καταγγείλουμε τον καπιταλισμό και τις παραφυάδες του.

Ποιον να σιχαθείς περισσότερο; Τους πολιτικάντηδες ψηφοσυλλέκτες που τους συντηρούν ή τους μεταλλαγμένους λούμπεν που βγάζουν στα μπλόκα τις πιο αποκρουστικές εικόνες μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή, που κατακερματίζεται, γίνεται φέτες, σαν την Ελλάδα με τους αποκλεισμένους δρόμους.

Η κωμωδία με τα χρέη των αγροτών μόνο με τα χρέη των ΠΑΕ στο ποδόσφαιρο μπορεί να συγκριθεί. Διακανονίζονται αενάως γιατί τα Μπαόκια και τα τρακτέρ δεν αστειεύονται.

Οι καθαρές λύσεις του ανάπηρου πολιτικού μας συστήματος είναι δύο : ή  να τους κόψει μηνιάτικο κανονικά και έντιμα ή να τους αφαιρέσει το δικαίωμα ψήφου. Και στις δυο περιπτώσεις αυτό που μέχρι τώρα γίνεται με ταλαιπωρία και υποκρισία θα νομιμοποιηθεί  ως ακόμη μια ιδιαιτερότητα του Ελληνικού ζητήματος.

Στα σοβαρά ο φαύλος κύκλος λύση δεν έχει παρά πιάνοντας το σκοινί από αλλού. Π.χ. φτιάχνοντας και εφαρμόζοντας τον Καλλικράτη ώστε να δημιουργηθούν βιώσιμες μονάδες-συστήματα αυτόνομης οικονομίας, επιχειρηματικότητας, διοίκησης.

Ελπίζοντας πως έτσι στο μέλλον θα βρουν περιεχόμενο και κάτι παλιές ξεχασμένες λέξεις, όπως αγρότης, καλλιέργεια, παραγωγή.
Από λεφτά και επιδοτήσεις στεγνώσαμε σαν τα νερά στον κάμπο. Και που να έρθει και το 2013 οπότε κλείνει  οριστικά η κάνουλα των Βρυξελλών.

Μέχρι τότε –κι ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον σιγή ιχθύος ποιούντα Λαρισινό υπουργό- εργολάβο που 5 χρόνια τώρα έφτιαχνε τα Τέμπη και την Εθνική- η Ελλάδα στους δρόμους θα είναι κομμένη, μια μέρα δρόμος το Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Κομμένη, οργισμένη, ελεεινή.