Στον Πύργο, στις παρυφές της πόλης, μια πενταμελής οικογένεια με τρία μικρά παιδιά, ζει κάτω από μια διαφημιστική πινακίδα.
Ένα νεαρό ζευγάρι με τα τρία παιδιά του, κοιμάται στην ύπαιθρο εδώ και έξι μήνες, άστεγοι, άνεργοι, πάμφτωχοι, αναζητούν την ελπίδα. Η κοινωνία, σε κάποιες περιπτώσεις ξέρει, γνωρίζει, σε κάποιες άλλες στρέφει το βλέμμα αλλού αδιάφορα, σε κάποιες άλλες αντιμετωπίζει την κατάσταση με κακία. Ένα νεαρό ζευγάρι με τρία παιδιά, χωρίς επαφή με συγγενείς, προσπαθεί με αξιοπρέπεια να σταθεί, αναζητά μια δουλειά, ένα σπίτι, λίγη ζεστασιά…
Ο χειμώνας έρχεται και προμηνύεται δύσκολος και αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύουν να παραμένουν στο σημείο που τους συναντήσαμε, ανυπεράσπιστοι στο κρύο, τη βροχή, το αγιάζι…
Ο Παναγιώτης και η Χριστίνα, είναι δύο νέοι άνθρωποι, ηλικίας 30 και 23 ετών, που είδαν τα όνειρά τους να σκορπίζουν μέσα στη δίνη της κρίσης. Με τρία παιδιά στην αγκαλιά τους ηλικίας 4,5 και 6 ετών, πασχίζουν να επιβιώσουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να τα καταφέρουν. Από τον περασμένο Μάιο, έξι μήνες τώρα, ζουν κάτω από μια διαφημιστική πινακίδα, δίπλα στην Εθνική Οδό στις παρυφές της πόλης του Πύργου.
Έχουν βάλει κάποιες τέντες, έχουν χρησιμοποιήσει κάποιους μουσαμάδες και εκεί περνούν το χρόνο τους, όταν δεν ψάχνουν για κάθε τι χρήσιμο, μέσα στην πόλη, ή όταν ο Παναγιώτης, δεν κάνει κάποιο μεροκάματο. Και η Χριστίνα, έχει δουλέψει κάποιες φορές στο δήμο και τώρα ετοιμάζεται να κάνει πάλι τα χαρτιά της για την υπηρεσία καθαριότητας.
Όμως ο χειμώνας βρίσκεται μπροστά και απειλητικός και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση τόσο για τα παιδιά τους, όσο και για τους ίδιους να παραμείνουν σε αυτό το χώρο.
Ένα χώρο που μοιάζει χωρισμένος, σε ζώνες. Ένα μέρος για να παίζουν τα παιδιά, ένα χώρο για να κάθονται όταν δεν κοιμούνται, ένα «κουτί» για να περάσει η νύχτα όσο το δυνατόν καλύτερα στεγανοποιημένο, ένα αγνάντιο σα μπαλκόνι… Και όλα αυτά κρυμμένα ανάμεσα στη βλάστηση σε ελιές, αθάνατους, άλλους θάμνους και δέντρα.
Ο Παναγιώτης εξιστορώντας στο ilialive, το δράμα που βιώνει η οικογένεια, προσπαθεί να δείξει δυνατός. Όπως κάνει άλλωστε κάθε μέρα για να στηρίξει την σύζυγό του και τα τρία παιδιά του. «Έμεινα χωρίς δουλειά και βρεθήκαμε να χρωστάμε νοίκια στο σπιτονοικοκύρη μας. Μας φώναξε και τον παρακαλέσαμε να κάνει λίγο υπομονή. Δεν ήθελε και τελικά μας έδιωξε από το σπίτι. Σήμερα το σπίτι είναι κλειδαμπαρωμένο με τα έπιπλα μας μέσα» μας λέει ο Παναγιώτης. Από τότε ζουν στο σημείο που τους συναντήσαμε.
Έχουν περάσει έξι μήνες στην ύπαιθρο… το καλοκαίρι όμως τελείωσε και ο χειμώνας έρχεται απειλητικός. Ήδη οι πρώτες βροχές τους έχουν βρει σε αυτή την κατασκευή με τους μουσαμάδες, ένας χώρος που στριμώχνονται από νωρίς μόλις νυχτώσει, το ζευγάρι με τα τρία παιδιά. Και όλοι μαζί κρατούν ζεστό το χώρο τυλιγμένοι πλέον με κουβέρτες, για να αντέξουν την παγωνιά της νύχτας. «Κοιτάμε να είμαστε ζεστά και να μην αρρωστήσουν τα παιδιά» μας λέει η Χριστίνα.
«Πήγαμε στη Μητρόπολη» λένε με ένα στόμα και ο Παναγιώτης και η Χριστίνα. «Ζητήσαμε αν μπορούν να μας εξασφαλίσουν ένα λυόμενο, να μείνουμε έστω εκεί, ή αν γίνεται να μας φιλοξενήσουν σε ένα ίδρυμα. Όμως δεν υπήρχε κάποια θετική απάντηση».
Στο σημείο που τους συνάντησε το ilialive κατέληξαν τελευταία. Είχαν βρει κάποιο άλλο πριν, που όμως δεν ήταν τόσο καλό για να παραμείνουν. Ανέβηκαν λοιπόν σε ένα μικρό λοφάκι σε ένα αγρόκτημα και έστησαν – με την άδεια του ιδιοκτήτη – το «σπιτικό» τους. Οι εικόνες είναι απερίγραπτες…. Σε μια γωνιά, συγκεντρωμένα μερικά παιχνίδια… «Εδώ είναι αυτό που λένε, το παιδικό δωμάτιο. Εδώ κάθονται και παίζουν, χαζεύουν τα αυτοκίνητα που περνούν στο δρόμο, χαιρετάνε τα τρένα όταν περνούν και τους επιβάτες χωρίς να τους γνωρίζουν… Νοιώθουν όμορφα όταν το κάνουν αυτό, ξετρελαίνονται..» αναφέρει με παράπονο ο πατέρας των τριών αγγελουδιών.
Γύρω τριγύρω, αντικείμενα που κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας τα βρήκαν άχρηστα και τα πέταξαν στα σκουπίδια. Εκεί έψαξε η οικογένεια, βρήκε και ξεχώρισε τα πιο απαραίτητα και χρήσιμα. «Ψάχνουμε για να βρούμε παλιά καλώδια, μπουκάλια από μπύρες, ότι είναι δυνατό να μας δώσει κάποια χρήματα» μας λέει ο Παναγιώτης. «Είμαστε λίγο επικίνδυνα εδώ, καθημερινά νιώθουμε το φόβο.
Οι νύχτες είναι δύσκολες, τώρα κάνει περισσότερο κρύο, μπαίνουμε μέσα νωρίς να ζεσταθούμε. Τα πρωινά, κυκλοφορούμε στην πόλη, να ξεφεύγουμε να βλέπουμε άλλες εικόνες…» συμπληρώνει. Η οικογένεια δεν μπορεί, δεν αντέχει αυτό το μαρτύριο. Παραμένει στο χώρο όσο το δυνατόν λιγότερη ώρα και αναζητά εικόνες που θα τους βγάλουν από τη μιζέρια, θα τους κάνουν να αποδράσουν από το δράμα που ζουν, να νοιώσουν λίγο καλύτερα.
Εδώ και μήνες χωρίς δουλειά ο Παναγιώτης, όταν βρεθεί μεροκάματο, είναι κάτι παραπάνω και από Θείο δώρο. «Ευχαριστώ το Θεό κάθε φορά που βρίσκω μια δουλειά έστω και για λίγο. Ζούμε με τη βοήθεια γνωστών ή αγνώστων που μας βλέπουν έξω, για να επιβιώσουμε» αναφέρει ο Παναγιώτης. Ξέρει καλά μαζί με τη Χριστίνα, πως ο χειμώνας δεν βγαίνει σε αυτό το σημείο. Θα επιδιώξουν σε κάθε περίπτωση να βρουν κάτι καλύτερο να προστατευτούν από το κρύο, όμως ξέρουν ότι αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση.
«Θέλουμε ένα σπίτι, ένα λυόμενο, κάτι να μπορούμε να ζήσουμε και να προστατευτούμε από το κρύο. Έστω αν μπορούν να μας φιλοξενήσουν σε κάποιο ίδρυμα. Δεν θα αντέξουμε το χειμώνα και κυρίως τα παιδιά…» δηλώνουν ο Παναγιώτης και η Χριστίνα. Ένα ακόμα πρόβλημα που αντιμετωπίζει το νεαρό ζευγάρι είναι το γεγονός ότι φέτος ο μεγαλύτερος γιος τους, έπρεπε να πάει στο σχολείο, στην πρώτη δημοτικού. «Στην κατάσταση που βρισκόμαστε αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν μπορούμε να στείλουμε το παιδί μας έτσι στο σχολείο. Πως θα νοιώσει, πως θα αισθανθεί; Πρέπει να προσπαθήσουμε για όλα, μα φαντάζουν «βουνό» μπροστά μας»…
Τα παιδιά δεν αντέχουν άλλο… Ζητούν να φύγουν από εκεί. Κοιτάζουν το φωτογραφικό φακό, τα δύο πιο μεγάλα με φόβο, στενοχώρια, ίσως καταλαβαίνουν λίγα παραπάνω, από το μικρότερο αδερφό τους, που στην αγκαλιά του πατέρα του, χαμογελά πονηρά, τσαχπίνικα και κάνει παιχνίδια με τη μητέρα του. Όμως μπροστά στη γενικότερη εικόνα, στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, ο Παναγιώτης με τη Χριστίνα λυγίζουν και οι ίδιοι. Θέλουν πάση θυσία να αλλάξουν τη ζωή τους.
«Αν βρούμε μια σταθερή δουλειά, θα μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, ό,τι και αν είναι να μπορέσουμε να βάλουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Να μπουν τα παιδιά μέσα, να προφυλαχτούν από το κρύο. Όμως μέχρι τότε τι θα κάνουμε; Δεν μπορούμε, δεν γίνεται, δεν πρέπει να περάσουμε το χειμώνα έξω» λένε αρκετά πιεσμένοι ο Παναγιώτης με τη Χριστίνα. «Παρακαλούμε να μας βοηθήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η μια δουλειά, ή κάποιο κατάλυμα, ό,τι και αν είναι, να μη μείνουμε άλλο έξω» συμπληρώνουν, εκλιπαρώντας για μια βοήθεια σε μια κρίσιμη στιγμή για αυτούς μα κυρίως για τα τρία παιδιά τους.
• Αν κάποιος από τους αναγνώστες έχει τη διάθεση να βοηθήσει την οικογένεια, μπορεί να επικοινωνήσει με το ilialive.gr, προκειμένου να υπάρξει επικοινωνία με τους γονείς.
Διαβάστε επίσης:
Ειδήσεις από κάθε γωνιά της χώρας στη σελίδα “Τοπικά Νέα” του NewsIt
