Όλος ο κόσμος θρηνεί τον «ποιητή των εικόνων»

Ήταν ένας από τους πιο αναγνωρισμένους Έλληνες. Ο πλέον βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης, ένας άνθρωπος που σέβονταν, αναγνώρισαν και θαύμαζαν οι πάντες.

«Eμβληματική μορφή του νέου ελληνικού σινεμά από τα χρόνια της 10ετίας του 1970, νικητής του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες το 1998 για την ταινία «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», ο Αγγελόπουλος έχει κάνει ταινίες, που ως επί το πλείστον απεικονίζουν την ιστορία και την κοινωνία της σύγχρονης Ελλάδας και χαρακτηρίζονται από τα σιωπηλά πλάνα, με φόντο το τοπίο της χώρας του» γράφει η Figaro.

Ο Θ. Αγγελόπουλος, που είχε εργαστεί στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου έως ότου την έκλεισε η χούντα των συνταγματαρχών, δήλωνε υπερήφανος που δεν έκανε ποτέ κάποια “εμπορική” ταινία. “Οι κινηματογραφιστές στο Χόλιγουντ κάνουν ταινίες υποθέτοντας ότι ο κόσμος είναι Αμερικανικός και σκέφτεται όπως εκείνοι, κάτι που δεν ισχύει”, είπε πει, γράφει το Γερμανικό Πρακτορείο.

H Guardian μιλάει για το θάνατο ενός βραβευμένου Έλληνα κινηματογραφιστή «γνωστό για το αργό και ονειρικό του στυλ σαν σκηνοθέτη».

«Ο Αγγελόπουλος κέρδισε μεγάλο αριθμό βραβείων για τις ταινίες του, τα περισσότερα σε ευρωπαϊκά κινηματογραφικά Φεστιβάλ, στη διάρκεια μιας καριέρας που εκτεινόταν περισσότερα από 40 χρόνια» αναφέρει το Time.

«Υπήρξε εμβληματική φιγούρα του ελληνικού σινεμά, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970» γράφει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Το 1999, ένα χρόνο μετά το βραβείο στις Κάννες, ο Αγγελόπουλος, εκπρόσωπος ενός “νέου ελληνικού κινηματογράφου”, είχε πει ότι “ο πρόγονός μου Αριστοτέλης είχε πει ότι η μελαγχολία είναι η πηγή της δημιουργίας”, και αυτή “η μελαγχολία”, σχολιάζει το Γαλλικό Πρακτορείο, ήταν πάντοτε εμφανής στα τοπία στις ταινίες του, που ουδεμία σχέση είχαν με τα κλισέ για την Ελλάδα του τουρισμού, της γαλάζιας θάλασσας και του ήλιου. “Το γκρι είναι για μένα το πιο ποιητικό χρώμα”, είχε πει το 2008.