Ο αγαπημένος σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών του ελληνικού κινηματογράφου νοσηλευόταν με βαριά αναπνευστικα προβλήματα, εδώ και ένα μήνα. Άφησε την τελευταία του πνοή λίγα λεπτά πριν τις οκτώ το πρωί στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης, σκηνοθέτης και σεναριογράφος από τους πιο εμπορικούς του ελληνικού κινηματογράφου, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923, μεγάλωσε από θετούς γονείς.
Ξεκίνησε την καριέρα του, ως χορευτής και χορογράφος, με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Γιάννης Νταλ. Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες, με πρώτο το σενάριο της ταινίας «Το τρελοκόριτσο».
Η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν “Η μουσίτσα“, το 1959. Την ίδια χρονιά βγήκε στο πανί η ταινία “Λαός και Κολωνάκι”.
Το 1961 ξεκινά τη συνεργασία του με την εταιρία Φίνος Φιλμς. Με την ταινία του “Ο κατήφορος“, ο Γιάννης Δαλιανίδης καθιερώνει άλλη μία πρωταγωνίστρια του Ελληνικού Κινηματογράφου, τη Ζωή Λάσκαρη, όπως άλλωστε, έκανε αργότερα με πολλές άλλες ηθοποιούς, ανάμεσά τους την αδερφική του φίλη Μάρθα Καραγιάννη.
Με τον “Κατήφορο” η ως τότε Ζωή Κουρούκλη, βαφτίζεται από τον σκηνοθέτη, Ζωή Λάσκαρη, για να μη συνδέεται με την συνόνόματη και συνεπώνυμή της ξαδέρφη, που εκείνη την εποχή έκανε επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδίστρια.
Μετά την ταινία αυτή η καριέρα του Γιάννη Δαλιανίδη εκτινάσεται στα ύψη, ακολουθεί η δημιουργία σειράς ταινιών κυρίως μιούζικαλ, χαρακτηρισμό τον οποίο ο ίδιος δεν αποδέχεται, επιμένοντας στον όρο “μουσικές κωμωδίες”.
Συνολικά σκηνοθέτησε περισσότερες από 60 ταινίες και στις περισσότερες είχε γράψει ο ίδιος το σενάριο. Από τη δεκαετία του ΄70 μπαίνει και στον χώρο της τηλεόρασης σκηνοθετώντας σειρές, που άφησαν εποχή, όπως το Λούνα Πάρκ (1974-1981), τα Λιονταράκια, το Ρετιρέ, οι Μικρομεσαίοι, Στραβά κι Ανάποδα, Το τρίτο στεφάνι (1995) και το τελευταίο σήριαλ με τίτλο Μικρές Αμαρτίες (1999).
Στις συνεντεύξεις του του άρεσε να μιλά για τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη και για την αγάπη του για τον χορό και τον κινηματογράφο.
Η καριέρα του, ως ηθοποιού, σε ηλικία 10 μόλις χρόνων, ξεκίνησε από το παιδικό θέατρο. Όπως έλεγε ο ίδιος «σε ό,τι καλλιτεχνικό, τρύπωνα». Σε ερώτηση, μάλιστα, για το πώς προέκυψε η αγάπη του για το σινεμά, ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε πει πως όταν ήταν μικρός, σε έναν από τους χώρους της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης υπήρχε ένα άσπρο πανί, που προβάλλονταν διαφημίσεις. «Ηταν μαγευτικό αυτό. Με χάραξε και από εκεί ξεκίνησαν όλα».
Πολύ συχνά στις συνεντεύξεις του μιλούσε και για τη μητέρα του, τη γυναίκα που τον είχε υιοθετήσει, αποκαλύπτοντας μάλιστα πως η αγάπη του γι αυτήν δεν τον άφησε να φύγει στο εξωτερικό και να κάνει καριέρα εκεί. «Μου φαινόταν αδιανόητο να αφήσω μια γριούλα μετά από όσα είχε προσφέρει σε μένα».
Ας θυμηθούμε μία χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία “Η Παριζιάνα”, που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Δαλιανίδης, με την αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου να χαρίζει στιγμές άφθονου γέλιου.
Συλληπητήρια
Τη βαθιά θλίψη για το θάνατο του Γιάννη Δαλιανίδη εξφράζει με ανακοίνωσή του το τμήμα πολιτισμού του ΣΥΝ. “Σεναριογράφος και σκηνοθέτης, πλήθος ταινιών, εισήγαγε κενότατες τεχνικές, υπήρξε πρωτοπόρος στο δύσκολο είδος του μιούζικαλ, αλλά και της ελληνικής κωμωδίας.Στους οικείους του εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια” αναφέρει η ανακοίνωση.
Η Δημοκρατική Αριστερά “εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για το θάνατο του Γιάννη Δαλιανίδη. Προσηλωμένος στις δημοκρατικές αρχές, αγωνίστηκε έως το τέλος της ζωής του για την ανανέωση των ιδεών της αριστεράς, στηρίζοντας την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς”. “Σταθερός δημοκράτης από τα νεανικά του χρόνια, πέρασε ένα διάστημα της ζωής του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Γερμανών. Ο Γιάννης Δαλιανίδης σημάδεψε με το έργο του μια ορισμένη περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου” αναφέρει η ανακοίνωση του κόμματος.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163