Πράγματα πεταμένα παντού. Ένας χώρος πραγματικό... αχούρι. Πολλοί σιχαίνονται και να τον κοιτάξουν. Αλλά εκεί έχουν μεταφέρει πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν. Ανθρώπους απελπισμένους. Ανθρώπους που είναι ευγνώμονες που δεν τους άφησαν να ζουν στο κρύο.
Πρόσφυγες ή μετανάστες, λίγη ουσιαστική σημασία έχει. Όλοι τους κατατρεγμένοι. Οι Σύροι από τον εμφύλιο πόλεμο και τους τζιχαντιστές. Οι Αφγανοί, ό,τι κι αν θέλουν να πιστεύουν οι ΗΠΑ και οι… άλλοι, κυνηγημένοι από τη φτώχεια και τους Ταλιμπάν. Μπορεί οι τζιχαντιστές να τους έχουν “επισκιάσει” αλλά υπάρχουν ακόμα. Κι ας μην τους συζητάμε. Οι Αφγανοί, το ξέρουν καλύτερα…
Στο γήπεδο χόκεϊ του Ελληνικού μένουν εδώ και μέρες οικογένειες προσφύγων και μεταναστών. Οικογένειες με μικρά παιδιά. Οι γονείς τους ρίσκαραν να περάσουν το Αιγαίο με την ελπίδα πως θα τους χαρίσουν μια καλύτερη ζωή. Κάποτε. Όταν καταφέρουν να ξεφύγουν από τις γραφειοκρατικές και πολιτικές αγκυλώσεις της Ευρώπης. Μάλλον, όταν η Ευρώπη αποφασίσει να γίνει ανθρώπινη…
Για τα παιδιά αυτά ακόμη και το κλειστό του χόκεϊ ή ακόμη κι εκείνο του Ταε Κβον Ντο ή οποιοσδήποτε άλλος χώρος τα προστατεύει από το κρύο και το χειμώνα, είναι παράδεισος. Ο μόνος πόλεμος που ξέρουν πια είναι αυτός που παίζουν μεταξύ τους. Αν παίζουν.
Φαίνεται από τις ζωγραφιές τους στο κλειστό όπου έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα. Οι περισσότερες αποτυπώνουν τη μοναδική τους επιθυμία: την ειρήνη. Μια λέξη. Τόσο μικρή και τόσο μεγάλη. Σπίτια ζωγραφισμένα με πολλά χρώματα και παντού αυτή η λέξη. Ειρήνη. Σπίτια με λουλούδια, σπίτια κοντά στη θάλασσα. Σπίτια μακριά από τον πόλεμο.
Τα παιδιά βρίσκουν πάντα τρόπο να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Μπορεί το κλειστό του χόκεϊ να είναι ένα αχούρι, αλλά σε πολλά σημεία μπορεί κανείς να δει κουκλάκια και παιχνίδια. Πράγματα μικρά, που κάνουν τα προσφυγόπουλα να ξεχνούν τι έχουν ζήσει. Και ίσως τι πρόκειται να ζήσουν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ