Μόλις λίγες ώρες αφού σε κλίμα συγκίνησης οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, συναθλητές, θαυμαστές, αποχαιρέτησαν για πάντα τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, με ακόμη μια συγκινητική ανάρτηση, μιλά για το πως θα αντιμετωπίσει όσα έρχονται.
Περιγράφει πως ατυχία και δυστυχία για εκείνη θα ήταν να μην είχε γνωρίσει τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Πως μόνο ευτυχία και ευλογία νιώθει που μπήκε στη ζωή της και ερωτεύτηκαν τόσο δυνατά.
«Το ποτήρι για εμένα, όχι απλώς είναι μισογεμάτο, είναι τέρμα γεμάτο. Αν κάποιοι λένε ότι ζούνε 30 χρόνια μαζί με τον άνθρωπο τους και το ονομάζουν αυτό “ζήσαμε μια ζωή μαζί”, εγώ που έζησα 10 χρόνια μαζί του θα λέω ότι έζησα το 1/3 της ζωής μαζί του και είναι πολύ», γράφει.
«Τα παιδιά κι εγώ είμαστε καλά, απλώς χρειαζόμαστε λίγο χρόνο και ηρεμία», συνεχίζει και «υπόσχεται» ότι «δεν θα κρυφτούμε, δεν θα κλειστούμε σπίτι, δεν θα πενθήσουμε με τον κλασικό τρόπο, αλλά ανοίγοντας την αγκαλιά μας σε όσους περνούν τώρα ή πέρασαν αυτά που ζήσαμε κι εμείς, με τον εφιάλτη που λέγεται καρκίνος».
Και καταλήγει: «Κάντε μου μια χάρη. Αγκαλιάστε απόψε τους αγαπημένους σας σφιχτά, κοιμηθείτε αγκαλιά. Δεν είναι ο χρόνος γιατρός, η αγάπη είναι».
Όλη η ανάρτηση
«Πριν λίγο καιρό κάποιο άτομο από το περιβάλλον μου είπε, ” Τι ατυχία σε βρήκε κορίτσι μου” και αμέσως τον σταμάτησα.
Από πότε ο έρωτας είναι ατυχία;
Από πότε το να έχεις βρει το πρόσωπο με το οποίο οι καρδιές σας κουμπώνουν απόλυτα είναι ατυχία;
Μόνο ευλογία και ευτυχία νιώθω που ήρθε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου, που ερωτεύτηκαμε τόσο δυνατά, που με κοίταζε στα μάτια και μου έδειχνε με τα λόγια του και τις πράξεις του ότι είμαι η μία, πως ό,τι έζησε πριν ήταν σταγόνες και εγώ ο ωκεανός.
Αυτές τις εποχές με τα τόσο ρηχά συναισθήματα, το να βρεις τον άνθρωπο σου είναι λαχείο ακόμα κι αν το ζήσεις μόνο για ένα βράδυ.
Οπότε το ποτήρι για εμένα, όχι απλώς είναι μισογεμάτο, είναι τέρμα γεμάτο. Αν κάποιοι λένε ότι ζούνε 30 χρόνια μαζί με τον άνθρωπο τους και το ονομάζουν αυτό “ζήσαμε μια ζωή μαζί”, εγώ που έζησα 10 χρόνια μαζί του θα λέω ότι έζησα το 1/3 της ζωής μαζί του και είναι πολύ, πιστέψτε με.
Γιατί πραγματική ατυχία και δυστυχία, θα ήταν να μην σε είχα γνωρίσει αγαπημένε μου.
Έχουν στερέψει τα λόγια για την αγάπη σας και τη στήριξή σας στον ανείπωτο πόνο μας. Θα ήθελα να σας πω ένα τόσο μεγάλο ευχαριστώ που αφιερώσατε λίγο από τον χρόνο σας για εμάς. Τα παιδιά κι εγώ είμαστε καλά, απλώς χρειαζόμαστε λίγο χρόνο και ηρεμία.
Δεν θα κρυφτούμε, δεν θα κλειστούμε σπίτι, δεν θα πενθήσουμε με τον κλασικό τρόπο, αλλά ανοίγοντας την αγκαλιά μας σε όσους περνούν τώρα ή πέρασαν αυτά που ζήσαμε κι εμείς, με τον εφιάλτη που λέγεται καρκίνος. Είμαστε εδώ νοερά κοντά σας, δεν είστε μόνοι, τα social media μου θα παραμείνουν ανοιχτά για όποιον έχει ανάγκη να μοιραστεί τα δικά του συναισθήματα, την δική του άσχημη εμπειρία, να μιλήσει κάπου, να βγάλει από μέσα του όλο αυτό που ζει.
Εξάλλου, αν μας δίδαξε κάτι με τον πιο οδυνηρό τρόπο, αυτή η τόσο μεγάλη απώλεια, είναι ότι η αλληλεγγύη κάνει θαύματα. Ακόμα κι αυτό το θαύμα είναι “μόνο” μια παράταση ζωής. Γιατί η ζωή, όσο κι αν κρατάει, πάντα είναι θαύμα.
Κάντε μου μια χάρη. Αγκαλιάστε απόψε τους αγαπημένους σας σφιχτά, κοιμηθείτε αγκαλιά.
Δεν είναι ο χρόνος γιατρός, η αγάπη είναι».
