Σχεδόν 70 χρόνια μετά τον φονικό σεισμό του 1956, οι κάτοικοι της Αμοργού ζουν ξανά τον εφιάλτη λόγω των συνεχόμενων δονήσεων στις Κυκλάδες
Την στιγμή που σείονται τα νησιά των Κυκλάδων και με την εικόνα των κατοίκων της Σαντορίνης να εγκαταλείπουν έντρομοι το νησί, ξυπνάνε μνήμες από τον μεγάλο σεισμό στην Αμοργό που έγινε το 1956 και προκάλεσε τον θάνατο 53 ανθρώπων.
Ο κύριος Μιχάλης, κάτοικος της Αμοργού, που σήμερα είναι 78 χρόνων και είχε ζήσει τον φοβερό σεισμό του 1956 με τα 7,5 Ρίχτερ, μιλώντας στο newsit.gr, περιγράφει τη στιγμή εκείνη που ξεκίνησε να ταρακουνιέται ολόκληρο το νησί αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι κάτοικοι μετά την δόνηση.
«Τότε στο σεισμό του 1956 ήμουν περίπου 10 χρόνων. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το μεγάλο βουητό που ήρθε και στη συνέχεια ακολούθησε αυτός ο τρομακτικός σεισμός».
Ο κύριος Μιχάλης αναφέρει πως ο σεισμός τους έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο και τονίζει πως για αυτούς ήταν κάτι πρωτόγνωρο καθώς δεν ήξεραν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν για να προστατευτούν. Τώρα πλέον, όπως λέει ο ίδιος, παίρνουν προληπτικά μέτρα και είναι όλοι σε επιφυλακή.
«Εκείνη τη στιγμή οι δύο μου θείες, οι αδερφές της μητέρας μου, κοιμόντουσαν στο άλλο σπίτι και εμείς σε ένα άλλο. Βγήκαμε κατευθείαν έξω, είδαμε πως είμαστε πιο ασφαλείς εκεί και τότε πήγε η μητέρα μου μέσα, πήρε τα ρούχα μας για να ντυθούμε και από εκεί και μετά φύγαμε».
Ο 78χρονος άνδρας ανασύροντας από τη μνήμη του τις στιγμές εκείνες, θυμάται έντονα πως οι περισσότεροι τότε είχαν άγνοια κινδύνου και δεν γνώριζαν πως σε αυτές τις περιπτώσεις η θάλασσα μπορεί να αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τον άνθρωπο.
«Στην αρχή σκεφτήκαμε να μείνουνε κάπου έξω αλλά μετά κάποιος είπε για τσουνάμι γιατί είχε τραβηχτεί η θάλασσα. Κάποιοι είχαν μπει μέσα να μαζέψουν τα ψάρια και τα χταπόδια γιατί τότε υπήρχε και κάτι που λεγότανε πείνα…
Ο τελώνης τους έβαλε τις φωνές, τους κυνήγησε για να φύγουν. Μέχρι και τα καΐκια είχαν βγει στην αμμουδιά και τα έσπρωχναν για να μη χτυπήσουν και σπάσουν πάνω στον τοίχο. Οι άγκυρες δεν μπορούσαν να τα κρατήσουν. Το νερό είχε ανέβει πολύ με αποτέλεσμα να τα παρασύρει. Κάποια στιγμή καταλάβαμε όλοι πως δεν ήμασταν ασφαλείς εκεί και ανεβήκαμε σε ένα λόφο για περίπου ένα μήνα», εξήγησε.
Τίποτα δεν ήταν εύκολο για τη διαβίωση τους, ανάμεσα τους υπήρχαν μωρά, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με προβλήματα υγείας όμως στο φόβο του σεισμού, που το βουητό του ακόμη δεν μπορεί να ξεχάσει κάνεις τους, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους.
«Ήταν πολύ δύσκολα αλλά μετά από ένα διάστημα πήγαμε σε πιο χαμηλό υψόμετρο, σε μια έκταση με ελιές και στρατοπεδεύσαμε εκεί. Οι γυναίκες το βράδυ κάνανε έλεγχο να μην έρθει κάποιο φίδι και μας τσιμπήσει. Φρόντιζαν κάτι γάτους για να διώχνουν τα φίδια.
Ευτυχώς βέβαια ο σεισμός έγινε καλοκαίρι και μπορούσαμε να μείνουμε έξω. Για καλή μας τύχη στην Αμοργό δεν είχαμε μεγάλες απώλειες όπως είχε η Σαντορίνη μόνο κάνα δυο πολύ παλιά σπίτια γκρεμίστηκαν», εξηγεί ακόμα ο κύριος Μιχάλης για αυτά που έζησε στο νησί το 1956.
Κάποια στιγμή μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, φαίνεται πως τα πράγματα είχαν αρχίσει να σταθεροποιούνται και οι κάτοικοι είχαν πάρει την απόφαση να γυρίσουν πίσω στα νοικοκυριά τους όμως πάντα υπό τον φόβο ενός νέου σεισμού.
«Όταν αποφασίσαμε να πάμε στα σπίτια μας, θυμάμαι πως κοιμόμασταν έξω, δεν μπαίναμε μέσα γιατί φοβόμασταν. Η μητέρα μου μαγείρευε έξω στην αυλή και έμπαινε στο σπίτι μόνο για να πάρει κάποια πράγματα και έβγαινε ξανά γρήγορα. Αυτό που μου έχει μείνει στη μνήμη μου είναι ο φόβος που είχε ο κόσμος, το πως μας κυνηγούσαν να μην πάμε κοντά στη θάλασσα μήπως και γίνει τσουνάμι. Πάντως τότε, πριν τον μεγάλο σεισμό, δεν είχαν γίνει προσεισμοί, όλα έγιναν μια και έξω», καταλήγει ο κύριος Μιχάλης.
«Είδα την θάλασσα να τραβιέται πολλά μέτρα μέσα»
Τη δική του μαρτυρία για το σεισμό του 1956 δίνει και ο κύριος Δημήτρης που σήμερα είναι 87 χρόνων. Όπως εξηγεί στο newsit.gr, η πιο τρομακτική στιγμή για τον ίδιο δεν ήταν o σεισμός αλλά το το τσουνάμι που προκλήθηκε. Ευτυχώς, η ορμή του νερού δεν έπνιξε την οικογένειά του μιας και βρίσκονταν σε υψόμετρο.
«Εγώ τότε ήμουν 18 χρόνων και είχα πάει στο νότιο μέρος της Αμοργού για να δω τα ζώα μου. Όπως καθόμουν, ξαφνικά έρχεται η πρώτη και φοβερή δόνηση. Τρόμαξα τόσο πολύ γιατί δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που γινόταν. Φοβήθηκα τόσο πολύ που σηκώθηκα πάνω και έτρεχα προς το χωριό. Όταν ηρέμησε η γη, τότε γύρισα στο μέρος που ήμουν απέναντι από τη θάλασσα. Η διαφορά εκείνου του σεισμού με τους σεισμούς που γίνονται τώρα, είναι πως η δόνηση του 1956 είχε διάρκεια και ήταν πιο δυνατή».
Η στιγμή που η θάλασσα άρχισε να τραβιέται προς τα πίσω, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τον κύριο Δημήτρη αλλά και για όλους όσους είδαν το φαινόμενο. Κανείς δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει και κανείς δεν γνώριζε το τι θα ακολουθήσει.
«Άρχισαν τα βραχώδη υψώματα να κυλούν προς τα κάτω. Τρόμαξα πολύ όταν είδα την θάλασσα να τραβιέται πολλά μέτρα μέσα. Περίμενα να δω που θα πάει και μετά γύρισε ορμητικά πάλι πίσω», εξηγεί ο κύριος Δημήτρης.
Η ταλαιπωρία όλων των ανθρώπων ήταν πλέον καθημερινή μετά το σεισμό. Το πλήγμα ήταν μεγάλο και δεν γινόταν να μη υπάρχουν απώλειες μετά από ένα τέτοιο χτύπημα. Συνολικά 53 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον σεισμό και άλλοι 100 τραυματίστηκαν.
«Στη συνέχεια μετά από τον μεγάλο σεισμό, υπήρχαν πιο ελαφριές δονήσεις που κρατούσαν όλη την ημέρα. Μέναμε για πολλές μέρες σε σκηνές, μέχρι να περάσει όλο αυτό. Εμείς μπορεί να μη χάσαμε το σπίτι μας αλλά χάθηκαν πολλά νερά από τα πηγάδια. Ξεράθηκαν όλοι οι μπαξέδες, δεν είχαμε καθόλου νερό, αναφέρει ο ίδιος.
