Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν πως η επίθεση έγινε ως συμπαράσταση στον αγώνα που ξεκινούν οι κρατούμενοι στις φυλακές των ΗΠΑ, μιας και όπως λένε ο Χένρυ Φορντ ήταν “πρωτομάστορας” στην πειθάρχηση των καταπιεσμένων.
Αναλυτικά η ανακοίνωση
“Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 19ου αιώνα στις Η.Π.Α, το κράτος μέσω της 13ης τροπολογίας πέρασε νόμο, που ενώ φαινομενικά συμβόλιζε την κατάργηση της δουλείας, άφηνε το παραθυράκι αξιοποίησης της πάνω στους φυλακισμένους/ες. Λόγω της παραπάνω συνθήκης αλλά και της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων των ΗΠΑ, το Σεπτέμβριο του 2016 πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες απεργίες εντός των αμερικάνικων φυλακών.
Σε διαδοχικό στάδιο στις 21 Αυγούστου 2018 ξεκίνησε ένας καινούριος κύκλος απεργιακών κινητοποιήσεων, μεταφέροντας και πάλι στην επικαιρότητα το ζήτημα των συνθηκών σκλαβιάς που βιώνουν οι φυλακισμένοι. Διευκρινιστικά, ο τωρινός κύκλος δεν ξεκίνησε αυθόρμητα άλλα είχε εκλάβει μια προετοιμασία για την ανάδειξη του γεγονότος και την όξυνση του αγώνα. Οι κινητοποιήσεις είναι προγραμματισμένες να διεξαχθούν μέχρι και την 9 Σεπτεμβρίου, (συμβολική ημερομηνία που έγινε η εξέγερση της φυλακής Άττικα, μετά την δολοφονία του George Jackson κατά την προσπάθεια απόδρασης του).
Όμως, ούτε η 21 Αυγούστου επιλέχθηκε τυχαία ως αφετηρία της κινητοποίησης .Το 1831 στην πολιτεία της Βιρτζίνια αφροαμερικάνοι σκλάβοι ,με πιο γνωστό από αυτούς τον Νατ Τερνερ, αποφασίζουν να εξεγερθούν και συγκρούονται ένοπλα με τους δουλοκτήτες και τον στρατό. Αν και εν τέλη δέχτηκαν άγρια καταστολή, 200 χρόνια μετά η μνήμη τους μας συντροφεύει στους αγώνες μας.
Τα ξημερώματα της 21/8 ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα που ξεκινά εντός των αμερικάνικων φυλακών επιτεθήκαμε στα κεντρικά γραφεία της Ford(Ακακίων 39-Μαρούσι)σπάζοντας την πρόσοψη του κτιρίου.
Χένρυ Φόρντ. Ο ”πρωτοπόρος”
Η Φορντ είναι η εταιρία που ίσως όσο καμία άλλη έχει συμβάλλει στην πειθάρχηση της εργασίας των καταπιεσμένων. Ο ιδρυτής της Χένρυ Φορντ εισάγει το 1913 ένα σύστημα οργάνωσης της εργασίας στην βιομηχανία, που εξελίσσει το προηγούμενο, τον τεϊλορισμό .
Στον φορντίσμο,οπώς ονομάστηκε , οι εργάτριες/ες θα πρέπει, καθηλωμένοι πάνω από την γραμμή παραγωγής, να εκτελούν την ίδια επαναλαμβανόμενη εργασία πολλές φορές και για ολόκληρες τις ώρες που δουλεύουν. Αυτό έδωσε πολλά πλεονεκτήματα στα αφεντικά δεδομένου ότι υπήρξε μια σημαντική άνοδος της παραγωγικότητας, αφού:
-Περιορίζεται η δυνατότητα να ”λουφάρει” κανείς, να σαμποτάρει δηλαδή την εργασία του δουλεύοντας πιο αργά. Πλέον η μηχανή, η γραμμή παραγωγής ορίζει σε μεγάλο βαθμό τον ρυθμό εργασίας. Η εργάτρια θα πρέπει να βάζει με συγκεκριμένη ταχύτητα π.χ την ετικέτα σε ένα προϊόν και αν δεν το κάνει αυτό έχει κίνδυνο κυρώσεων..
-Με την πάντα πρόθυμη βοήθεια της επιστήμης γίνονται μεγάλες έρευνες για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η ένταση εργασίας. Π.χ Ένας εργάτης μπορεί να βιδώσει 5.000 ρόδες αυτοκινήτων την μέρα επί ένα μήνα σταθερά Είναι ο εργάτης του μήνα! Οι υπόλοιποι να ανεβάσουν τον ρυθμό τους ώστε να φτάνει κόντα στο νέο όριο. Οι πανταχού παρόν επιστάτες θα αναλάβουν να πειθαρχήσουν τους ”αργόσχολους”.
-Διαρκής Έλεγχος και Επιτήρηση. Ταυτόχρονα εντός του χώρου εργασίας εγκαθιδρύεται ένα καινοτόμο μοντέλο πάνω στην επιτήρηση των εργατριών. Δομείται μια διαρκής επιτήρηση της εργασίας μέσω τεχνολογικών συστημάτων και μιας στρατιάς επιστατών και διευθυντικών στελεχών, έχοντας ως σκοπό τον εκφοβισμό του εργαζομένου.Κάθε μορφή απόκλισης απο την ταχύτητα ή μέθοδο εργασίας που έριχνε την σταθερότητα της παραγωγής, κατέληγε στον ”σωφρονισμό του εργάτη”, δηλαδή συνήθως την απόλυση του.
Η καταναγκαστική εργασία που βρίσκονται αντιμέτωποι οι κρατούμενοι στην Η.Π.Α είναι οργανωμένη σύμφωνα με τον τρόπο που εισήγαγε ο Μεγιστάνας. Οι απαιτήσεις της παραγωγής και οι φωνές των επιστατών έρχονται να προστεθούν στην τιμωρία του εγκλεισμού. Ένα τεράστιο πλέγμα ιδιωτικών φυλακών οδηγεί στο να θησαυρίζουν μια σειρά από αφεντικά.
Οι φυλακές …
Ιστορικά η ανέγερση της πρώτης φυλακής (τέλη 18ου αιώνα) νοηματοδοτούσε την ανάγκη μακρόχρονης κράτησης.Kατά το μεταβατικό στάδιο διαδοχής της φεουδαρχίας από τον καπιταλισμό και της γέννησης της θεωρίας των “δικαιωμάτων του πολίτη” και του “ανθρωπισμού”, oι δημόσιες εκτελέσεις ή βασανισμοί και οι ακρωτηριασμοί ως σωφρονιστικές τιμωρίες, δεν ήταν πια κοινωνικά αποδεκτές. Αλλά και ταυτόχρονα “χαλούσαν” το φιλελεύθερο προσωπείο που το κράτος ξεκινούσε να στήνει. Ως αποτέλεσμα, η τιμωρία έπρεπε να αποσυρθεί από το δημόσιο πεδίο, να εγκλειστεί στους 4 τοίχους της φυλακής και να αποκομίζει κέρδος.
Η ψυχοσωματική καταστολή της φυλακής χρησιμοποιείται ως εργαλείο πειθάρχησης και εκφοβισμού. Και όποιος/α δεν θέλει να βιώσει την βία από τους δεσμοφύλακες, την στέρηση της ελευθερίας της, την καταναγκαστική εργασία και το μετέπειτα στιγματισμό του θα πρέπει να υποτάσσεται στην νομιμότητα.
Όλα είναι μελετημένα και άρτια μεθοδευμένα στο να υπηρετούν την επιστήμη της υποταγής. Ναι μεν η βία εις βάρος των φυλακισμένων θα πρέπει να μένει “εντός των τειχών”, αλλά η απειλή της φυλακής θα πρέπει να είναι πανταχού παρούσα και να διαπερνά τον κοινωνικό ιστό.
…και ο αγώνας μας για την ολοκληρωτική καταστροφή τους
Η εναντίωση σε όλες τις μορφές εγκλεισμού είτε αφορά τις φυλακές, είτε τα ψυχιατρεία, είτε μη ανθρώπινες ζωές είναι ένα ζήτημα μεγάλης σημασίας και χρειάζεται να ανοιχτεί εντονότερα κοινωνικά.
Η αλληλεγγύη προς τις/ους έγκλειστες/ους για μας είναι αδιαμφισβήτητη και είναι σημαντικό να ενισχυθεί η σύνδεση και επικοινωνία των αγώνων που πραγματώνονται εκτός και εντός των τειχών. Μια σύνδεση που θα αναδεικνύει κοινωνικά τα ζήτημα που διακυβεύονται εντός των φυλακών, είτε και αντίστροφα. Ανοίγοντας παράλληλα το πώς οι μορφές επιτήρησης των φυλακισμένων τέμνονται με τις μορφές επιτήρησης των καταπιεσμένων (π.χ το παράδειγμα του φορντισμού, ή των τεχνολογικών συστημάτων ελέγχου).
Ενώ αγωνιζόμαστε ενάντια στον εγκλεισμό και την καταστολή,είναι επίσης κρίσιμο να μην πέφτουμε σε παγίδες ενσωμάτωσης στο δημοκρατικό καθεστώς και συμμαχιών με την αριστερά. Να μην θέτουμε δηλαδή ως όριο του αγώνα μας την χαλάρωση της καταστολής και την μεταρρύθμιση των φυλακών, αλλά την γενικευμένη σύγκρουση στην προοπτική της ολικής καταστροφής τους.
Χρειάζεται να συζητηθεί και να περιγραφτεί, σε γενικές γραμμές, το σε τι πλαίσιο και με ποιόν τρόπο μπορεί να συμβεί αυτή η ολική καταστροφή, για να μην μένει απλά ως μια φράση που φαντάζει ωραία αλλά τελείως ουτοπική.
Τα τείχη των φυλακών έχουν ”ραγίσει” όταν οι έγκλειστες και οι έγκλειστοι σε αυτά εξεγερθήκαν, όταν κατέλαβαν φυλακές και όταν αποδράσαν ομαδικά. Όταν απελευθερώσεις κρατούμενων με την βοήθεια από τα έξω άνοιξαν δρόμους προς την ελευθερία.
Το συνολικό γκρέμισμα των φυλακών μπορεί να γίνει οριστικά μονάχα από μια αναρχική επανάσταση που θα γκρεμίσει το κρατικό-εξουσιαστικό οικοδόμημα στο σύνολο του.
Στόχοι όπως συστηματικές και μαζικές απελευθερώσεις κρατούμενων, γενικευμένες εξεγέρσεις πόσο δε μάλλον επαναστάσεων φαντάζουν πολύ μακρινοί. Και σίγουρα το να φτάσουμε από την σημερινή φάση οπισθοχώρησης σε τέτοιες καταστάσεις χρειάζεται τεράστιες προσπάθειες και χρόνο. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, ώστε οι συνέπειες μιας γενικευμένης σύγκρουσης να μην μας καθηλώνουν σε έναν συμβιβασμό με το υπάρχον .
Είναι στο χέρι μας το να μην αποδεχτούμε την ήττα και να τολμήσουμε να θέτουμε αυτά τα ζητήματα σαν μια μακροπρόθεσμη, μα εφικτή, προοπτική . Να παλέψουμε για την συγκρότηση ενός επαναστατικού αναρχικού κινήματος που θα μπορέσει να κάνει όλα τα παραπάνω πράξη.Να ανοιχθεί ο δρόμος για την αναρχία. Εκεί που η αλληλεγγύη θα αντικαταστήσει το ”όλοι εναντίον όλων”. Εκεί που η ελευθερία της μιας θα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου”.
