Λόγω της πρόβλεψης για την επιβολή θανατικής ποινής στο Πακιστάν για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκανε δεκτή την έφεση Πακιστανού κατά εφετειακής απόφασης η οποία είχε ταχθεί υπέρ της παράδοσής του στην πατρίδα του.
Ο Άρειος Πάγος ερμηνεύοντας τη διεθνή και Ελληνική νομοθεσία δεν ενέκρινε την παράδοση Πακιστανού στην χώρα του καθώς για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας ο Πακιστανικός Ποινικός Κώδικας προβλέπει θανατική ποινή, η οποία στη χώρα μας έχει καταργηθεί από το 1993.
Ο Άρειος Πάγος στην απόφαση του επισημαίνει πως στο Πακιστάν η πράξη της ανθρωποκτονίας τιμωρείται με την ποινή του θανάτου ή της ισόβιας κάθειρξής και ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι ενδείξεων ενοχής του εκζητουμένου, δεν μπορεί να εκδοθεί.
Κι αυτό διότι, ο σεβασμός και η προστασία της ζωής αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα και η έκδοσή του εκζητουμένου αντιβαίνει σε κανόνες της διεθνούς και εσωτερικής έννομης τάξης, αφού στην Ελλάδα καταργήθηκε η θανατική ποινή με το νόμο 2172/1993 και η συγκεκριμένη πράξη που αποδίδεται στον Πακιστανό δεν υπάγεται στις εξαιρέσεις των εγκλημάτων στρατιωτικού χαρακτήρα σε καιρό ειρήνης.
Σημειώνεται πως το Πακιστάν εκζητούσε τον Πακιστανό προκειμένου να δικαστεί στη χώρα καταγωγής του καθώς φέρεται ότι το 2014 μαζί με άλλους 10 που συμμετείχαν ως φυσική ή ηθική αυτουργοί, διέπραξε ανθρωποκτονία κατά τη διάρκεια συμπλοκής για περιουσιακά στοιχεία.