Τα θερινά πανηγύρια, με επίκεντρο αυτό του δεκαπενταύγουστου, ανέκαθεν αποτελούσαν ενός είδους εκεχειρία για να περικλείσει η κοινωνία τις συνήθως βασανιστικές εκκρεμότητες σε μια σύντομη παρένθεση μεταξύ δυο γεμάτων φεγγαριών.
Η παρένθεση αυτή στις μέρες μας ολοένα και στενεύει. Τις αυγουστιάτικες εκεχειρίες σκιάζει το βαρύ σύννεφο της αβεβαιότητας και η νέα συνθήκη της μακρόχρονης υποτέλειας που δεσμεύει μια ολόκληρη χώρα και τον πληθυσμό της στην ετεροδιαχείριση.
Αυτή η διάχυτη αίσθηση του καταπλακώματος και της νέας σκλαβιάς, που όπως είναι φυσικό αμβλύνει το σφρίγος των νέων ηλικιών όσο κι αν αυτές πλήττονται περισσότερο, είναι το σημείο του καιρού μας.
Το βαρύ σημείο που δεν μπορεί να μετακινήσουν οι έκρυθμες ούτως ή άλλως θερινές ψευδαισθήσεις ούτε η θέα από τις βαρύτατες και εντυπωσιακές πράγματι σφίγγες της Αμφίπολης και του τρανού ταφικού συμπλέγματος. Στα χωριά των Σερρών ονειρεύονται μια νέα Βεργίνα για να υποκαταστήσουν τα προνόμια άλλων περιοχών που κατακλύζουν τα τουριστικά πλήθη αλλά και παγκόσμιας δημοφιλίας προσωπικότητες ή κροίσοι.
Δεν παύουν όμως οι Αυγουστιάτικες νύχτες να αποτελούν τις πιο συγκλονιστικές επαναπροσεγγίσεις και το έδαφος για νοσταλγικές, απολογιστικές, συγκριτικές έως σπαρακτικές συνεκτιμήσεις για τις νέες συνθήκες στα ίδια φυσικά τοπία.
Σκεφτόμουν αυτό καθώς έβλεπα το νυχτερινά καραβάνια των εφήβων να πορεύονται σε μια διαδρομή πάνω από 20 χιλιομέτρων για την ανάβαση στο μοναστήρι της Φανερωμένης, στο βουνό εξώστης πάνω από τον κόλπο του Μιραμπέλλου. Περιοχή, που κάθε χρόνο “τιμά” το διεθνές πλέγμα ζάπλουτων και επιφανών, δίνοντας μια αίσθηση εικονικής πραγματικότητας σε ένα τόπο που, παρ όλα αυτά, δεν απέκτησε επαρκές λιμάνι, αεροδρόμιο και οδικό άξονα. Παρά μόνον ολιγάρχες του τουρισμού σε ένα αύταρκες είναι αλήθεια φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Αντί, λοιπόν, για του λύχνους του ΄74, τα μονοπάτια φώτιζαν οι ενισχυμένες μπαταρίες των κινητών και των ταμπλετών. Οι αναμεταδόσεις σε ζωντανό χρόνο μάλλον έδιναν νόημα στο εγχείρημα μιας πρόκλησης στον καιρό των μεγάλων προκλήσεων. Στο καιρό που φτωχαίνουμε και μεταλλασσόμαστε ως κοινωνία , αλλά πρέπει να το επιβεβαιώσουμε δια των μέσων για να το πιστέψουμε και να αντιδράσουμε.
Μάλλον η πρόκληση έδινε ευχαρίστηση και βιώνονταν ως τέτοια επειδή μπορούσε να επιβεβαιωθεί άμεσα από το τεχνικό μέσο, μέσω τρίτων και όχι επειδή πράγματι εξελισσόταν. Όχι επειδή ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, επειδή το ξερό θυμάρι απογείωνε την όσφρηση, αλλά επειδή η επιστροφή μπορεί να γινόταν με τζιπ η εντούρο μηχανή και ένα παγωμένο ρόφημα αλάτων.
Πρίν απο 40 χρόνια το ύψωμα της Φανερωμένης μύριζε βασιλικό, καβαλίνα από τα άλογα των προσκυνητών και εφταφάνερη περήφανη φτώχεια που όμως έδινε προοπτική. Σήμερα παρουσιάζει ανάγλυφα, αυτό που διατρέχει την νέα κοινωνία. Της ανισότητας που θα πάρει ακραίες διαστάσεις και της νέας φτώχειας που θα πασχίζει να κρυφτεί και να παρηγορηθεί πίσω από τις οθόνες της άμεσης επικοινωνίας των κοινωνικών και ειδησεογραφικών δικτύων.