Όταν "έσκασε" η είδηση για το νεαρό παιδί είχα μέσα μου εκνευρισμό! Σκεφτόμουν τόσο κοστίζει τελικά μια ζωή, 1 ευρώ; Γραφικός γίνεσαι απάντησα στον εαυτό μου. Στο τέλος του ρεπορτάζ είχα ερωτήματα πολλά, από τις λίγες φορές που δεν μάθαμε πολλά πράγματα διασταυρωμένα.
Λίγες ημέρες μετά και παρατηρώντας τις αντιδράσεις στα social media σχόλια κατηγορώντας τον ελεγκτή οι μεν και υπερασπίζοντας το παιδί οι δε και το αντίθετο έβγαλα το δικό μου συμπέρασμα.
Πριν από μερικά χρόνια ο ελεγκτής δεν θα είχε προκαλέσει τέτοιο επεισόδιο για ένα επιβάτη χωρίς εισιτήριο θα ήταν πιο διαλλακτικός και ο 19χρονος δεν θα είχε αντιδράσει έτσι. Θα έδινε την ταυτότητα του και θα έτρεχε να το πει στους γονείς του με φόβο ότι ”να τα ακούσει”.
Σήμερα όμως κουβαλάει ο καθένας του την προσωπική του ιστορία με το άγχος της επιβίωσης και πίεσης. Αμέτρητοι λόγοι για να εκνευριζόμαστε χωρίς να σκεφτόμαστε ήρεμα και να αντιδρούμε με τον χειρότερο τρόπο. Μια ολόκληρη χώρα σε νευρικό κλονισμό. Παραμένουμε μια άρρωστη και εγωκεντρική κοινωνία! Δεν φταίει ο ελεγκτής, δεν φταίει το παιδί, φταίει το άρρωστο μυαλό που κουβαλάμε που δεν κατανοούμε ότι εν μέσω κρίσης έχουμε γίνει νευρικοί για το παραμικρό, και αυτό γιατί το σύστημα μας βάζει να χορέψουμε σε έναν μηχανισμό μιζέριας και κατάθλιψης.
Όσο βρισκόμαστε κάτω από βαριά ψυχολογική πίεση λόγω την δύσκολων συνθηκών τόσο εύκολα απλά καθημερινά περιστατικά μπορούν να εξελιχτούν σε τραγωδίες.
ΠΡΕΠΕΙ να επικρατήσει η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μεταξύ μας.