Την τελευταία του πνοή στα 95 του χρόνια άφησε ο δημοσιογράφο Δημήτρης Λυμπερόπουλος. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους κοσμικογράφους των εφημερίδων.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, μετά από κάταγμα στο πόδι. «Γνώρισα διασημότητες, που μόνο ως ρεπόρτερ θα μπορούσα να πλησιάσω. Κάποιες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τέλης Σαβάλας, με τίμησαν με τη φιλία τους.
«Υπήρξα ένας ρεπόρτερ που κωπηλάτησε σε ήρεμες θάλασσες με γοργόνες και δελφίνια, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα με πιράνχας και σε αγριεμένους ωκεανούς με καρχαρίες»… έγραψε ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα του
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο Νίκος Μαστοράκης γράφοντας:
Για τον φιλο της νιοτης μου, φοβερο ρεπορτερ, ανταγωνιστη μου αλλα ποτε εχθρου, συναγωνιστη μου στην αποκλειστικοτητα, αντι για επικηδειο, η τελευταια μας συνομιλια, μερες πριν.
Ποιος ήταν ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος
Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1925 και υπήρξε από τους πιο διάσημους κοσμικογράφους και ρεπόρτερ ενώ υπήρξε φίλος με τις πιο διάσημες προσωπικότητες της δεκαετίας του ΄60!
Διάβασε το βιογραφικό του όπως το έγραψε ο ίδιος.
* Ξεκινάω αρχές της δεκαετίας του 50 κάνοντας σκίτσα και γράφοντας στην Αθλητική Ηχώ των Θ. Σέμπου – Γ. Γεωργαλά. Δημιουργώ αθλητική σελίδα στο Εμπρός του Καλαποθάκη. Ταξιδεύοντας με εθνικές ομάδες στίβου και ποδοσφαίρου στο εξωτερικό, γράφω εντυπώσεις από τις χώρες που επισκέπτομαι. Το 1951 σκιτσάρω και παίρνω,συνέντευξη από τον Μορίς Σεβαλιέ στην Αλεξάνδρεια.
* Τον Σεπτέμβριο του 1959, όταν ο Ωνάσης έχει απαγάγει την Μαρία Κάλλας (οικειοθελώς) και τον πολιορκούν στη Γλυφάδα δεκάδες ρεπόρτερ και παπαράτσι από όλο τον κόσμο, κατορθώνω και ανεβαίνω στη θαλαμηγό του Χριστίνα και παίρνω από τον Έλληνα κροίσο παγκόσμια αποκλειστική συνέντευξη, για την εφημερίδα Έθνος.
* Το 1960 πηγαίνω στη Νάπολι (χωρίς την αρχική έγκριση της εφημερίδας μου) κάνω καθημερινή περιγραφή των επτά ολυμπιακών ιστιοδρομιών του διαδόχου Κωνσταντίνου και μετά την τελευταία, το Έθνος βγάζει παράρτημα.
* Το 1962 είμαι ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος, ανάμεσα στους ελάχιστους ξένους, καλεσμένος της Τουέντιθ Σέντσουρυ Φοξ, στα γυρίσματα της Κλεοπάτρας με την Λιζ Τέηλορ στην Σινετσιτά.
* Το 1966, μεσολαβεί η Μις Υφήλιος Κορίνα Τσοπέη και με καλεί ο τσέρμαν της FOX Σπύρος Σκούρας να επισκεφθώ το Χόλιγουντ, αλλά στο Μπρόντγουεη γίνονται οι πρόβες του μιούζικαλ των Ντασέν – Χατζιδάκι Ίλυα Ντάρλινγκ και κολλάω στη παρέα του Μάνου και της Μελίνας. Μένω στη Νέα Υόρκη, όπου κάνω παρέα με γίγαντες (όπως δείχνουν οι φωτογραφίες και το κείμενο στο βιβλίο μου Μανχάταν) ως τον Οκτώβρη του 1968. Τότε ο Ωνάσης μου λέει ότι σε λίγες ημέρες όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα στείλουν απεσταλμένους στο Σκορπιό που θα πλημμυρίσει από παπαράτσι. Επιστρέφω στην Ελλάδα για τον «γάμο του αιώνα».
* Εργάζομαι σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, αλλά συνεννοούμαι απόλυτα μόνο με δύο «εφημεριδάδες»: τον Στέφανο Κρανιώτη στο Έθνος των Νικολόπουλου – Κυριαζήδων και τον Αλέκο Φιλιππόπουλο στην Απογευματινή του Μπότση και αργότερα στο νέο Έθνος και στις Εικόνες του Μπόμπολα.
* Κάνω και τηλεόραση: Στον Ελεύθερο ρεπόρτερ παίρνω συνεντεύξεις από διάσημους ή εντελώς άσημους και στο «Αθώος ή ένοχος» «δίκαζω» τον Θανάση Βέγγο (γιατί τόλμησε να συναγωνιστεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σταρ ηθοποιούς και να τους πάρει το πρώτο βραβείο…) τον Φέρεντς Πούσκας και τον πατέρα της Μαρίας Κάλλας! Σε χαλεπές ημέρες (όπου είχα να πληρωθώ αρκετά 15νθήμερα ή μου έδιναν διατακτικές…) παρουσιάζω χορευτικούς διαγωνισμούς και σόου μόδας…
Σε 15 χρόνια έχω γράψει δέκα βιβλία (βιογραφίες Ωνάση, Νιάρχου και μυθιστορήματα) αλλά αυτή την εποχή με ενδιαφέρει η δημιουργία της παρούσας ιστοσελίδας που με τον καιρό θα περιλάβει εκατοντάδες κείμενα και πάνω από χίλιες φωτογραφίες. Και κυρίως δεν θα έχω κανένα εκδότη που να με υποχρεώνει σε αυτολογοκρισία.
Η αγγλική, η γαλλική, η γερμανική και η ιαπωνική τηλεόραση μου έχουν κάνει αφιερώματα, αλλά όχι και τα ελληνικά κανάλια, που συνήθως με θέλουν στα πάνελ και στα παράθυρα για την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό μου. Από το 2000 και μετά αποφεύγω να εκτεθώ σ΄αυτά…