Ο Βασίλης δεν είναι ψυχικά ασθενής, είναι ένας 20χρονος ο οποίος έχει διαγνωστεί με αυτισμό και παραμένει εδώ και έναν χρόνο κλεισμένος σε ένα μικρό δωμάτιο στο Δρομοκαΐτειο, δεμένος χειροπόδαρα στο κρεβάτι του αρκετές ώρες την ημέρα.
Συνεχίζει να νοσηλεύεται εκεί, παρά τις υποσχέσεις που έδωσαν εδώ και μήνες οι αρμόδιοι φορείς για τη μεταφορά του σε οικοτροφείο, κατάλληλο για την πάθησή του.
Νοσηλεύεται ανάμεσα σε σχιζοφρενείς, τοξικομανείς, ακόμα και εγκληματίες. Δηλαδή, νοσηλεύεται σε έναν χώρο, όχι απλώς ακατάλληλο για την περίπτωσή του, αλλά επιβαρυντικό για την ψυχολογία του και επικίνδυνο για τη ζωή του.
Το newsit.gr έχει αναδείξει και στο παρελθόν την τραγική ιστορία του 20χρονου Βασίλη, ο οποίος ζει σαν φυλακισμένος σε έναν μικρό θάλαμο που μοιάζει κελί και που μετά βίας χωράει το κρεβάτι του και μια ντουλάπα. Από αυτόν το θάλαμο, ζήτημα είναι αν βγαίνει μια φορά την ημέρα, για να πάει μια μικρή βόλτα ως το προαύλιο του ψυχιατρείου.
Και η Πολιτεία μετά από αλλεπάλληλες εκκλήσεις της μητέρας του, όλο αυτό το διάστημα, το μόνο που πρόσφερε σε αυτό το παιδί είναι δυο επισκέψεις την εβδομάδα από νοσηλευτές κρατικού φορέα, για να τον φροντίζουν.
Εκλιπαρεί για να φύγει από το Δρομοκαΐτειο – Κωφεύει η Πολιτεία
“Ο γιος μου νοσηλεύεται εδώ και ένα χρόνο στο Δρομοκαΐτειο, δεμένος χειροπόδαρα. Η ζωή του γιου μου εδώ, περνάει σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας μέσα στο θάλαμο. Όταν έρθω ή εγώ η ο πατέρας του και τον λύσουμε, θα τον πάμε μια βόλτα, ή αν έρθουν οι νοσηλευτές από τον κρατικό φορέα και τον κάνουν κι αυτοί μια βόλτα, μέχρι την αυλή του νοσοκομείου, μέχρι τα παγκάκια ή μέχρι το κυλικείο. Δεν υπάρχει άλλη ζωή γι’ αυτό το παιδί. Δηλαδή, ή θα είναι στο δωμάτιο δεμένος ή στο ένα άκρο ή στα δύο άκρα ή στα τρία άκρα ή και στα τέσσερα, ανάλογα με τη συμπεριφορά του, ή θα βγούμε μία βολτίτσα εδώ στο προαύλιο στο Δρομοκαΐτειο. Τις τελευταίες μέρες, λόγω ζέστης όλες οι ψυχιατρικές παθήσεις έχουν διέγερση, είναι διεγερτικός και μου λέει συνέχεια ότι θέλει να φύγει από εδώ” λέει, μιλώντας στο newsit.gr, η μητέρα του 20χρονου Βασίλη, Παναγιώτα Λιόλιου και οι φωνές του παιδιού της, που ακούγονται από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο αυτά που μας λέει.
“Το παιδί μου υποφέρει”
Η μητέρα του Βασίλη δεν αντέχει να βλέπει επί έναν χρόνο το γιο της δεμένο και καθηλωμένο στο κρεβάτι του ψυχιατρείου και να ακούει εδώ και μήνες τις υποσχέσεις των αρμοδίων ότι θα μεταφερθεί σε κάποιο οικοτροφείο κατάλληλο για την πάθησή του.
“Υποφέρει το παιδί και ήθελα να ρωτήσω για μία ακόμη φορά “τα άλλα παιδιά, τα αυτιστικά, πού είναι; Δεν είναι σε οικοτροφεία; Γιατί το δικό μου δεν μπορεί να πάει;”. Να φύγει τώρα. Το να μου λένε ότι θα πάει σε οικοτροφείο σε πέντε μήνες και σε τρεις μήνες και σε δύο μήνες δεν μου λέει τίποτα. Εντός δέκα ημερών να φύγει το παιδί” προσθέτει η Παναγιώτα Λιόλιου.
“Μπαλάκι” ανάμεσα στις κοινωνικές δομές
Ο 20χρονος Βασίλης, όπως και όλα τα παιδιά με αυτισμό, πήγαινε στο σχολείο έως τα 15 του χρόνια. Μετά, οι επιλογές ήταν είτε να τον αναλάβει η οικογένειά του, είτε να φιλοξενηθεί σε κάποια κρατική δομή. Ο Βασίλης, όταν έγινε 15 χρονών πήγε στο οικοτροφείο του Σκαραμαγκά. Όταν αυτό έκλεισε, μεταφέρθηκε σε ένα ειδικό οικοτροφείο στην Αγία Παρασκευή. Από εκεί, μια οξεία νευρική κρίση, τον έστειλε στο Δρομοκαΐτειο ψυχιατρείο και από τότε, όλες οι πόρτες των εξειδικευμένων για την πάθησή του δομών είναι κλειστές για αυτόν. Ο 20χρονος δεν μπορεί να φιλοξενηθεί πουθενά, όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι για την περίπτωσή του.
“Δεν έχει γίνει κάτι μέχρι στιγμής για να φύγει από εδώ. Στις αρχές της χρονιάς ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Υγείας μας υποσχέθηκε ότι θα πάει σε ένα οικοτροφείο. Το οικοτροφείο αυτό θεώρησε το γιο μου ως υπεράριθμο. Δεν υπάρχει θέση εκεί για αυτόν. Το αποτέλεσμα είναι να παραμένει εδώ, στο Δρομοκαΐτειο. Το υπουργείο μας υπόσχεται εδώ και πέντε μήνες ότι το παιδί θα πάει σε μία νέα δομή στο Περιστέρι, η οποία αναμένεται να φτιαχτεί εδώ και πέντε μήνες. Μας ενημερώνουν ότι το κτίριο έχει βρεθεί, αλλά περιμένουν τη χρηματοδότηση του υπουργείου ή της Περιφέρειας για να επισκευαστεί και να ανοίξει. Το παιδί μου πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό από το Δρομοκαΐτειο. Σήμερα, χθες. Πρέπει να φύγει το παιδί μου από εδώ. Δεν αντέχει άλλο. Και οι γιατροί δεν αντέχουν άλλο, δηλαδή, ο χώρος εδώ δεν είναι κατάλληλος. Το παιδί πρέπει να πάει στο οικοτροφείο. Και όχι να περιμένουμε ένα μήνα και δύο μήνες και τρεις μήνες, γιατί κάθε μήνα μας λένε ότι θα φύγει τον επόμενο μήνα. Όταν έρχεται ο επόμενος μήνας μας λένε πάλι ότι θα φύγει τον επόμενο μήνα από το Δρομοκαΐτειο. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα, έχει καταντήσει κοροϊδία. Ένα οικοτροφείο προσωρινά να ανοίξει να μπει το παιδί μου μέσα. Για λίγο καιρό. Μέχρι να φτιαχτεί αυτό που θα το φιλοξενήσει μόνιμα. Δεν ζητάμε τίποτα άλλο” λέει η μητέρα του 20χρονου.
“Ούτε ζώα δεν νοσηλεύονται σε τέτοιες συνθήκες στο Δρομοκαΐτειο”
Στις αρχές του περασμένου Μαρτίου οι νοσηλευτές στο Δρομοκαΐτειο, με ομόφωνη απόφαση της γενικής συνέλευσής τους, απέκλεισαν την εφημερία με μοναδικό αίτημα να βρεθεί κατάλληλος χώρος φιλοξενίας για τον 20χρονο.
“Το παιδί αυτό θα πρέπει, άμεσα, να μεταφερθεί σε μία ειδική μονάδα φιλοξενίας για αυτιστικά παιδιά. Ούτε ζώα δεν νοσηλεύονται σε τέτοιες συνθήκες. Το μέλλον αυτού του παιδιού είναι να είναι δεμένο; Έχουμε βάλει τσιμέντο στο κρεβάτι του, στο θάλαμο όπου νοσηλεύεται, γιατί το μετακινεί και το χτυπάει στους τοίχους. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο να βρίσκεται εδώ” μας είχε πει τότε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων, Μιχάλης Γιαννάκος.
Τι άλλαξε από τότε έως σήμερα; Τίποτα άλλο εκτός από το ότι η Πολιτεία, τώρα πλέον, στέλνει δυο φορές την εβδομάδα νοσηλευτές, οι οποίοι επισκέπτονται τον 20χρονο στο ψυχιατρείο και τον φροντίζουν για κάποιες ώρες, κρατώντας του συντροφιά, μιλώντας του και βγάζοντάς τον μια βόλτα στο προαύλιο.
Οι δυο γονείς του Βασίλη, που κατοικούν στο Αίγιο έρχονται από εκεί τις υπόλοιπες μέρες την εβδομάδα, για να φροντίζουν το μοναχοπαίδι τους στο Δρομοκαΐτειο. “Ερχόμαστε τη μια μέρα εγώ και την άλλη ο πατέρας του, για να τον δούμε. Ερχόμαστε με το ΚΤΕΛ και ξοδεύουμε 50 ευρώ κάθε φορά. Δεν αντέχουμε άλλο. Πρώτα είναι η ψυχική υγεία του παιδιού και μετά και η δικιά μας. Επειδή ερχόμαστε και βλέπουμε το παιδί σημαίνει ότι εμείς είμαστε καλά; Εγώ έχω πάρα πολλά προβλήματα και τα απέκτησα εδώ και ένα χρόνο” λέει η Παναγιώτα Λιόλιου.
Ρεπορτάζ: Έφη Κουλοχέρη
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163