Γεννημένη σε ένα χωριό της Ηλείας και με μία σπάνια πάθηση που την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο, η Ειρήνη Κουρούβανη είναι μαχήτρια της ζωής και 7 φορές πρωταθλήτρια τεσσάρων διαφορετικών αθλημάτων.
Η Ειρήνη Κουρούβανη έχει αποδείξει ότι η αναπηρία της και η καθημερινότητα σε αναπηρικό αμαξίδιο δεν αποτελεί εμπόδιο για να πετύχει ό,τι θελήσει. Η 7 φορές πρωταθλήτρια έκανε την σπάνια πάθησή της «όπλο» και δεν παύει να εντυπωσιάζει σε πολλούς τομείς. Χτες Κυριακή (21.07.2024) ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα, όπου ένας 36χρονος οδηγούσε μεθυσμένος, την παρέσυρε και την εγκατέλειψε στην οδό Πατησίων με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι της.
Ποια είναι η Ειρήνη Κουρούβανη
Με σπουδές στο Πολιτικό της Νομικής, η Ειρήνη Κουρούβανη το 1992 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής υπέρ-νικώντας τις δυσχέρειες της αναπηρίας της.
Έχει λάβει μέρος σε εφτά παγκόσμια πρωταθλήματα τεσσάρων διαφορετικών αθλημάτων.
Τα αθλήματα και οι διακρίσεις της είναι:
- Στίβος (Αθήνα 1997)
- Αθλητικός χορός (Ολλανδία 1998)
- Άρση βαρών σε πάγκο (Μαλαισία 2002, Νότια Κορέα 2006, Μαλαισία 2010)
- Ιστιοπλοΐα (Ολλανδία 2016, Ισπανία 2019)
Το 2015 έλαβε μέρος στην πρώτη παγκοσμίως υποβρύχια παράσταση χορού Drops of Breath. Έχει χορέψει στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου καθώς και στο φεστιβάλ χορού Καλαμάτας.
Έχει λάβει μέρος στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας. Αυτή την περίοδο είναι ενεργή αθλήτρια ιστιοπλοϊας και εργάζεται στον δημόσιο τομέα.
Παράλληλα έχει κάνει παρουσιάσεις του εργαστηρίου «Γιατί έτσι μου αρέσει να χορεύω!» το οποίο εστιάζει στον δημιουργικό χορό για άτομα με και χωρίς κινητικές αναπηρίες.
Η ίδια είναι αυτοδύτρια και σε συνέντευξή της είχε αποκαλύψει ότι περπάτησε πρώτη φορά στα 8 της χρόνια, λόγω της πάθησής της και ότι κολύμπησε πρώτα φορά στα 15.
«Πρωτοπερπάτησα όταν ήμουν 8 ετών. Όχι μόνη μου, με πατερίτσες και με τα πόδια μου μέσα σε κηδεμόνες -κάτι ειδικά ορθοπεδικά βοηθήματα που σε βοηθούν να στηρίζεσαι. Καλοκαίρι στην πλατεία του χωριού μου στην Ηλεία, βγήκα να παίξω με κάτι παιδιά που είχαν έρθει από την Αθήνα. Όταν με είδαν να περπατάω, φώναξαν «Κοιτάξτε, κοιτάξτε, ένα ρομπότ», είχε δηλώσει.
Και είχε προσθέσει: “Αρθρογρύπωση”. Αυτή είναι η σπάνια αναπηρία μου. Χαίρομαι που είναι σπάνια πάθηση. Μ’ αρέσουν τα σπάνια πράγματα, οι σπάνιοι άνθρωποι, είμαι συλλέκτρια σπάνιων αντικειμένων.
Εμένα μόνιμα μέσα στο νοσοκομείο, μέχρι που έκλεισα τα 8, λόγω των συχνών εγχειρήσεων. Σε τέσσερις θαλάμους του ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, ήμαστε περίπου 400 παιδιά. Όλα δίπλα δίπλα, με τα παιχνίδια μας και τα γέλια μας παρά τα προβλήματά μας. Ήμουν πανευτυχής με τόσο κόσμο γύρω μου.
Τελείωσα το σχολείο με διάφορες περιπέτειες. Το δημοτικό ήταν δίπλα από το σπίτι και για μια χρονιά, με πήγαινε η αδερφή μου αγκαλιά. Στο Γυμνάσιο προέκυψε θέμα γιατί έπρεπε να ανεβαίνω μια μεγάλη ανηφόρα, οπότε στην Α’ Γυμνασίου μετακόμισα στην Κυπαρισσία.
Στην Δευτέρα Γυμνασίου, νοίκιασα το σπίτι ενός φίλου μας, γαλατά που έμενε δίπλα στο σχολείο. Επειδή ήταν γαλατάς, στις 6:30 έπρεπε να φεύγει και με άφηνε κι εμένα στο σχολείο, μιάμιση ώρα πριν το κουδούνι. Ανυπομονούσα να αρχίσει το μάθημα.
Το σχολείο της Ανδρίτσαινας, ένα πανέμορφο κτίριο, έχει 100 -και βάλε- σκαλοπάτια. Ούτε κι αυτά τα θυμάμαι με κούραση. Με το που καθόμουν στο θρανίο, είχα ξεχάσει την ταλαιπωρία.
Πάντα είχα ανάγκη για κινητική δραστηριότητα. Μικρή μπορούσα να την εκφράσω μόνο σκουπίζοντας την αυλή και σκαρφαλώνοντας στις καρέκλες για να καθαρίσω τα τζάμια του σπιτιού.
Γυμναστική στο σχολείο, σήμαινε για μένα «βλέπω από μακριά». Πολλές φορές, φανταζόμουν τον εαυτό μου να κρεμιέται από το μονόζυγο μαζί με τους άλλους συμμαθητές. Ένιωθα ότι μπορούσα, όμως ντρεπόμουν να το πω στους καθηγητές για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση.
Ήμουν ήδη φοιτήτρια στο Πολιτικό της Νομικής όταν με πήρε ένας φίλος και με πήγε στο Ολυμπιακό στάδιο. Είδα μέσα στο γήπεδο, να τρέχουν τα ειδικά αμαξίδια, με τις τρεις ρόδες. Άστραψε το μάτι μου. “Εδώ είμαστε!” είπα. Αυτό το αμαξίδιο έγινε το ποδήλατό μου. Το πατίνι που δεν μπόρεσα να κάνω όταν ήμουν κοριτσάκι.
Περίπου μια 10ετία, παράλληλα με τις σπουδές μου έκανα προπονήσεις στίβου. Ήμουν μέλος και σε μια θεατρική ομάδα.
Τέντωσε το χέρι σου μπροστά. Λύγισε την παλάμη προς τα πάνω. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Αυτή ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω βάρη. Τελικά, συνειδητοποίησα πως μπορούσα να σηκώσω το σωματικό μου βάρος, δηλαδή 40 κιλά. Κι έτσι μαζί με όλα τ’ άλλα, μπήκε στο πρόγραμμα και ο πάγκος.
Έγινα μέλος της Εθνικής Ομάδας Άρσης Βαρών, συμμετείχα σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έλαβα την 3η θέση. Είχα ξεκινήσει και χορό, με αφορμή μια συμμετοχή μου σε διαγωνισμό ballroom.
Στα 31 μου διορίστηκα στο δημόσιο. Είχαν προκηρυχθεί θέσεις στον ΟΑΕΔ για ΑμεΑ με πτυχίο του Πολιτικού Νομικής ή της Παντείου. Αν και έχω 16 χρόνια στην ίδια δουλειά, ο κόσμος με ρωτάει: “Διορίστηκες χθες;”. “Δε δικαιολογείται τόσο χαμόγελο” είπε. Λατρεύω τη δουλειά μου, είναι η σταθερά μου, η πηγή ενέργειάς μου.
Την περίοδο που διορίστηκα μετά τη δουλειά έκανα πρόβες με την ομάδα χορού “Λάθος Κίνηση” του Κωνσταντίνου Μίχου. Πέντε ώρες καθημερινά, βρισκόμουν ανάμεσα σε σώματα που πετάνε. Τότε επί της ουσίας γύμνασα πρώτη φορά τα πόδια μου.
Τα τελευταία χρόνια, κάθε Σαββατοκύριακο κάνω ιστιοπλοΐα. Ξεκίνησα εντελώς τυχαία, όταν ένας φίλος που έψαχνε συναθλήτρια, μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Μέχρι τότε είχα κολυμπήσει μόνο με σανίδα με λαβή. Ακόμα έτσι κολυμπάω, δεν μπορώ αλλιώς.
Έπειτα μπήκε στη ζωή μου η κατάδυση και τα σάρωσε όλα. Εδώ είναι κόσμος. Ξαφνικά περπατάω.
Στο βυθό ξύπνησαν μνήμες από ένα σώμα που έχει χορέψει. Και τώρα είναι ελεύθερο και εκτιμά ότι δεν υπάρχει πάτωμα.
Ενώ η ίδια η ζωή σε περιορίζει, έρχεται ταυτόχρονα και σε απελευθερώνει. Και σου λέει “εδώ κάτω δεν έχεις περιορισμούς”. Σε τραβάει ο ήλιος και ταξιδεύεις με τις ακτίνες του.
Μόλις μπει το πρόσωπό μου κάτω από το νερό η ύπαρξή μου αλλάζει διάσταση. Γιατί στον βυθό δεν υπάρχουν όλα αυτά που σε αποσπούν. Σου προκαλεί δέος το απέραντο γαλάζιο, η μαγεία της σιωπής και η οπτική καθαρότητα του βυθού. Είδα μια καινούργια γη καλυμμένη από νερό».
Η ίδια στα social media συχνά μοιράζεται φωτογραφίες και βίντεο από τις δραστηριότητες που κάνει μέσα στη μέρα. Από χορό και πιλάτες μέχρι φωτογραφίσεις, εκδρομές και…ξιφασκία.
Πριν 3 χρόνια, η Ειρήνη Κουρούβαλη κλήθηκε να μιλήσει στο TEDx για την «Πρόκληση».
Στην ομιλία της μοιράστηκε τις «προκλήσεις» που έπρεπε να αντιμετωπίσει στη ζωή της, από τα περίεργα κοιτάγματα των αγνώστων και την εμπειρία της με το Πανεπιστήμιο μέχρι τον αθλητισμό που την οδήγησαν στον πρωατθλητισμό.