Μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην Αγγελική Νικολούλη, έδωσε η Ειρήνη Μουρτζούκου, η οποία περιέγραψε με λεπτομέρειες τον θάνατο των πέντε παιδιών, δίνοντας τις δικές της εξηγήσεις.
Η Ειρήνη Μουρτζούκου ανέφερε στην Αγγελική Νικολούλη πως την πρώτη φορά που έμεινε έγκυος, ο περίγυρός της, της έλεγε να προσέχει και να μη μείνει με τη μητέρα της.
«Η επιλογή μου να είμαι με κοπέλες ήταν από τα 15. Δεν ήθελα να το πω στον μπαμπά, άργησα πολύ να το πω. Η μαμά φώναζε, ήθελε λέει να με πάει σε ψυχολόγο… Ανέκαθεν ήθελα να κάνω ένα παιδί… Χάρηκα όταν το έμαθα. Όταν το είπα στη μητέρα μου, την πρώτη φορά χάρηκε, μου είπε μπράβο. Όλοι όταν έμεινα έγκυος μου είχαν πει να προσέχω, γενικά, και αν γεννήσω να μην κάτσω με τη μάνα μου» εξομολογήθηκε η Ειρήνη Μουρτζούκου.
«Σχετικά με το παιδί της Κατερίνας δεν μπορώ να πιστέψω όλα αυτά που λένε. Εκείνο το βράδυ είχα μείνει εγώ για να το προσέχω. Μου είχε πει να μην το πειράξω μάλιστα γιατί κοιμόταν και δεν έπρεπε να ξυπνήσει. Εγώ πολλά σκέφτομαι ότι μπορεί να είχαν γίνει και να το έκανε για να πέσει το φταίξιμο πάνω μου.
Κατάλαβα ότι το παιδί δεν ήταν καλά όταν είχαμε κάνει ομαδική βιντεοκλήση με κάτι φίλους μου και λέω σε έναν που με ρώτησε τι κάνω, να δει την μπέμπα της Κατερίνας. Και όπως πάω να δείξω το παιδί, είχε κάτσει με το κεφάλι περίεργα. Τα χείλη της ήταν λίγο μελανά», λέει χαρακτηριστικά.
«Μπορεί κάτι να ήξερε ο Θεός για να τα πήρε»
Όπως αναφέρει η ίδια δεν θα σήκωνε ποτέ χέρι σε παιδί. Μπορεί να φωνάξει και μετά να κλαίει.
«Για όλα τα παιδάκια αυτά έχω σκεφτεί γιατί ‘έφυγαν’. Μπορεί, λέω, κάτι να ήξερε ο Θεός για να τα πήρε. Κάτι να ήθελε να γλιτώσει, κάτι να προλάβει. Ο Θεός δίνει πάντα σημάδια. Δεν ξέρω πολλά περνάνε από το μυαλό μου».
Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν κι εκείνη έβλεπε κάποιο τέτοιο σημάδι, ότι για παράδειγμα τα παιδιά τα έχουν εγκαταλείψει, ότι δεν τους φέρονταν καλά ή ότι κάποια στιγμή μπορεί και να «φύγουν», είπε πως δεν είχε καταλάβει κάτι.
«Μπορεί εκεί που είναι, να είναι καλύτερα. Όταν βλέπω τον Παναγιώτη στον ύπνο μου, τον βλέπω πολύ χαμογελαστό, χαρούμενο και τρέχει. Όταν το είπα σε έναν ιερέα, μου είπε ότι είναι καλά εκεί που είναι και να μην ανησυχώ. Θα ήθελα να πάω όμως εκεί να δω πώς είναι τα παιδιά μου. Υπάρχει λένε μια σκάλα που ανεβαίνεις και κατεβαίνεις. Μακάρι να υπήρχε μόνιμα και να πήγαινα να τα έβλεπα όλα μαζί τα παιδιά», καταλήγει.
