Μετά από πολλά χρόνια έβλεπα μια κυβέρνηση η οποία αυτά που αποφάσιζε τα εφάρμοζε, αν όχι κατά γράμμα, πάντως τα εφάρμοζε. Δεν πα να χτυπιόταν μια επαγγελματική ομάδα που θιγόταν; Οι αποφάσεις στον μεγαλύτερο βαθμό τους εφαρμόζονταν όσο σκληρές κι αν ήταν.
Κι ενώ νόμιζα ότι “συν τρόικα και χείρα κίνει”, ότι δηλαδή αλλάζει η νοοτροπία των κυβερνώντων και δεν θα άγονται και θα φέρονται από τα τερτίπια της κάθε συντεχνίας για λίγα ψηφαλάκια, μου ήρθε η κατραπακιά.
Είδα τους αγρότες να βγαίνουν με τα τρακτέρ στους δρόμους, όπως είχα δει παλιότερα τους οδηγούς ταξί, όπως είχα δει παλιότερα ξανά τους αγρότες, όπως είχα δει παλιότερα ξανά τους οδηγούς ταξί και πάει λέγοντας και είδα μια κυβέρνηση σε πανικό να σπεύδει να μαλακώσει τα φορολογικά μέτρα που είχε αποφασίσει.
Και σκέφτηκα ότι τελικά ή πρεπει να βάψω το αυτοκίνητό μου κίτρινο, ή να πηγαίνω στη δουλειά κρατώντας μια τσάπα….
Υ.Γ. Εγώ θα πληρώσω κανονικά τα αυξημένα διόδια, δεν κουνήθηκα όταν ο μισθός μου μειώθηκε, δεν κατάφερα τίποτα όταν το χαράτσι έγινε μόνιμο, θα συνεχίσω να πληρώνω τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, όπως όλοι μας άλλωστε…