“Για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι”

και σε συνεργασία με τους συμβούλους των δύο υπουργών που διοικούν αυτή τη στιγμή το Πεντάγωνο βγήκε …πόρισμα: για όλα φταίει η ενημέρωση των δημοσιογράφων. Να καταργηθεί!

Δεν πρόκειται για συντεχνιακό θέμα των δημοσιογράφων. Πρόκειται για θέμα ουσίας το οποίο ελάχιστοι από τους υπουργούς Άμυνας οι οποίοι πέρασαν απ΄ αυτή τη κρίσιμη κυβερνητική θέση κατανόησαν. Τα θέματα του υπουργείου Άμυνας είναι έτσι κι αλλιώς ευαίσθητα,πόσο μάλλον όταν έχουν να κάνουν με τον αιώνιο “βραχνά” των ελληνοτουρκικών.

Σ΄ όλους τους μεγάλους στρατούς της Δύσης η σημασία της ενημέρωσης σε τέτοιου είδους καταστάσεις έχει γίνει όχι απλά κατανοητή αλλά έχουμε φθάσει στην απαράδεκτη υπερβολή των “ενσωματωμένων” -άρα και πλήρως ελεγχόμενων- δημοσιογράφων που εντάσσονταν σαν “στρατιωτάκια” στις αμερικανικές μονάδες που επιχειρούσαν στο Ιράκ! Το πιο παράδοξο στην Ελλάδα είναι ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την Αμερική για να διαπιστώσουμε την πραγματικότητα,γιατί πολύ απλά την έχουμε ζήσει με οδυνηρό τρόπο,κι όχι μόνο μία φορά.

Η κρίση των Ιμίων το 1996,θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί μία κρίση στην οποία τα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση έπαιξαν χωρίς να τον διεκδικήσουν καθοριστικό ρόλο. Η κρίση έγινε γνωστή στο κοινό,όταν η τηλεόραση του ΑΝΤΕΝΝΑ, μετέδωσε τις πληροφορίες για την αλληλογραφία υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας σχετικά με τα Ίμια. Η κλιμάκωση της κρίσης άρχισε και ο παράγων ενημέρωση έμενε σταθερά έξω από τους σχεδιασμούς πολιτικών και στρατιωτικών που είχαν κληθεί να  την διαχειριστούν . Έτσι εκείνες τις ημέρες ζήσαμε τα εξής τραγελαφικά:

*Η στρατιωτική ηγεσία να στέλνει άνδρες της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών με πλήρη οπλισμό στη μία από τις βραχονησίδες Ίμια και ταυτόχρονα να επιτρέπει σε τηλεοπτικά συνεργεία να πάνε στο νησάκι! Τα πλάνα με τους βατραχανθρώπους βαμένους με χρώματα παραλλαγής και σε κατάσταση “απόκρυψης” πίσω από τα βράχια να κοιτάνε έκπληκτοι τις κάμερες αλλά και …τον παπά που τις συνόδευε και τους ράντιζε αγιασμό ψέλνοντας,ήταν πραγματικά μοναδικά!

*Η απόφαση του απόπλου στου Στόλου για το Αιγαίο, έγινε σε λάϊβ μετάδοση.

*Τη νύχτα της μεγάλης κλιμάκωσης ,δεν υπήρχε κανείς στο Πεντάγωνο για να αναλάβει την ενημέρωση των δημοσιογράφων που μετέδιδαν ότι πληροφορία είχαν ,ο καθένας από το δικό του δίκτυο πληροφόρησης.

Αν η “στρατηγική” όσων διαχειρίζονταν τη κρίση ήταν ότι “ναι ,θέλουμε να προβάλουμε την αποφασιστικότητά μας και γι΄ αυτό δείχνουμε βατραχανθρώπους με το δάχτυλο στη σκανδάλη και το Στόλο να ξεχύνεται στο Αιγαίο”, τότε ναι αυτό θα ήταν “επικοινωνιακή διαχείριση” μιας πολύ σοβαρής ελληνοτουρκικής κρίσης που είχε κάποιο στόχο. Δυστυχώς τέτοια “στρατηγική ” δεν υπήρχε και το πρόβλημα δεν είνει ότι υπήρχε μία άλλη ,αλλά ότι δεν υπήρχε καμιά! Από την απέναντι πλευρά δεν χρειάζεται νομίζουμε να θυμίσουμε το τηλεοπτικό σώου που είχαν στήσει οι στρατηγοί και το οποίο πάντως πρόβαλαν μετά τη λήξη της κρίσης. 

Με τους δικούς τους ΜΥΚάδες να ετοιμάζονται στη παραλία -μπροστά στα μάτια των  κατοίκων κάποιου παραθαλάσσιου χωριού- για να …καταλάβουν τα Ίμια. Το πιθανότερο είναι ότι κανείς από τους…πρωταγωνιστές του βίντεο δεν συμμετείχε ποτέ στην επιχείρηση και το μόνο βέβαιο είναι ότι από τους Τούρκους που ανέβηκαν στη βραχονησίδα, δεν ζει πια κανείς. Είναι όλοι νεκροί σε δυο διαφορετικά αεροπορικά ατυχήματα. Ο δε επικεφαλής τους έφυγε τελευταίος από τη ζωή ,μαχαιρωμένος από τοξικομανή μέσα στη καρδια της Κωνσταντινούπολης ,στο Ταξίμ

Ακολούθησαν κι άλλα παθήματα πολύ σοβαρών επεισοδίων στο Αιγαίο,τα οποία δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας,όχι επειδή οι εκάστοτε κυβερνώντες έμαθαν από τη κρίση των Ιμίων ,αλλά επειδή οι δημοσιογράφοι κατανοούσαν από την εμπειρία τους τις σοβαρές επιπτώσεις δημοσιοποίησης αυτών των γεγονότων. Γεγονότα που και η σημερινή ηγεσία του Πενταγώνου,λογικά θα πρέπει να γνωρίζει.

Στην Ελλάδα, ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Έτσι έγινε και με τη κρίση των Ιμίων,όχι μόνο στο θέμα της ενημέρωσης που είναι ασφαλώς το θέμα με τη μικρότερη σημασία στην όλη υπόθεση ,αλλά και με το καθαρά επιχειρησιακό. Αμέσως μετά τη κρίση ο τότε πρωθυπουργός Κ.Σημίτης, εξήγγειλε ένα εξοπλιστικό -πρόγραμμα μαμούθ κι αυτό ήταν όλο. Τα δις τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε και οι “επιχειρησιακές παθογένειες” των Ενόπλων Δυνάμεων όχι μόνο παρέμειναν ,αλλά χειροτέρεψαν.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά,σε μία υπόθεση που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί “κρίση”,αλλά που τέλος πάντων προκάλεσε μια κατάσταση αυξημένης επαγρύπνησης στις ελληνικές ΕΔ, οι ηγήτορές τους, πολιτικοί και στρατιωτικοί, “ενοχλήθηκαν” από τον τρόπο που ενημερώνονται οι δημοσιογράφοι για τα γεγονότα και αναζητούν τρόπους για λιγότερη και πιο ελεγχόμενη ενημέρωση. Ίσως επειδή έχουν την ψευδαίσθηση, ότι παρέχουν ενημέρωση στους δημοσιογράφους μέσω…μηνυμάτων sms! Γιατί αυτή είναι η μοναδική ενημέρωση που παρέχει το ελληνικό Πεντάγωνο. Και δεν αναφερόμαστε στην καθημερινότητα,στη ρουτίνα ,στις περιόδους που το Αιγαίο δεν είναι “φουρτουνιασμένο”. Αναφερόμαστε και στις περιόδους έντασης που συχνά πυκνά αντιμετωπίζουμε!

Όλες αυτές τις ημέρες κανείς από τους δύο υπουργούς και τους συμβούλους του δεν σκέφτηκαν ότι ίσως θα ήταν πολύ χρήσιμη μια ενημέρωση των δημοσιογράφων,που στόχο θα είχε να γίνει η διαχείριση της παρολίγο κρίσης πιο εύκολη και κυρίως πιο αποτελεσματική για αυτούς που καλούνται να τη διαχειριστούν. Θα ήταν απολύτως αποδεκτή η δικαιολογία της έλλειψης χρόνου των υπουργών ,τις απόψεις των οποίων παρακολουθούμε εξάλλου από τις πολλές ραδιοφωνικές -κυρίως- αλλά και τηλεοπτικές τους εμαφανίσεις όπου μετά από τα μεγάλα θέματα της οικονομίας, αναφέρονται και στα ελληνοτουρκικά.

Υπάρχουν όμως μηχανισμοί στο Πεντάγωνο που θα μπορούσαν αν χρησιμοποιηθούν να λειτουργήσουν προς το καλό όχι μόνο της ενημέρωσης αλλά και της διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων,όπως αυτές π ου ζήσαμε από τη περασμένη Δευτέρα. Αυτά τα δύο ταυτίζονται. Το πιθανότερο είναι ότι ούτε αυτή τη φορά η σημασία της σωστής, έγκυρης και όσο το δυνατόν ταχύτερης ενημέρωσης θα γίνει κατανοητή. Η λογική που θα επικρατήσει είναι αυτή της “τιμωρίας” των δημοσιογράφων! Οι αφελείς υπέρμαχοι αυτής της λογικής δεν έχουν πάρει χαμπάρι,ότι οι τελευταίοι ζημιωμένοι θα είναι οι δημοσιογράφοι.Στη κορυφή της λίστας -όπως έχει δείξει και το πρόσφατο παρελθόν- θα βρίσκονται οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.