Αν επιχειρήσουμε να αφήσουμε στην άκρη τους εντυπωσιασμούς και τα δημοσιογραφικά κλισέ ένα από τα θέματα που κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες μετά από καταγγελίες πολιτών είναι το θέμα των συνθηκών περίθαλψης των παιδιών ΑΜΕΑ σε διάφορα θεραπευτήρια. Αν δεν είσαι γονιός, συγγενής ή εργαζόμενος σε κάποιο από αυτά τα ιδρύματα, το θέμα δεν σε αφορά. Και γιατί άλλωστε; Ο καθένας έχει τα προβλήματά του και προσπαθεί να τα λύσει.
Τον ίδιο γολγοθά περνάνε επίσης οικογένειες που κάποιο μέλος τους χρειάζεται να νοσηλευθεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Εκεί, παθαίνουν όλοι αποκάλυψη. Βλέπουν την υπερπροσπάθεια που κάνουν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό και συνειδητοποιούν ότι οι φόροι τους θα μπορούσαν να πιάνουν καλύτερο τόπο.
Η Παιδεία και η Υγεία που παρέχει κάθε χώρα στους πολίτες της είναι ένας καθρέφτης που αποκαλύπτει πόσο νοσεί η ίδια η χώρα και πόσο αγράμματη είναι.
Και στην δική μας περίπτωση ο πολίτης σκύβει το κεφάλι και δείχνει κατανόηση σε πράγματα τα οποία θα έπρεπε να απαιτεί να λειτουργούν ρολόι αλλά και σε συνθήκες ανθρώπινες. Ειδικά όταν ασθενεί. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Και γίνεται επίκαιρο μόνο όταν συμβαίνει σε κάποιον κοντινό μας.
Τώρα, ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι οι συνθήκες στα θεραπευτήρια για παιδιά που είναι διαφορετικά. Που οι γονείς τους βασανίζονται να σταθούν δίπλα τους και παίρνουν ως δεδομένο ότι οι συνθήκες της καθημερινότητάς τους θα είναι άθλιες. Και κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε. Και φώναξαν. Και τους δώσαμε σημασία. Αλλά το θέμα μετά από λίγες ημέρες θα ξεχαστεί και πάλι. Και όταν ένα τέτοιο θέμα που είναι και θέμα πολιτισμού και θέμα αξιοπρέπειας αντιμετωπίζεται περιστασιακά θα διαιωνίζεται. Και όταν για να το αναδείξεις ποζάρεις δίπλα από ταψιά με γεμιστά δεν δείχνεις σοβαρότητα. Δείχνεις φαιδρότητα.
Η ξενάγηση που μας έγινε σήμερα στους θαλάμους στην Αγία Βαρβάρα μόνο απογοήτευση προκαλεί. Ούτε σοκ, ούτε δέος. Θλίψη μόνο. Γιατροί και νοσηλευτές κάνουν ό,τι μπορούν αφού είναι λίγοι για να βοηθήσουν όλα αυτά τα παιδιά όπως πρέπει. Για να βοηθήσεις όμως και να βελτιώσεις μια κατάσταση δεν χρειάζονται κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά σοβαρότητα και υπευθυνότητα και από τις δυο πλευρές.
Οι κραυγές αυτών των παιδιών, των γονιών τους και εκείνων που τους περιθάλπτουν πρέπει να αφυπνίσουν εκείνους που πρέπει και να κάνουν πράξη αυτό που ονομάζεται κράτος πρόνοιας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΕΡΕΤΗ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΙΡΗΝΗ ΜΙΛΗ