Ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, χθες Τετάρτη (23.04.2025) έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών, ο εκδότης και δημοσιογράφος, Γιώργος Χαρωνίτης.
Ο Γιώργος Χαρωνίτης, υπήρξε μουσικός συντάκτης για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες στο «Αθηνόραμα» και εκδότης επί μία 20ετία του μουσικού περιοδικού, «Jazz & Τζαζ Magazine».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η δυσάρεστη είδηση του θανάτου του, έγινε γνωστή από αναρτήσεις στα social media φίλων και συναδέλφων του.
«Ημέρα πένθους για τη μουσική δημοσιογραφία. Χάσαμε το καλύτερο παιδί και έναν εξαιρετικό μουσικογράφο», γράφει ένας αγαπημένος του φίλος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Έγκριτος, σοβαρός, με λόγο απλό και κατατοπιστικό. Η τζαζ μουσική για μια ολόκληρη γενιά (ίσως και παραπάνω) έγινε πιο προσιτή από τα γραπτά του», σημείωσε ένας ακόμη φίλος του που τον «αποχαιρετά» συντετριμμένος.
Ιδιαίτερη είναι η ανάρτηση στην οποία προχώρησε ο Φοίβος Δεληβοριάς, θέλοντας να πει το δικό του «αντίο».
«Η γενιά μου του χρωστάει πολλά. Μας έμαθε -με το Jazz & Τζαζ- πώς να βουτάμε στις δισκογραφίες, πώς να ακούμε τις μουσικές γραμμές μέσα στα έργα, πώς να αγαπάμε τους μουσικούς, πώς να τους ξεχωρίζουμε στις ηχογραφήσεις», γράφει χαρακτηριστικά ο αγαπημένος ερμηνευτής.
Η ανάρτηση του Φοίβου Δεληβοριά:
«Μέρα που φεύγει ο Γιώργος Χαρωνίτης, μέρα ήττας για την ομορφιά. Προσωρινής ήττας, βέβαια, ο ίδιος πρώτος θα το έλεγε. Γιατί η ομορφιά, αν σε διαπεράσει και την υπερασπιστείς, αν κάνεις τη δύσκολη ζωή να κρατάς το κάστρο της, να ξυπνάς και να κοιμάσαι εκεί, να το σκουπίζεις, να κοιτάς απ’ τα προπύργια τι μηχανεύονται οι εχθροί, να αρχειοθετείς και να μοιράζεσαι, σε ανταμείβει.
Σου χαρίζει ένα δικό σου μέρος, αναγνωρίσιμο για πάντα από τους άλλους, στο οποίο ο θάνατος είναι απλώς μια στιγμή. Η γενιά μου του χρωστάει πολλά. Μας έμαθε -με το Jazz & Τζαζ- πώς να βουτάμε στις δισκογραφίες, πώς να ακούμε τις μουσικές γραμμές μέσα στα έργα, πώς να αγαπάμε τους μουσικούς, πώς να τους ξεχωρίζουμε στις ηχογραφήσεις.
Με τον Φώντα Τρούσα μαζί, αποενοχοποίησαν στα αυτιά των μεταγενεστέρων μιαν ολόκληρη εποχή -εκείνη του ‘70, του giallo και του softcore, της Εμμανουέλας και του ύστερου σπαγγέτι-, εποχή που μας αναστάτωνε, δεν θεωρούνταν επαρκώς «σοβαρή» όμως, ήταν δε ανεξερεύνητη. Αυτοί μας χάρισαν τη μουσική της, αλλά και τον ποπ προβληματισμό που την γέννησε. Θαυμάσια κείμενα για τον Ντιουκ Έλινγκτον, για το fusion, για τον Γκαινσμπούρ, τον Zappa, αλλά και για τον Σαββόπουλο, τον Πλέσσα, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τα σάουντρακ του Χατζηνάσιου και του Θεοδοσιάδη ξαναπερνάνε τώρα απ’το μυαλό μου.
Και βέβαια ο Μορικόνε, που για τον Γιώργο ήταν αυτό που λέμε soft spot και που δεν ξέρω αν του έτυχε άλλος τόσο αφοσιωμένος μουσικογραφιάς παγκοσμίως.
Είχαμε μια γλυκειά και τακτική επαφή από δω, τη γνωριμία όμως την οφείλω στον υπέροχο φίλο Νίκο Φωτακη, τον πιο αγαπημένο μαθητή του. Μια περίοδο που βλεπόμασταν πολύ με τον Νίκο, ο Χαρωνίτης προμηθεύτηκε το box set με όλα τα επεισόδια του παλιού, βρετανικού «Avengers», με την Diana Rigg, για την οποία είχε πάθος.
Με κάλεσαν να κάνουμε παρέα μαραθώνιο, εγώ όμως δεν μπορούσα και ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει. Σήμερα, πάντως, που βλέπω το πρόσωπό του να κατακλύζει το timeline μου, έχω την περίεργη αίσθηση πως κάπου, κάποτε, κάπως τον κάναμε αυτόν τον μαραθώνιο μαζί, όπως και χίλιους άλλους. Ή πως θα έρθει σίγουρα η στιγμή πως θα τους κάνουμε. Κι αυτή η αίσθηση δεν είναι κανένα αιφνίδιο τσίμπημα της μεταφυσικής στην -σκεπτικιστική πλέον-καρδιά μου. Είναι κάτι που κέρδισε με το σπαθί του, τα γραπτά του και τη στάση του ο Γιώργος Χαρωνίτης».
