Ξεφυλλίστε τις 230 σελίδες του στην οθόνη σας!
Υπάρχουν αυτοί που συγκρίνουν το αυτοκίνητο με τα Mέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τις περισσότερες φορές, η σύγκριση είναι αδόκιμη. Και, συνήθως, είναι οι ίδιοι που αποφαίνονται πως η αυτοκίνηση είναι ιδιοτελής, εγωιστική και αντικοινωνική.
Είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι ωραία λεωφόρος είναι η άδεια λεωφόρος, κάπως σαν κι αυτές της Μόσχας τον καιρό του Μπρέζνιεφ. Για όλους αυτούς, το αυτοκίνητο, πράγματι, δεν είναι παρά μια συσκευή μετακίνησης. Κάτι σαν φούρνος μικροκυμάτων.
Αν τους πεις όμως ότι δεν διοργανώνονται πρωταθλήματα φούρνων μικροκυμάτων με χιλιάδες θεατές και δημοσιογράφους και τηλεοπτική κάλυψη, ότι ποτέ ένα νέο μοντέλο φούρνου δεν έγινε αφίσα σε εφηβικά δωμάτια, ότι δεν υπήρξαν μοντέλα φούρνου που να κυκλοφορούν 40 χρόνια κάνοντας πάντα τα βλέμματα να γυρίζουν, ότι δεν μεγάλωσαν παιδιά θαυμάζοντας φούρνους σε φωτογραφίες περιοδικών, ούτε υπήρξαν ποτέ κατασκευαστές, σχεδιαστές ή χειριστές φούρνων που να έγιναν πραγματικοί σταρ, λαϊκοί ήρωες ή εθνικά σύμβολα, θα σου πουν για την καταναλωτική κοινωνία των τεχνητών αναγκών.
Είναι αυτοί που, σχεδόν ισοπεδωτικά, ενοχοποιούν την απόλαυση που μπορεί να προσφέρει η αυτοκίνηση. Που δυσκολεύονται να δουν πως κάτω από τη λαμαρίνα υπάρχει μια ωδή στο ανθρώπινο πνεύμα. Και πρόκειται περί ωδής γιατί κανένα βιομηχανικό προϊόν δεν έχει συνδεθεί τόσο στενά με την ελευθερία και το συναίσθημα.
Ό,τι ήταν προ βιομηχανικής επανάστασης ένα όμορφο άλογο. Τυχαίο που η ισχύς των αυτοκινήτων μετριέται σε ιπποδύναμη;
Είναι αυτοί, λοιπόν, που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι η βελόνα ενός στροφόμετρου που αγγίζει τα κόκκινα, η κατεβασμένη κουκούλα σε μια παραλιακή ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, το ζευγαράκι που αγκαλιάζεται προστατευμένο από τα θολωμένα τζάμια στην άκρη του δρόμου, η σιωπηλή βόλτα με μόνο τον ήχο των αλλαγών των ταχυτήτων σε μια ορεινή διαδρομή, η αδρεναλίνη της ενοχής μιας παιδιάστικης αταξίας με το γκάζι, η αίσθηση cocooning σε μια ερμητικά κλειστή καμπίνα, το αγαπημένο σου τραγούδι ενώ οδηγείς στον Αχλαδόκαμπο, το Δομοκό, το Χολομώντα, τον Μπράλο, την Πύλο, την Αττική Οδό ή την Εγνατία, είναι όλα στιγμές ελευθερίας. Αυτό. Ελευθερία. Τελεία.
Στο Best of Cars -την 100% ελληνική αλλά, θέλουμε να πιστεύουμε, διεθνών προδιαγραφών έκδοση που μπορείτε να ξεφυλλίσετε δωρεάν στην οθόνη σας- βλέπουμε την αυτοκίνηση αλλιώς.
Για εμάς δεν είναι η καμπύλη στη λαμαρίνα που εκθειάζεται. Είναι ο άνθρωπος πίσω απ’ αυτή. Οι δημιουργικές «καμπύλες» του μυαλού των σχεδιαστών, το σοφό engineering, ο χειρονάκτης μάστορας, η αισθητική υπέρβαση, η λειτουργικότητα της κάθε εποχής, η σύνδεση μεταξύ ανθρώπου και μηχανής.
Πιστεύουμε πως είναι μια θετική, ωφέλιμη, απελευθερωτική στιγμή του καπιταλισμού. Αλλά χωρίς έπαρση ή ματαιοδοξία. Δεν είναι τo μπρελόκ που αφήνεις επιδεικτικά στο τραπέζι του εστιατορίου. Ούτε ένα vanity προφίλ στο Facebook. Ως γνωστόν, δεν «κάνει» το αυτοκίνητο τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος «κάνει» το αυτοκίνητο».
Το φετινό Best of Cars είναι αφιερωμένο στα αυτοκίνητα που ξεχωρίζουν, τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά, τις τάσεις, τις επιτυχίες, τη νέα αισθητική, το class quality αλλά και το πώς η ψηφιακή εποχή αλλάζει τα αυτοκίνητα που οδηγούμε.
