Τη στιγμή που η μόλις 18 μηνών αδερφούλα της, Ζωή, πεθαίνει δίπλα της το 2014, όταν εκείνη ήταν 14 ετών, περιγράφει η 24χρονη Ειρήνη Μουρτζούκου από την Αμαλιάδα, μιλώντας στην Τατιάνα Στεφανίδου.
Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλη απώλεια που βίωσε η 24χρονη, η οποία χθες (04.11.24) αποκάλυψε τον πρώτο θάνατο με τον οποίο βρέθηκε αντιμέτωπη, όταν η μητέρα της απέβαλε και γέννησε νεκρό ένα κοριτσάκι, το 6ο μωρό από το περιβάλλον της Ειρήνης, που έχει φύγει από τη ζωή.
Η Ειρήνη ανασύρει από τη μνήμη της όσα διαδραματίστηκαν εκείνη τη «μαύρη» ημέρα, όταν αντιλαμβάνεται ότι η 18 μηνών αδερφή της δεν είναι καλά και αναζητά βοήθεια.
Το τραγικό σκηνικό συμβαίνει την ώρα που η ίδια, τα άλλα αδέρφια της και το μωρό είναι ξαπλωμένα στο κρεβάτι, με τη μητέρα της να απουσιάζει προσωρινά.
Όπως περιγράφει η Ειρήνη στην Τατιάνα Στεφανίδου, το βρέφος «κοπανιόταν». Η 24χρονη απευθύνεται στον παππού της, που εκείνη την ώρα ήταν στο σπίτι, ζητά βοήθεια από τη γειτόνισσα, τηλεφωνεί στη μητέρα της, που επιστρέφει, και στη συνέχεια το παιδί οδηγείται στο νοσοκομείο.
Διαβάστε παρακάτω το β’ μέρος της συνέντευξης της Ειρήνης Μουρτζούκου στην Τατιάνα Στεφανίδου:
Τ.Σ.: Το άλλο σου αδελφάκι πότε πέθανε; Το έχεις κάνει τατουάζ;
Ε.Μ.: Ναι. 06-02-2014
Τ.Σ.: Τι είναι αυτό το στέμμα που έχεις κάνει;
Ε.Μ.: Είναι η βασίλισσά μου αυτή.
Τ.Σ.: Η βασίλισσά σου ήταν το μωρό που έφυγε;
Ε.Μ.: Ναι.
Τ.Σ.: Αυτό ήταν το αγαπημένο σου μωρό, πότε το έκανες το τατουάζ;
Ε.Μ.: Ναι. Το έχω κάνει πριν από 3 χρόνια. Ήταν το πρώτο τατουάζ που έκανα πάνω μου και τώρα θέλω να κάνω τα παιδιά μου. Και ο πατέρας μου έχει βγει στα κανάλια και έχει πει «μην κατηγορείτε την Ειρήνη, δεν ήταν μόνη στο σπίτι όταν έφυγε το δικό μου το παιδί και υπήρχαν προβλήματα τα οποία και η κόρη μου… Δεν γνωρίζουμε πάνω κάτω τι είχε και ήταν και στο νοσοκομείο. Ήταν μαζί με όλα της τα αδέρφια και τη γυναίκα μου μέσα στο σπίτι».
Τ.Σ.: Αυτός ήταν ο δεύτερος θάνατος που έζησες, ο πρώτος ήταν αυτή η αποβολή, που μου κάνει εντύπωση, ήσουν ένα μικρό παιδάκι, ήσουν στο νηπιαγωγείο…
Ε.Μ.: 1η δημοτικού ήμουν. Ήταν τόσο δα.
Τ.Σ.: Και μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι αυτή την εικόνα, αυτού του μωρού, στη κουβέρτα που λες «ήταν όμορφο. Θυμάμαι την εικόνα του αυτή την… την εικόνα του μωρού που μόλις είχε γεννηθεί και μου λέγανε ότι δεν έφυγε, μου το έλεγαν σιγά σιγά». Και μετά έρχεται η δεύτερη απώλεια στη ζωή σου. Ο πατέρας σου λοιπόν βγήκε να σε υποστηρίξει…
Ε.Μ.: Είναι αλήθεια αυτό, γιατί δεν ήμουν μόνη στο σπίτι, ήταν η αδελφή μου, ο αδερφός μου, η μάνα μου. Μέρα ήταν, μόλις είχα γυρίσει απ’ το σχολείο και είχαμε φάει. Είχε μεγάλη όρεξη το παιδί εκείνη την ημέρα. Χόρευε όλη την ώρα. Η Ζωή έτρωγε ψάρι, μου έφαγε μέχρι και το δικό μου πιάτο. Είχε αδυναμία στο ψάρι. Μετά η μαμά είπε «καθίστε στο κρεβάτι όλοι», γιατί η Ζωή είχε ξαπλώσει, «και καθίστε κι εσείς δίπλα της», λέει. Κάτι ήθελε να κάνει η μάνα μου, δεν θυμάμαι. Η Ζωή κοιμήθηκε αμέσως μόλις ξάπλωσε. Στο κρεβάτι ξαπλώσαμε εγώ, η αδελφή μου, η μπέμπα και ο Δημήτρης.
Τ.Σ.: Πώς καταλάβατε ότι…
Ε.Μ.: Δεν το θυμάμαι! Δεν θέλω να το θυμάμαι αυτό το πράγμα. Και μετά βγαίνει καθένας και λέει «τι έχει περάσει μωρέ, τίποτα».
Τ.Σ.: Η αδερφή σου το θυμάται;
Ε.Μ.: Όχι. Έχουμε προβλήματα με την άλλη αδερφή μου. Είναι βαρήκοη και τώρα που έγινε η κηδεία του τελευταίου μου παιδιού, κάτι είχε. Την πήγαν στο νοσοκομείο στο Ρίο και είπαν ότι δε δίνει σωστή λειτουργία ο εγκέφαλος και μπορεί κάποια στιγμή να φύγει.
Τ.Σ.: Θέλω μόνο να θυμηθείς πότε καταλάβατε ότι η Ζωή δεν είναι καλά, ότι δεν αναπνέει.
Ε.Μ.: Είχε κι άλλο επεισόδιο παλιότερα.
Τ.Σ.: Λέω γι’ αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα στο σπίτι. Πότε καταλάβατε ότι η Ζωή δεν είναι καλά;
Ε.Μ.: Εκείνη την ώρα, μετά από λίγη ώρα, μόλις ξαπλώσαμε με τα παιδιά…Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έκανε. Αναστατώθηκα εγώ, φώναξα την γειτόνισσα δίπλα.
Τ.Σ.: Αφού ξαπλώσατε στο κρεβάτι, μετά από λίγη ώρα, κάτι έγινε. Εσύ τι άκουσες; Τι είδες και κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά;
Ε.Μ.: Κοπανιόταν, κάτι έκανε… Έναν περίεργο ήχο, δεν θυμάμαι, όχι ήχο, δεν μπορώ να σου περιγράψω. Το μόνο που θυμάμαι ότι φώναξα τη γειτόνισσα γιατί κάπου πετάχτηκε η μάνα μου εκείνη την ώρα.
Τ.Σ.: Η μητέρα σου δεν ήταν στο σπίτι…
Ε.Μ.: Έφυγε έξω. Ο παππούς ήταν εκεί στο σπίτι, αλλά με τον παππού τί να κάνω; Του λέω «κάτι έχει πάθει η Ζωή». Μου λέει «φώναξε τη μάνα σου». Κοιτάζω έξω και δεν ήταν η μάνα μου και φώναξα μία γειτόνισσα, μια γιαγιά… Και μου λέει «πάρε γρήγορα τη μάνα σου». Παίρνω τη μάνα μου, ήρθε, πήρε το παιδί και το πήγαν στο νοσοκομείο, το μόνο που θυμάμαι.
