Η ζωή στην καραντίνα είναι εξαιρετικά δύσκολη για όλους τους ανθρώπους. Αλλάζουν τα πάντα, η καθημερινότητα, οι συνήθειες, χωρίς βόλτες, μακριά από φίλους συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα αλλά και με μία ψυχολογία που ο καθένας την διαχειρίζεται όπως μπορεί και με τον τρόπο που μπορεί, για να αντέξει την μεγάλη αλλαγή. Όμως, για κάποιους ίσως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα ή και μία από τα ίδια, αφού δεν αλλάζει τίποτα στην ζωή τους.
Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου, ο Βαγγέλης Αυγουλάς, μιλάει στο newsit.gr και τη Μάγδα Τσέγκου και περιγράφει την ζωή στην καραντίνα με τα μάτια ενός τυφλού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο Ίλιον και κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης. Ξεκίνησε την εκπαίδευση του από το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα, στο 11ο Γυμνάσιο Ιλίου διακρίθηκε ως παραστάτης, ενώ ήταν σημαιοφόρος και τις δύο φορές το σχολικό έτος 2005-2006 ως μαθητής του 6ου Ενιαίου Λυκείου Ιλίου, απ’ όπου πήρε και το Απολυτήριο του με βαθμό “Άριστα 20”.
Εισήχθη από τους πρώτους στη Νομική Σχολή Αθηνών όπου διακρίθηκε με βραβείο επιδόσεων από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (2007) και αποφοίτησε με βαθμό πτυχίου 8,4. Μόνος του διατηρεί μια ιστοσελίδα με εξειδικευμένα για θέματα ανθρώπων με αναπηρία το meallamatia.gr, έχει social media αλλά και κανάλι στο YouTube.
Εσείς νιώσατε ένα ισχυρό σοκ και έναν εγκλωβισμό, για μας δεν είναι κάτι καινούργιο
«Ξέρετε εσείς το πρώτο lockdown και τώρα στο δεύτερο lockdown, νιώσατε ένα ισχυρό σοκ και έναν εγκλωβισμό, μία καταπίεση, μία βία σε όλο αυτό που συμβαίνει. Δυστυχώς όμως και λυπάμαι που το λέω, για τους ανθρώπους με αναπηρία αυτό, δεν μας είναι κάτι καινούργιο. Συχνά χωρίς να φταίμε όπως και δεν έχουμε επιλέξει και την αναπηρία, ζούμε αυτό τον αποκλεισμό ζούμε αυτή την καταπίεση του να μην μπορούμε να κάνουμε πράγματα, ενώ το θέλουμε πάρα πολύ. Οπότε και να τελειώσει και το δεύτερο lockdown και να ανοίξουν οι χώροι εστίασης ας πούμε, πάλι θα υπάρχουν μαγαζιά με σκαλιά και χωρίς αναπηρική τουαλέτα για να υποδεχτούν τους φίλους μας σε αναπηρικό αμαξίδιο. Πάλι εγώ και οποιοσδήποτε δεν βλέπει, θα διαβάζουμε ανάγλυφα στην γραφή των τυφλών το όνομα ενός φαρμάκου που είναι πάνω στο κουτί, αλλά δεν γράφει την ημερομηνία λήξης, παρενέργειες, την τιμή. Σε οποιοδήποτε προϊόν, μου λείπουν αυτές οι πληροφορίες. Πάλι οι συμπολίτες μας με ακουστική αναπηρία δεν θα βρίσκουν διερμηνέα νοηματικής γλώσσας στις δημόσιες υπηρεσίες, σε όλα τα νοσοκομεία, στις τράπεζες, οπουδήποτε χρειάζεται να πάνε μόνοι τους και να συνεννοηθούν. Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα του καθημερινού αποκλεισμού που δυστυχώς ζούμε.»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εμείς βιώνουμε ένα μόνιμο lockdown στη ζωή μας
«Όταν ήρθε ηλεκτρονική εποχή και καλώς ήρθε, είναι το θετικό που αναγνωρίζω σε αυτή την πανδημία, ότι κατεβάζουμε πιστοποιητικά με ένα κλικ στο κινητό μας από το δήμο, από τα ΚΕΠ, από τα δικαστήρια, εγώ ασκώ και τη μάχιμη δικηγορία και μπορώ να κάνω πολλά γνήσια υπογραφής και εξουσιοδοτήσεις πάρα πολύ εύκολα από το gov.gr. Όμως ποιος εκπαίδευσε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι τεχνολογικά αναλφάβητοι χωρίς να φταίνε και επειδή η αναπηρία τους ακινητοποίησε. Από το πρώτο κύμα της πανδημίας μέχρι το δεύτερο ποιος επιμόρφωσε τους εκπαιδευτικούς για τη σωστή τηλεκπαίδευση στους μαθητές με αναπηρία; Είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν ακόμα και όταν τελειώσει το δεύτερο lockdown, το τρίτο αν έρθει εύχομαι όχι. Πρέπει να βγουν από αυτό το lockdown οι άνθρωποι με αναπηρία, με πολύπλευρη στήριξη. Είναι ευθύνη του καθενός, έχει και η πολιτεία τις ευθύνες της, έχουν όμως και οι συμπολίτες μας».
Τώρα με το lockdown και το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» όλα είναι καλα. Μετά όμως;
«Οργανώσαμε εθελοντικές ομάδες και μόνοι μας γιατί ξέρουμε σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δήμο, τους ανθρώπους που χρειάζονται μία παραπάνω βοήθεια, όταν δεν μπορούν να μετακινηθούν οι δικοί τους άνθρωποι, όταν το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» μέχρι να ενισχυθεί είχε κενά, τα απογεύματα τα σαββατοκύριακα και εδώ θέλω να μεταφέρω και την αγωνία πολλών ανθρώπων από όλη την Ελλάδα, που βρίσκουν τώρα ανοιχτές γραμμές δωρεάν ψυχολογικής υποστήριξης, βρίσκουν ενισχυμένες κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, όμως είναι διάχυτος ο φόβος ότι μόλις τελειώσει οριστικά ο κορονοϊός και το lockdown και τα λοιπά, θα σβήσουν αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες, θα ατονήσει αυτή η ενίσχυση. Θα κλείσει αυτή η υποστήριξη που λαμβάνουν και θα μείνουν πάλι στο έλεος του Θεού. Πολλοί άνθρωποι έχουν ενταχθεί μόνο τώρα για το διάστημα του lockdown. Δεν είναι μόνιμοι δικαιούχοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», ένα πρόγραμμα που κάνει φοβερή δουλειά αλλά με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, για αυτό εδώ έρχεται το κενό και μία προσπάθεια που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση και πρέπει να ολοκληρωθεί άμεσα όμως, ο προσωπικός βοηθός των ανθρώπων με αναπηρία. Κάτι που πρέπει να νομοθετηθεί και να αρχίσει άμεσα να εφαρμόζεται, είναι μία πάγια καλή πρακτική στο εξωτερικό.»
Πως τηρεί τις αποστάσεις ένα άτομο που είναι τυφλό και πως κινείται καθημερινά;
«Ο κορονοϊός, πράγματα έχει δυσκολέψει την καθημερινότητά μας γιατί πρέπει να χρησιμοποιώ την αφή για πάρα πολλά πράγματα για να προσανατολιστώ για να έχω την εικόνα γύρω μου στο χώρο που βρίσκομαι, για να βρω την κενή θέση στα ΜΜΜ, για να κάνω μία συναλλαγή με κέρματα και χαρτονομίσματα και τα λοιπά, για οτιδήποτε. Αν ακινητοποιήσω και χάσω την αφή είναι σαν να χάνω μία ακόμα αίσθηση και δεν μου είναι καθόλου εύκολο, γιατί όταν λείπει η όραση έτσι κι αλλιώς, αναπτύσσονται όλες οι άλλες αισθήσεις για να καλύψουν το κενό. Άρα νιώθω πολλαπλή αναπηρία. Επίσης για να δεχτώ βοήθεια, να με βοηθήσει κάποιος να περάσω ένα δρόμο απέναντι, από το πιο απλό, για να πάω κάπου συνοδευόμενος, στα δικαστήρια, σε τράπεζα, σε δημόσιες υπηρεσίες, θα πρέπει κάποιος να με συνοδεύει. Πώς συνοδεύουμε κάποιον που δεν βλέπει; Μας κρατά ο τυφλός από το μπράτσο και είναι μισό βήμα πίσω από τον συνοδό του που βλέπει. Άρα καμία απόσταση δεν πρόκειται να τηρηθεί και έχουμε και σωματική επαφή. Επομένως έχει μηδενιστεί η βοήθεια που λαμβάνουμε από συνανθρώπους μας που μας βλέπουν ανάμεσά τους, θέλουν να μας βοηθήσουν, αλλά φοβούνται και δικαιολογημένα να μειώσουν την απόσταση. Επίσης δεν μπορούμε μόνοι μας να ελέγξουμε της διαγραμμίσεις στη συναλλαγή που θα φτάσουμε για να κρατήσουμε το φαρμακείο, στο ταχυδρομείο, οπουδήποτε την απόσταση 1,5 μέτρο από το μπροστινό μας άνθρωπο και από τον πίσω που περιμένει σε μία ουρά, πρέπει όλοι οι άλλοι να το κάνετε για εμάς που μας βλέπετε. Και τέλος, με την παροχή βοήθειας, επειδή δεν έχει οργανωθεί καλά αυτό το σύστημα και απλά στέλνουν το 4 οι συνεργάτες μας, οι εθελοντές και έρχονται να μας βοηθήσουν, πολλές φορές χρειάζεται να έχουν μαζί τους και ευαίσθητα προσωπικά μας δεδομένα, όπως χαρτιά πιστοποίησης της δικής μας αναπηρίας και λοιπά. Οπότε έχουμε μία διαρροή, νομικά να το δω λίγο, ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων όπου αυτό μας κάνει να μην αισθανόμαστε και το άνετα.»
Με λύπη διαπιστώνουμε πως έχουν πολλαπλασιαστεί οι ακαθαρσίες των κατοικίδιων στους δρόμους…
«Εγώ προσωπικά έχω ελαττώσει τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς γιατί και να μπω στο λεωφορείο στο ΜΕΤΡΟ και τα λοιπά δεν είναι αυτονόητο ότι θα έχει τηρηθεί η πληρότητα, έχω τύχει και μέσα στα δύο lockdown σε υπέρ γεμάτους συρμούς. Οπότε έχουν αυξηθεί τα καθημερινά μας έξοδα γιατί χρησιμοποιούμε πάρα πολύ το ταξί. Επίσης η μετακίνηση έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη, γιατί εγώ περπατώ καθημερινά σε πεζοδρόμια οι γύρω μας και λοιπά, όμως πολλοί φίλοι μας έχουν βρει σαν μόδα την βόλτα με το κατοικίδιό. Δεν υπάρχει νοοτροπία φιλόζωων ανθρώπων στην Ελλάδα ,καλλιεργημένοι. Επομένως έχουν πολλαπλασιαστεί οι ακαθαρσίες των κατοικίδιων που κάνεις δεν μαζεύει, γιατί απλά έχει χρησιμοποιήσει το κατοικίδιο για στείλει το νούμερο 6, δεν του δίνει και αγάπη και φροντίδα όπως θα έπρεπε. Δεν υπάρχει συνείδηση και γίνεται η ζωή μας πιο δύσκολη και από αυτό, γιατί εγώ δυστυχώς θα πρέπει να συναντήσω αυτό το εμπόδιο και μετά να το αποφύγω.»
Στο σπίτι μαγειρεύω μόνος μου
«Προσπαθώ να πετύχω τέλεια γιατί μου αρέσει το σουφλέ. Αυτό που ξεκίνησα μετά από χρόνια και πρέπει να ξαναθυμηθώ τη συνταγή και πειραματίζομαι, είναι το απλό κλασικό κέικ στο οποίο ανάλογα με το κέικ που θα βάλεις, θα πετύχεις διαφορετικό αποτέλεσμα και καταλαβαίνεις ότι για μένα η όσφρηση, η γεύση είναι στο έπακρο και το απολαμβάνω πραγματικά.Η οικογένειά μου δυστυχώς λόγω της οικονομικής κρίσης εδώ και 10 χρόνια είχε εγκαταλείψει την Αθήνα, έχουμε χωριστεί στα δύο, οι γονείς μου και τα αδέρφια μου δουλεύουν μόνιμα σε ένα νησί στην Κω και τώρα με το lockdown έχουν εγκλωβιστεί εκείνη εκεί. Εγώ εδώ. Και εξακολουθώ έτσι κι αλλιώς να μένω όλα αυτά τα χρόνια μόνος μου και προσπαθώ με πολύ εκπαίδευση να κατακτώ καθημερινά όλο και περισσότερες δεξιότητες αυτονομίας. Γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος των οικογενειών για κάθε άνθρωπο με αναπηρία. Όταν φύγει το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον τι θα κάνουμε όλοι εμείς για να μην καταλήξουμε ακινητοποιημένοι ή αν υπάρχει κάποια πιο βαριά δυσλειτουργία λόγω αναπηρίας, σε κάποιο ίδρυμα.»
Η προσωπική ιστοσελίδα meallamatia.gr τα social media και το YouTube
«Και εγώ προσωπικά και η ιστοσελίδα εξειδικευμένα για θέματα ανθρώπων με αναπηρία από διατηρώ το meallamatia.gr, έχουμε social media, κανάλι στο YouTube, όλα αυτά τα διαχειρίζομαι μόνος μου, θα έχω άποψη και θα κρίνω και θα πω ότι θα ανέβει, πώς θα ανέβει, πώς θα είναι το υλικό που θα δημοσιεύσουμε το βίντεο και οι φωτογραφίες. Χρησιμοποιώ την εικόνα που δεν έχω δει ποτέ ,γιατί γεννήθηκα τυφλός, την χρησιμοποιώ σαν ένα θετικό όπλο και γέφυρα επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας. Θα ανεβάσω από πολύ σοβαρές μέχρι αστείες φωτογραφίες για να περάσω τα δικά μου μηνύματα και θα απαντήσω στα σχόλια, στα μηνύματα όλων σας γιατί το πρόγραμμα στο κινητό και στο computer μου, ότι δείχνει η οθόνη το ακούω φωνητικά και παράλληλα, έχω ένα πρόγραμμα φωνητικής υπαγόρευσης, για να με διευκολύνει και μπορώ να μιλάω εγώ και αυτό να το κάνει αυτόματα γραπτό κείμενο για να επικοινωνούμε και μάλιστα κάνω και πολλά live για να έχουμε παρέα ο ένας τον άλλον διαδικτυακά και στο πρώτο lockdown και τώρα, μέσα από τα social media και το προκαλώ -προσκαλώ τον Νίκο Ευαγγελάτο, που τον παρακολουθώ καθημερινά στο Mega, να παρουσιάσουμε κάτι παρέα. Αλλά εκείνος θα έχει κλείσει τα μάτια και θα το πάμε ισότιμα το ματς μέχρι τέλους, δημοσιογραφικά, να δούμε αν βγαίνει ένα τηλεοπτικό μισάωρο αναπηρικά. Γιατί η αναπηρία είναι αντιτηλεοπτική και προσπαθούμε όλο αυτό να το ανατρέψουμε.»
