Δέντρο με βαθιές μυθολογικές ρίζες, σύμβολο του αθλητισμού στην Αρχαία Ελλάδα, συμβολισμός τα φύλλα του στο Χριστιανισμό διότι με αυτά υποδέχτηκαν οι πιστοί τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα, ενέπνευσε και μάγεψε συγγραφείς και ταξιδιώτες και όσους κατά καιρούς έζησαν γύρω του.
Ο φοίνικας σαν σχήμα και σαν αίσθηση είναι μεγαλοπρεπής, το φύλλωμα του στέκεται ψηλά σαν ουράνια ανθοδέσμη, ο κορμός του ευθυτενής, αγέρωχος με ωραίο παράστημα , ταιριάζει με αρμονία και καλαισθησία στον χώρο.
Στον Απρίλιο εντάσσεται λόγω της παρουσίας του στην Κυριακή των Βαίων , σε ανάμνηση της υποδοχής που επεφύλαξε ο λαός με κλαδιά φοινίκων στο Χριστό, κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα. Την Κυριακή αυτή οι εκκλησίες στολίζονται με βάγια και μοιράζονται φυλλάρια φοινικιάς πλεγμένα σταυρόσχημα. Στην Κρήτη με ξασπρισμένα «βαγιά» πλέκουν δακτυλίδια τα παιδιά , όπως η βασιλοπούλα στο ομώνυμό της ποιμενικό ειδύλλιο.
Στη μυθολογία, στη σκιά του φοίνικα της Δήλου , γέννησε η Λητώ τον θεό Απόλλωνα κι ο Οδυσσέας στο Ζ΄της Οδύσσειας , απευθύνεται με θαυμασμό στην Ναυσικά , παρομοιάζοντάς την με νιοβλάσταρη φοινικιά στο βωμό του Δήλιου Απόλλωνα.
Αειθαλές και μακρόβιο φυτό, με γερά στεριωμένα φύλλα και κορμό που δεν υποχωρεί στην πίεση , αγέραστο, σύμβολο δύναμης, δόξας και κάλλους, όπως είναι το αθλητικό ιδεώδες.
Στην Ελλάδα η φοινικιά είναι πολύ αγαπητή και συνετέλεσε στην δημιουργία του αστικού τοπίου. Την γενική αποδοχή όμως διατάραξαν στα χρόνια του μεσοπολέμου και την έθεσαν υπό διωγμό κάποιοι «λόγιοι», αμφισβητώντας την ελληνική της ιθαγένεια και φτάνοντας στο σημείο να ξεριζώσουν τα δύο υπεραιωνόβια δέντρα που έστεκαν μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών, θεωρώντας τη παρείσακτη και εκτός ελληνικής αισθητικής γραμμής, θυμίζοντάς μας τους στίχους του Παλαμά: «…την φοινικιά τη σώριασε/ γοργά το αργό πριόνι…».