Η πιο συγκλονιστική εικόνα από την Έξοδο της Ειδομένης – ΦΩΤΟ

Κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Άνθρωποι που τα άφησαν όλα πίσω. Που το μόνο που διεκδικούν είναι το δικαίωμά τους να ζήσουν με ασφάλεια.

Μητέρες, παιδιά, ηλικιωμένοι. Μάχη με τα ορμητικά νερά. Απελπισία. Εικόνες συγκλονιστικές. Άνθρωποι που τα έχασαν όλα. Αλλά έχουν ο ένας τον άλλον.

Ανάμεσα στους εκατοντάδες πρόσφυγες που προσπάθησαν να διασχίσουν τον χείμαρρο ήταν και ένας άνδρας σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Οι σύντροφοί του τον σήκωσαν στα χέρια. Ανθρωπιά. Αλληλεγγύη.

Κι εκείνος τους έδειξε την ευγνωμοσύνη του με ένα χαμόγελο…

Η φωτογραφία της ημέρας:
όταν θέλεις να ζήσεις, δεν ξέρεις από εμπόδια και πάντα με χαμόγελο!#refugeesGr pic.twitter.com/fnNN5uw4wN

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) 14 Μαρτίου 2016

Η φωτογραφία κάνει από χθες τον γύρο των social media. Ποιος είναι όμως αυτός ο χαμογελαστός άνθρωπος που έγινε το σύμβολο της Εξόδου των προσφύγων;

Το ονομά του είναι Χασάν και είναι από το Ιράκ. Για το κουράγιο, το μεγαλείο ψυχής και το χαμόγελο σήμα – κατατεθέν του Χασάν είχε γράψει πριν λίγες ημέρες στο Facebook ο Αχιλλέας Πεκλάρης, που βρίσκεται στο πλευρό των προσσφύγων από την αρχή.

“Έχω σταματήσει εδώ και αρκετό καιρό να βγάζω φωτογραφιές με πρόσφυγες. Στην αρχή αυτής της κρίσης το έκανα τακτικά, πιστεύοντας ότι έτσι τους υποστηρίζω προβάλλοντάς τους. Μετά, κατάλαβα ότι οι πρόσφυγες δεν είναι αξιοθέατο – και πολύ περισσότερο ότι δεν προσθέτει τίποτα η δικιά μου μουτσούνα δίπλα τους.

Όμως, αυτός εδώ ο κύριος δεν είναι “ένας πρόσφυγας”. Είναι ο καλός μου φίλος ο Χασάν από το Ιράκ. Είναι ένας ΗΡΩΑΣ που γνώρισα και συνδέθηκα μαζί του στο καμπ της Μυτιλήνης, όταν ένα πρωί τον είδα στην παραλια της Νεάπολης να μπαίνει στη θάλασσα με το αμαξίδιό του. Σκέφτηκα “πως θα βγει; Πώς θα γυρισει μόνος του στο καμπ; Μήπως πρέπει να τον βοηθήσω;”. Και μετά αυτός έβαλε τα γέλια: “Από το Ιράκ ήρθα, θα τα καταφέρω μια χαρα και μέχρι την πάνω γωνία”. Ναι, ο Χασάν είναι πάντα χαμογελαστός, όπου κι αν βρίσκεται. Αγαπάει τη ζωή και τους ανθρώπους, μιλάει καλά αγγλικά και κάνει καλή παρέα.

Τις επόμενες μέρες στη Μυτιλήνη μιλήσαμε αρκετά, συνδεθήκαμε, μου είπε πολλά για τη ζωή του κι εγώ για τη δικιά μου. Και όταν έφυγε τον αποχαιρέτησα με μια μεγάλη αγκαλιά, ανταλλάξαμε emails, αλλα για να ‘μαι απολύτως ειλικρινής σκέφτηκα πως μάλλον δεν θα τον ξαναδω ποτέ.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως ένιωσα όταν άκουσα ξαφνικά μέσα στο βάλτο της Ειδομένης τη φωνή του να φωνάζει το όνομά μου. Ο Χασάν ήταν εκεί, με το χαμόγελο σταθερά στο γλυκό του πρόσωπο. Πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, συγκινηθηκαμε, μείναμε έτσι για αρκετή ώρα. Στενοχωρήθηκα που μετά από την καλή φιλοξενία και τη λιακάδα της Μυτιλήνης τον είδα μέσα στο κρύο και τη λασπουριά της Ειδομένης. Όμως το χαμόγελό του μου έδωσε κουράγιο, ο Χασανάκος αντέχει, βαστάει, είναι πολύ δυνατός άνθρωπος. Είμαι σίγουρος πως ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρει.

Και τούτη τη φορά που του είπα αντίο είμαι 100% σίγουρος πως θα τον ξαναδώ, γιατί πια είμαστε φίλοι. Είναι ένας από τους καλούς φίλους που έκανα σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία. Και του υποσχέθηκα πως όπου κι αν πάει, θα τον βρω. Και υπόσχομαι και εδώ ότι θα το κάνω”