Είναι παράδοση, στο τέλος κάθε χρόνου να αναζητάμε το ημερολόγιο για τη νέα χρονιά.
Και πάντα, θέλουμε κάτι διαφορετικό, κάτι καλαίσθητο, κάτι που να μας… φτιάχνει τη μέρα και τον μήνα κάθε φορά που το βλέπουμε.
Φανταστείτε να έχετε ένα ημερολόγιο με έργα του Φασιανού, του Παπαδημητρίου, του Τσόκλη, του Γαΐτη και πολλών άλλων σπουδαίων Ελλήνων δημιουργών.
Τα ημερολόγια αυτά αποτελούν παράδοση. Μια παράδοση που τηρεί ευλαβικά το Πλαίσιο εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια! Ημερολόγια με σπουδαίες «υπογραφές», που κάνουν τις χρονιές των πελατών του Πλαισίου, ακόμη πιο δημιουργικές.
Από το 1982 και κάθε χρόνο από τότε, το Πλαίσιο εκτυπώνει σε περισσότερα από 100.000 αντίτυπα ένα ημερολόγιο τοίχου με ένα μοναδικό, σύγχρονο ή κλασικό έργο τέχνης, αποκλειστικά Έλληνα δημιουργού.
Το διαμένει δωρεάν από τον Δεκέμβριο μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου, σηματοδοτώντας την αρχή ενός νέου δημιουργικού έτους και λειτουργώντας ως η ιδανική πηγή έμπνευσης για κάθε καινούργιο ξεκίνημα.
Το ημερολόγιο του 2023
Ιστορίες ημερολογίου
Τα ημερολόγια τέχνης από το Πλαίσιο έχουν την δική τους, όμορφη, ιστορία.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν η σύζυγος του Γιώργου Γεράρδου, Άννα, ζήτησε από τον Γιώργο Βογιατζή –πελάτη τότε του πρώτου καταστήματος Πλαίσιο στην οδό Στουρνάρη, ιδιοκτήτη φροντιστηρίων Σχεδίου και αδελφό του ζωγράφου Χάρη Βογιατζή– να αγοράσει ένα τρίπτυχο έργο του καταξιωμένου εικαστικού, προκειμένου να εκτυπώσει ημερολόγια τοίχου με τη μέθοδο της μεταξοτυπίας, ως δώρο σε όλους τους πελάτες του καταστήματος.
Η αποδοχή ήταν τόσο μεγάλη που η κίνηση επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά, και εκείνη που ακολούθησε και κάθε χρονιά έκτοτε, οδηγώντας σε αυτό που πλέον αποτελεί μια παράδοση.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, τα ημερολόγια του Πλαισίου παρουσιάζουν διαφορετικά έργα σπουδαίων Ελλήνων και Ελληνίδων δημιουργών από ποικίλα καλλιτεχνικά ρεύματα, αναδεικνύοντας την προσφορά τους στο εγχώριο εικαστικό γίγνεσθαι και καθιστώντας την τέχνη τους προσιτή σε χιλιάδες σπίτια.
Το ημερολόγιο του 1999
Τα περιζήτητα ημερολόγια έχουν κοσμήσει –μεταξύ άλλων– έργα με την υπογραφή των Χάρη Βογιατζή, Γιάννη Γαΐτη, Δημήτρη Μυταρά, Δημοσθένη Κοκκινίδη, Κώστα Γραμματόπουλου, Γιώργου Λάππα, Γιώργου Μήλιου, Γιάννη Ψυχοπαίδη, Νίκου Κεσσανλή, Σωτήρη Σόρογκα, Μανώλη Χάρου, Αλέκου Φασιανού, Χρίστου Καρρά, Κώστα Τσόκλη, Παύλου Σάμιου, Παναγιώτη Τέτση, Άγγελου Παπαδημητρίου, Σπύρου Παπαλουκά, Μάρως Μιχαλακάκου και Ιάσονα Μέγκουλα (Cacao Rocks).
Το ημερολόγιο του 2024
Πέρα από τη φωτογραφία και τα στοιχεία του κάθε έργου, το ημερολόγιο του Πλαισίου προσφέρει και πληροφορίες για τον τιμώμενο καλλιτέχνη!
Αλέξης Ακριθάκης
Φέτος, το ημερολόγιο του 2024, είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο της μεταπολεμικής εποχής Αλέξη Ακριθάκη και συγκεκριμένα στο έργο του «Χωρίς τίτλο (12 ιστορίες)», 1973. Πρόκειται για μία συλλογή από μοτίβα που έχουν κάτι να αφηγηθούν. Που μιλούν, χωρίς λέξεις. Που «αγγίζουν» την ποίηση, ενώ είναι ζωγραφική… Αυτό άλλωστε χαρακτήριζε την τέχνη του Αλέξη Ακριθάκη.
Όπως ο ίδιος έγραψε το 1973…
«Από πολύ μικρός είχα το ψώνιο της ζωγραφικής. Ήμουνα σίγουρος πως μια μέρα θα γινόμουνα ζωγράφος. Όπως άλλα παιδιά φτιάχνουν ιστορίες με λέξεις, εγώ έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες τη μία πλάι στην άλλη, πάνω σε μία κορδέλα χαρτί, που καμιά φορά έφτανε και τέσσερα μέτρα μάκρος. Με αυτό που οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου νόμιζαν και μου έλεγαν πως ήταν τέχνη, τους εμπόδιζε να με πάρουν στα σοβαρά, αλλ’ όχι για τους λόγους που συνήθως δεν παίρνουν οι μεγάλοι στα σοβαρά ένα παιδί».
Ο Αλέξης Ακριθάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και έφυγε από τη ζωή, στην ίδια πόλη, το 1994. Το 1968 φτάνει με υποτροφία της DAAD στο Βερολίνο όπου θα εγκατασταθεί και θα παράξει μεγάλο μέρος του έργου του, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Η ζωγραφική του θα αναδυθεί μέσα από τους κύκλους των συγγραφέων και των διανοούμενων της δεκαετίας του ’60 στο Παρίσι και την Αθήνα. Η λογοτεχνία και η ποίηση θα αποτελέσουν χαρακτηριστικά του έργου του που θα ξεχωρίσει σαν μοναδική περίπτωση της Ελληνικής τέχνης. Η ζωγραφική του Αλέξη Ακριθάκη θα αποτελέσει ζωγραφική της εποχής της, ιδιοσυγκρασιακή και πρωτότυπη, που αναπτύσσεται ανεξάρτητα από τις παραδόσεις της ζωγραφικής, χωρίς να επιδιώκει συνέχειες ή ρίξεις. Η ιδιαίτερη χρήση του χρώματος, και το πλήθος συμβόλων (όπως η βαλίτσα που θα αποτελέσει κεντρικό μοτίβο του έργου τα χρόνια του ’70) και ο συχνά αφηγηματικός χαρακτήρας του έργου, το καθιστούν άμεσα αναγνωρίσιμο, ενώ η ευθύτητα της γραφής χαρίζει στα έργα του φρεσκάδα η οποία παραμένει διαχρονική.
“Στη ζωγραφική είναι περιττά τα λόγια,
στην ποίηση είναι περιττά τα σχέδια.
Κι όμως σχεδιάζεις ένα ποίημα ή
γράφεις μια ζωγραφική”
– Αλέξης Ακριθάκης.
