- Αυτοψία της Deutsche Welle στο hot spot της Μόριας λίγες μέρες μετά τη φωτιά που κατέστρεψε το 60% του καταυλισμού - Συγκλονιστικές μαρτυρίας μεταναστών από την Αφρική για τις συνθήκες και τις υπηρεσίες ασύλου - Καταγγέλλουν διακρίσεις με βάση τη χώρα καταγωγής - DW: Η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας μετέτρεψε τη Λέσβο σε φυλακή - Spiegel: Η ελληνική κυβέρνηση έχει "σχέδιο έκτακτης ανάγκης" έξι μέτρων για τους προσφυγικούς καταυλισμούς
“Μέσα στην αφρικανική γειτονιά της Μόριας” είναι ο τίτλος ρεπορτάζ της Deutsche Welle για τον προσφυγικό καταυλισμό που πρόσφατα καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από φωτιά που ξέσπασε μετά από επεισόδια ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Την ίδια ώρα, το Spiegel αποκαλύπτει το σχέδιο έκτακτης ανάγκης της κυβέρνησης για να καταπολεμήσει τα αυξανόμενα κρούσματα βίας στα hot spot. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, όπως αναφέρει η DW, το σχέδιο περιλαμβάνει έξι στοχευμένα μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι «η μεταφορά προσφύγων από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα, η δημιουργία κέντρων κράτησης για τους ταραχοποιούς, καθώς και η αποστολή πρόσθετων αστυνομικών μονάδων. Επιπλέον, πρόκειται να βελτιωθεί η παροχή ιατρικής περίθαλψης με την αποστολή περισσότερων ιατρών και νοσηλευτών».
Η Deutsche Welle βρέθηκε στο hot spot της Μόριας λίγο μετά τη φωτιά που κατέστρεψε το 60% του προσφυγικού καταυλισμού. «Σε σχέση με τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην ηπειρωτική Ελλάδα, η Μόρια μοιάζει ένα τρομακτικό δημιούργημα. Τριπλό συρματόπλεγμα μπροστά, συρματοπλέγματα παντού και η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας διαρκής. Μοιράζει με μια υπαίθρια φυλακή, όπου βρίσκονται εκατοντάδες άνθρωποι. Η παρουσία των media είναι περιορισμένη», γράφουν οι συντάκτες της Deutsche Welle.
«Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της Μόριας, αυτή στην πίσω πλευρά. Ο φράκτης είναι λιγότερο περιοριστικός και υπάρχουν τρύπες κάθε λίγα μέτρα, οι πρόσφυγες τις χρησιμοποιούν για να βγαίνουν, να περιπατούν στα λιόφυτα ή να χαλαρώνουν στις κοντινές καντίνες. Κάποιοι απ’ αυτούς περιγράφουν τη Μόρια ως αφρικανική γειτονιά.
«Όλη η Αφρική είναι εδώ, Γκάνα, Σομαλία, Ερυθραία, Νιγηρία. Αλλά αυτό το μέρος είναι απαίσιο. Είναι ακριβώς σαν μια φυλακή. Οι συνθήκες είναι πολύ κακές. Δεν έχουμε νερό για ντους και κάποιες φορές πρέπει να πάμε στα χωράφια για να κάνουμε την ανάγκη μας αφού η μυρωδιά και η συνθήκες υγιεινής στις τουαλέτες είναι φρικιαστικές» λέει ο Γουάφορ από τη Νιγηρία.
Οι περισσότεροι απ’ όσους μίλησαν στη Deutsche Welle είναι από την Αφρική και αισθάνονται πως οι υπηρεσίες ασύλου δεν τους μεταχειρίζονται σωστά και δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τα αιτήματά τους για να τους χορηγηθεί άσυλο αλλά αντίθετα δίνουν προτεραιότητα στα αιτήματα στους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή.
Ο 24χρονος Μάικλ από το Καμερούν, ένας ψηλός και γεροδεμένος άνδρας, δείχνει ανήσυχος. Υπό κανονικές συνθήκες θα θεωρούνταν οικονομικός μετανάστης. Το Καμερούν δεν είναι σε πόλεμο άλλωστε. Αλλά αν γυρίσει στην πατρίδα του κινδυνεύει με θάνατο. Ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο ασχολήθηκε με μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σχετικά με θέματα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. «Έπρεπε να φύγω από το Καμερούν εξαιτίας της σεξουαλικότητάς μου. Αν γυρίσω, θα αντιμετωπίσω ακόμη και την εκτέλεση. Το μόνο που χρειάζομαι είναι προστασία, τίποτα άλλο. Δεν με νοιάζει σε ποια χώρα θα καταλήξω, απλά δεν θέλω να γυρίσω στην πατρίδα μου γιατί αν το κάνω, είμαι καταδικασμένος» λέει. Η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη στο Καμερούν από το 1972.
Ο 24χρονος Καμερουνέζος υποστηρίζει ότι η υπόθεσή του αμελήθηκε από τις υπηρεσίες ασύλου στη Μόρια. «Με ρώτησαν το όνομά μου, την ηλικία μου, τη χώρα απ’ όπου προέρχονται, αν ανήκω σε φυλή, το λόγο που έφυγα από την πατρίδα μου, ποιες γλώσσες μιλάω. Σημείωσαν το λόγο που έφυγα και μου έκλεισαν ραντεβού για τις 20 Σεπτεμβρίου», λέει. Και αποκαλύπτει πως όταν έφτασε η μέρα για το ραντεβού και εμφανίστηκε, οι υπηρεσίες ασύλου άλλαξαν την ημερομηνία για το τέλος Οκτωβρίου υποστηρίζοντας πως το σύστημα είναι αργό.
«Είναι αδύνατο για την Ελλάδα να στείλει κάποιον πίσω στο Καμερούν, είναι επικίνδυνο. Αν κάποιος που έχει φύγει από το Καμερούν βρεθεί στο αεροδρόμιο, μπορεί να συλληφθεί, να δικαστεί, να βασανιστεί» λέει στη DW η δρ. Μπάρμπαρα Χάρελ – Μποντ, ανθρωπολόγος και ιδρύτρια του Κέντρου Προσφυγικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
«Δεν είμαστε πολίτες, είμαστε πρόσφυγες ή μάλλον δεν είμαστε ούτε πρόσφυγες. Στη Μόρια είμαστε φυλακισμένοι» λένε ο Ομαρ από τη Σομαλία και ο Γουάλα από την Ερυθραία. Και οι δυο έφυγαν από τις χώρες τους για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον και παλεύουν να επιζήσουν σε όποια χώρα κι αν βρέθηκαν. Ο Γουάλα κάποτε βρέθηκε στο Ισραήλ, τον έστειλαν στην Ουγκάντα χωρίς τα σωστά χαρτιά και σύντομα έφυγε ξανά.
Η Σομαλία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και δεκαετίες, ενώ στην Ερυθραία υπάρχει δικτατορία. «Όταν γίνεται 18 ετών πρέπει να καταταγείς στο στρατό, αλλά η θητεία δεν τελειώνει ποτέ. Ξεκινάς όταν ενηλικιώνεσαι και μπορεί να τελειώσει στα 80» λέει ο Γουάλα.
«Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Λέσβο είναι αφόρητη. Η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας μετέτρεψε το νησί σε μια φυλακή με ένα καταρρέον σύστημα. Η διαδικασία ασύλου είναι αργή και οι πρόσφυγες πιστεύουν ότι γίνονται διακρίσεις με βάση τη χώρα προέλευσης» γράφει η Deutsche Welle.
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι που εξετάζουν τις αιτήσεις ασύλου δεν γνωρίζουν το Δίκαιο για τους πρόσφυγες και δεν ξέρουν πως να παίρνουν τις συνεντεύξεις από τους ανθρώπους αυτούς. Και οι ίδιοι οι πρόσφυγες δεν έχουν ιδέα για τον νόμο σχετικά με τους πρόσφυγες. Οπότε είναι μια αδύνατη κατάσταση» σημειώνει η δρ. Χάρελ Μποντ.
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα ονόματα των μεταναστών που μίλησαν έχουν αλλαχθεί μετά από αίτημά τους στη Deutsche Welle
Πηγή: Deutsche Welle