Αυτή την φράση είχε πει για να δείξει πόσο πίστευε στο όραμά της η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Γιατί αν δεν είχε γίνει όραμα της Μελίνας η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, δεν θα περιμέναμε σήμερα την κα Κλούνεϊ.
Η Μελίνα έβαλε τα θεμέλια για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Ήταν εκείνη που μας “απαγόρευσε” να τα αποκαλούμε Ελγίνεια. Και είχε δίκιο. Γιατί ποτέ δεν ήταν του Έλγιν.
Η Μελίνα αποφάσισε να κάνει σκοπό ζωής την επιστροφή των Γλυπτών το 1960 όταν στα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να αφήσουν το ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα γλυπτά.
Εικοσιδύο χρόνια αργότερα, ως υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας έθεσε το θέμα στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας». Και « Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Η Μελίνα Μερκούρη πρέπει να μνημονεύεται κάθε φορά που γίνεται μια κίνηση για να έρθουν όλο και πιο κοντά τα Γλυπτά στην Ελλάδα. Γιατί, εκείνη ήταν επίσης που συνέλαβε την ιδέα ενός νέου Μουσείου Ακροπόλεως και προκήρυξε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την κατασκευή του, το 1989.
Αν δεν ήταν λοιπόν η Μελίνα, μια γυναίκα που συγκέντρωνε λάψη και φως από την Ελλάδα και το διάχεε σε όλο τον κόσμο, το θέμα των Γλυπτών δεν θα είχε τεθεί από κανέναν.
Αν δεν ήταν η Μελίνα να τα βάλει μπροστά στις κάμερες με τον τότε διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου, κανείς στον κόσμο δεν θα ήξερε και δεν θα μάθαινε την αδικία.
Να την μνημονεύετε λοιπόν κύριοι της κυβέρνησης τη Μελίνα σε κάθε σας βήμα. Γιατί αν δεν ξαναγεννηθεί μπορεί να σας στοιχειώσει….
