Ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν έμαθα ότι η 10η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Έτσι, βρήκα την αφορμή να γνωστοποιήσω για πρώτη φορά, μέσω του δικού μου blog, ότι είχα περάσει κατάθλιψη. Οι –τότε- συνάδελφοι, αλλά και πολλοί γνωστοί δεν το ήξεραν. Ούτε και ο άντρας μου, που μόλις τον είχα γνωρίσει…
Ήταν ένα κείμενο, που με βοήθησε να λυτρωθώ. Ένα κείμενο που με βοήθησε να μην ντρέπομαι για αυτό που πέρασα. Ντρεπόμουν που υπήρξα… αδύναμη. Που έφτασα στο σημείο να πρέπει να πάρω φάρμακα. Που χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχολόγου. Παρόλο που η οικογένειά μου με στήριξε πολύ.
Σήμερα γράφω ξανά, αυτή τη φορά μέσω του NewsIt.gr, γιατί σκέφτηκα ότι ίσως κάποιος που έχει κατάθλιψη, δει μέσα σε αυτές τις λέξεις τον εαυτό του. Και είτε πάρει λίγη δύναμη, είτε πάρει την απόφαση να ζητήσει βοήθεια.
Η κατάθλιψη έχει πολλή μοναξιά. Όποιος δεν το έχει περάσει, δεν μπορεί να καταλάβει. Και είναι ανακούφιση, όταν νιώθεις ότι υπάρχουν και άλλοι που το περνούν ή -ακόμα καλύτερα- που το έχουν περάσει και ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ.
Για δύο χρόνια, κοιμόμουν όλη μέρα, έκλαιγα (όταν δεν κοιμόμουν), πήρα 20 κιλά, ήμουν κλεισμένη στο σπίτι και όποτε αποφάσιζα να βγω, πάθαινα κρίσεις πανικού οπουδήποτε είχε πολύ κόσμο –από το λεωφορείο μέχρι την ταβέρνα.
Κι όμως το ξεπέρασα…
Χθες είχα πάει στον ψυχολόγο και του είπα στο τέλος της συνεδρίας: “Φοβάμαι που είμαι καλά. Κάθε μέρα ξυπνάω με τον φόβο ότι κάτι κακό θα συμβεί”.
Και μου απάντησε: “Το κακό είναι μέσα στη ζωή. Κάποια στιγμή θα συμβεί. Αλλά Καρολίνα, ας μην γελιόμαστε. Πέρασες από την κόλαση. Λίγο ακόμα να μην το είχες προλάβει, θα έφτανες στην αυτοκτονία ή τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο. Τώρα τι μένει; Ο παράδεισος. Και ύστερα από όσα πέρασες, ό, τι κακό και να συμβεί… σιγά μην μασήσεις!”.