Κατηφορίζοντας την λεωφόρο Βουλιαγμένης, το ανακαινισθέν, αγλαό και απαστράπτον σήμα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Αεροπορίας δημιουργεί μια χρονολογική αναταραχή, ένα μικρό ηλεκτροφωτεινό ίλιγγο, μια κρίση... εποχής.
Λίγο πριν από την πεπαλαιωμένη αερογέφυρα της Βούτας, όπου οι γενιές της μεταπολίτευσης έκαιγαν και ακόμη καίνε λάστιχα τις νύχτες και βάζουν στοιχήματα ματαιοδοξίας ενίοτε και θανάτου, το σκουριασμένο κατασκεύασμα του Ωνάση από το ’70, ξαναζεί ως φάντασμα και ως ειρωνεία συνάμα .
Μπορεί οι λάμπες να είναι τώρα λεντ και όχι νέον, μπορεί οι πέντε κύκλοι της αεροπλοϊκής κυριαρχίας επί των πέντε ηπείρων να παραπέμπουν τώρα στα σύγχρονα δεσμά της χρεοκοπίας και στον θολό ορίζοντα μέχρι τα βάθη του τρέχοντα αιώνα.
Μπορεί ο φιλόδοξος και προσβλέπων σε κάθοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή, δήμαρχος Ελληνικού -Αργυρούπολης, Γιάννης Κωνσταντάτος, που υλοποίησε αυτό το επικοινωνιακό άλμα στο παρελθόν να λαθροχάζευε ως πιτσιρικάς ,όπως τόσοι, τις κόντρες του θανάτου στην βούτα των ’80ς και να επιχειρεί μια μόχλευση συγκίνησης και νοσταλγίας περασμένων μεγαλείων, αλλά πέραν αυτού, ουδέν μείζον.
Ίσως μόνο έναν γενικότερο ευπρεπισμό της πλατείας σε μια κάποτε εμβληματική διασταύρωση , που σηματοδοτούσε τα γεωγραφικά διόδια για την κάθοδο στα όρια της περιοχής αεροδρομίου, των Βάσεων και της αμερικανοκίνητης τότε, παραλιακής Γλυφάδας.
Και σίγουρα όπως προείπαμε μια μόχλευση νοσταλγίας και συγκίνησης για τους κατοίκους της περιοχής και κυρίως για τους συνταξιούχους της ΟΑ, που έσπευσαν στα εγκαίνια ενθυμούμενοι τις εποχές της ιερής αγελάδας του Δημοσίου. Μιας αγελάδας, επιτομή του ρουσφετολογικού οργίου και της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας.
Μιας εταιρείας αμαρτωλής, με σημαντική συμμετοχή στην διαμόρφωση των ετήσιων ελλειμμάτων και στην γενική συσσώρευση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Μιας εταιρείας που ακόμη και τις τελευταίες μέρες της λειτουργίας της, φόρτωνε με από ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα στους φορολογουμένους , πριν συνταξιοδοτήσει ακόμη και υγιέστατους 35χρονους και 40χρονους!
Ο ανακαίνιση και ο επαναφωτισμός του σήματος της Ολυμπιακής είναι μια κίνηση που μπορεί να έχει γούστο , αλλά προσθέτει παρελθόν σε ένα τόπο που έχει άμεση ανάγκη από μέλλον. Και αυτό δυστυχώς δεν οικοδομείται από τους φωτισμένους κύκλους της Ολυμπιακής, αλλά ούτε από τις προσχηματικές δραστηριότητες κρατικών φορέων που διακινούν υπηρεσιακές γραφειοκρατίες σκοπιμοτήτων για διατηρητέα κελύφη και λοιπά φαντάσματα στην περιοχή της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής.