Έπεσε η αυλαία για τον μεγάλο μας ηθοποιό Κώστα Καζάκο. Ο κορυφαίος καλλιτέχνης διέπρεψε στη μεγάλη οθόνη και το θεατρικό σανίδι πολλές φορές στο πλευρό της αξέχαστης Τζένης Καρέζη.
Ο Κώστας Καζάκος έπαιξε για πρώτη φορά στην ταινία «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» (1956) του Γρηγόρη Γρηγορίου. Στον κινηματογράφο, έπαιξε περίπου σε 40 περίπου ταινίες μέχρι το 1991, ενώ πρώτη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, ήταν το 1962 στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη.
Το 1966 επανήλθε στη Φίνος Φιλμ παίζοντας στην «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου, και μέχρι το 1970 πρωταγωνίστησε σε πέντε ακόμα ταινίες της εταιρίας.
Το 1967 πρωταγωνίστησε με την Τζένη Καρέζη στο «Κοντσέρτο για πολυβόλα», του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου, με Μάνο Κατράκη, Ανδρέα Μπάρκουλη, Ζώρα Τσάπελη και Σπύρο Καλογήρου.
Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με άλλους παραγωγούς σε πολλές ταινίες, ενώ σε μία από αυτές ήταν σκηνοθέτης και σε δύο παραγωγός.
Στην «Ερωτική Συμφωνία» πάλι με την Τζένη Καρέζη:
Σκηνοθέτησε επίσης και κάποιες καλές τηλεοπτικές σειρές.
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών (1967) και με το Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1973), για την παραγωγή της ταινίας του «Λυσιστράτη».
Κώστας Καζάκος: Από την «Αυλή των Θαυμάτων» στο Μεγάλο μας Τσίρκο»
Στο θέατρο ο Κώστας Καζάκος έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1957 με την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και συνέχισε συμμετέχοντας και στις επόμενες παραστάσεις, όπως «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρεχτ και «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Άρθουρ Μίλερ.
Τον επόμενο χρόνο (1958 – 1959), μαζί με άλλους 12 απόφοιτους της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν σχημάτισαν δικό τους θίασο με την επωνυμία «Ελεύθερο Θέατρο» και ανέβασαν τέσσερα έργα σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τριβιζά.
Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με εκλεκτούς θιάσους, παίζοντας σε απαιτητικά έργα του Σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και σε αρχαία δράματα.
Επιστρέφοντας το 1963 στο Θέατρο Τέχνης έπαιξε στη θρυλική παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, και σε Σαιξπηρική παράσταση στο Λονδίνο. Από το 1964 συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους, όπως του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Χριστίνας Σύλβα, της Έλλης Λαμπέτη, της Άννας Συνοδινού και διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κώστα Σεβαστίκογλου και στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη.
Το 1967, συνεργάστηκε με τον θίασο της Τζένης Καρέζη, ενώ την επόμενη χρονιά, το 1968, παντρεμένοι πια, έφτιαξαν τον θίασο «Καρέζη – Καζάκος» στον οποίο, μέχρι σχεδόν τον θάνατο της αξέχαστης ηθοποιού, ανέβασαν αξιόλογες παραστάσεις, πολλές εκ των οποίων σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Κορυφαία στιγμή της θεατρικής καριέρας τους, ήταν το 1973, με την αξέχαστη παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος. Η παράσταση, αν και λογοκριμένη, είχε τεράστια απήχηση στο κοινό της Αθήνας, και μετά από ταλαιπωρίες των πρωταγωνιστών και των συντελεστών, συνεχίστηκε και στη μεταπολίτευση, εμπλουτισμένη με πολλά νέα και επίκαιρα κείμενα. Με το ίδιο έργο περιόδευσε το 1975 σε όλη την Ελλάδα και το 1976 σε πολλές πόλεις της Γερμανίας, με πρωτοφανή απήχηση στο κοινό.
Μέχρι σήμερα, πρωταγωνίστησε σε άπειρες παραστάσεις, ενώ πάνω από 15 τις σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Από το γάμο του με την Τζένη Καρέζη απέκτησε το 1969 τον επίσης γνωστό σήμερα ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο, και άλλα τρία παιδιά από τον δεύτερο γάμο του, με την επίσης ηθοποιό Τζένη Κόλλια.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163