Η πνευμονολόγος και εντατικολόγος στη ΜΕΘ στο νοσοκομείο Σωτηρία, μιλά επίσης για όσα αντιμετωπίζουν οι γιατροί σε αυτό το καταιγιστικό τρίτο κύμα της πανδημίας του κορονοϊού, για τις αγωνίες τους και για όσα ζητούν από εμάς που είμαστε έξω από τη μάχη.
«Ζούμε την πιο σκληρή της πανδημίας» μας λέει στην αρχή της κουβέντας μας η πνευμονολόγος – εντατικολόγος Σοφία Πουρίκη, η οποία εργάζεται σε μια από τις δύο ΜΕΘ του «Σωτηρία» παλεύοντας ενάντια στον κορονοϊό, ασταμάτητα, εδώ και ένα χρόνο. Τα όσα περιγράφει για όσα ζουν τώρα γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό είναι δραματικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Η ένταση και η έκταση του τρίτου κύματος είναι πολύ μεγάλα. Είναι δύο εβδομάδες τώρα που η κάθε μέρα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη και πολύ φοβόμαστε ότι την κορυφή αυτής της κατάστασης ακόμα δεν την έχουμε δει. Είναι όλα και όλοι στο κόκκινο. Αυτό που μας αγχώνει είναι ότι στα προηγούμενα κύματα, τον περασμένο Απρίλιο αλλά και Νοέμβριο, ξέραμε ότι σηκώνουμε μεγάλο βάρος και για τα υπόλοιπα νoσηλευτικά ιδρύματα. Τώρα, όλα τα νοσοκομεία γίνονται covid. Είμαστε εμείς πλήρεις και την ίδια στιγμή είναι και όλοι οι άλλοι πλήρεις. Γυρίζουμε το κεφάλι να δούμε ποιος είναι σε καλύτερη κατάσταση και δεν βλέπουμε κανέναν. Σε αυτό το έντονο τρίτο κύμα θέλουμε να βοηθήσουν και τα ιδιωτικά νοσoκομεία στη μάχη, υπό την ομπρέλα του κράτους βέβαια. Οι εφεδρείες τελειώνουν. Πρέπει να μπουν τώρα και αυτοί στο χορό».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Τα κρεβάτια γεμίζουν σχεδόν αμέσως- δεν παίρνουμε ανάσα»
Η Σοφία Πουρίκη περιγράφει τον εξοντωτικό τρόπο που δουλεύουν γιατροί και νοσηλευτές στη ΜΕΘ αλλά και για τον ελάχιστο χρόνο, μέσα στον οποίο πρέπει να ξαναγεμίσουν τα κρεβάτια που αδειάζουν.
«Με το που αδειάζει ένα κρεβάτι πρέπει μέσα ελάχιστο χρόνο να ετοιμαστεί για τον επόμενο ασθενή. Το σύστημα του ΕΚΑΒ θα ενημερωθεί και σχεδόν αμέσως θα δεχτούμε αίτημα για νέα εισαγωγή. Τα αυστηρά πρωτόκολλα που πρέπει να τηρούνται μετά το θάνατο κάποιου ασθενή ή κάποιου που μεταφέρεται σε άλλη κλίνη, πρέπει να γίνονται τώρα σε πολύ σύντομο χρόνο μιας και η πίεση για ένα αδειανό κρεβάτι είναι έντονη. Πολλές φορές, μέσα σε 2 ώρες από το άδειασμα ενός κρεβατιού και την αυστηρή διαδικασία που ακολουθείται, η κλίνη έχει ξαναγεμίσει».
Και συνεχίζει: «Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ζούμε στο κόκκινο καθ΄ όλη τη διάρκεια της βάρδιας. Δεν παίρνουμε ανάσα. Ειδικά στη ΜΕΘ, το βάρος είναι μεγάλο γιατί και αυτοί που φροντίζουμε είναι εξ ορισμού βαρέως πάσχοντες. Και είμαστε πια ένα προσωπικό που δουλεύουμε από το 80% στο +100% των δυνατοτήτων μας έναν ολόκληρο χρόνο τώρα. Είμαστε όμως και συναισθηματικά εξαντλημένοι. Υπάρχουν συνάδελφοι με άγχος που πια δεν μπορούν να το κοντρολάρουν, με τσακισμένη συναισθηματική κατάσταση, αφού δεχόμαστε το ένα κύμα της πανδημίας μετά το άλλο. Παρ’ όλη όμως την εξάντληση και τα ξεσπάσματα που πολλές φορές έχουμε μέσα σε αυτό ψυχοπιεστικό καθεστώς, δίνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο και δουλεύουμε ομαδικά. Αλλιώς δεν βγαίνει. Ευτυχώς στη ΜΕΘ που είμαι εγώ δεν έχει νοσήσει κανείς ακόμα με κορονοϊό, όμως είμαστε η εξαίρεση.
Υπάρχει την ίδια στιγμή και μια αντικειμενική δυσκολία όταν μας έρχονται διασωληνωμένα περιστατικά ήδη από άλλα νοσοκομεία. Οι διακομιδές τέτοιων ασθενών είναι κρίσιμες. Ο γιατρός που συνοδεύει αυτούς τους ασθενείς είναι στρεσαρισμένος γιατί έχει βρεθεί μόνος του για κάποια ώρα με τον ασθενή στο στενό περιβάλλον ενός ασθενοφόρου, χωρίς την πολυτέλεια των μέσων που έχουμε στη μονάδα. Είμαστε και εμείς με τη σειρά μας αγχωμένοι να βάλουμε τον ασθενή στη ΜΕΘ με ασφάλεια και να τον βοηθήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται χωρίς να γνωρίζουμε το περιστατικό από την αρχή».
Η απερίγραπτη στιγμή της απώλειας και οι ενοχές των συγγενών
Η πιο δύσκολη στιγμή παραμένει πάντα η απώλεια, συνεχίζει να περιγράφει τον πόλεμο ενάντια στον κορονοϊό μέσα στα νοσοκομεία, η Σοφία και εξηγεί γιατί στην περίπτωση της covid19, η απώλεια είναι ακόμα πιο βαριά.
«Ζούμε τη δύσκολη, σκληρή στιγμή του θανάτoυ, λεπτό το λεπτό. Και ενώ εμείς, γιατροί και νοσηλευτές έχουμε πια μετά από τόσο καιρό συνηθίσει όσο γίνεται τον θάνατο, δε συμβαίνει το ίδιο και με τους συγγενείς αυτών των ανθρώπων όταν τους ανακοινώνουμε την απώλεια. Οι συγγενείς είναι πολλαπλά φορτισμένοι συναισθηματικά. Κατ’ αρχάς έχουν τύψεις ότι ίσως ευθύνονται με κάποιο τρόπο για το θάνατο του συγγενή τους, αναρωτιούνται μήπως αυτοί τον κόλλησαν μιας και πια γνωρίζουν ότι η ενδοοικογενειακή διασπορά είναι μεγάλη. Μας λένε: “δεν προστάτεψα όσο έπρεπε τον πατέρα, τη μητέρα μου, τον αδελφό μου”. Δεν έχουν καν προλάβει να αποχαιρετίσουν τον άνθρωπό τους.
Τα βαθιά σημάδια που αφήνει η μάσκα στο πρόσωπο και ο χρόνος που σταματά μέσα στη ΜΕΘ
«Τα σημάδια που αφήνει η μάσκα και τα προστατευτικά γυαλιά είναι πια το νέο πρόσωπό μας, είναι η καθημερινότητα μας» μας λέει η Σοφία, χωρίς να χάνει λεπτό όμως την αισιοδοξία, τις αντοχές και το κουράγιο της. «Βάζω συνέχεια κρέμες στο πρόσωπο για τις πληγές, τις κατακλίσεις και τις αλλεργίες που προκαλούνται στο δέρμα. Για να μην υπάρχει καθόλου διαφυγή του αέρα, αναγκαζόμαστε να φοράμε τις μάσκες πολύ στενά στο πρόσωπο.
Αν μπούμε μέσα στη ΜΕΘ και η κατάσταση είναι δύσκολη μπορεί να κάτσουμε με αυτή τη μάσκα και 5 ώρες συνεχόμενα χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάτσουμε 2 ώρες. Αν δεν αντιμετωπιστούν οι καταστάσεις δεν μπορείς να βγεις έξω ούτε λεπτό. Δεν μπορείς να βγεις όταν πρέπει για παράδειγμα να σταθεροποιήσεις ασθενείς με πολυοργανική ανεπάρκεια. O χρόνος καταργείται μέσα στη ΜΕΘ».
Η διαφορά του τρίτου κύματος ως προς την αντιμετώπιση των περιστατικών και οι ηλικίες των ασθενών που άλλαξαν
Η Σοφία μας μιλάει ακόμα και για τις ποιοτικές διαφορές αυτού του τρίτου κύματος της πανδημίας και όσα βλέπουν οι γιατροί να αλλάζουν καθώς οι εξελίξεις γύρω από τον κορονοϊό τρέχουν αδιάκοπα.
«H διαφορά του τρίτου αυτού έντονου κύματος, είναι ότι πια δεν αντιμετωπίζουμε πολλούς μεγάλους σε ηλικία ασθενείς, αλλά μικρότερους. Δεν έχουμε τόσο 80αρηδες, όσο ηλικίες από 55 ως 65. Αρκετοί έχουν ένα σοβαρό υποκείμενο νόσημα όπως σακχαρώδης διαβήτης, άλλοι όμως δεν έχουν κάτι να τους επιβαρύνει και αυτό μας ανησυχεί. Καθώς οι μεγαλύτεροι εμβολιάζονται σταδιακά, ο ιός βρίσκει το χώρο να χτυπήσει τις μικρότερες ηλικίες.
Υπάρχει και ένα θετικό μέσα σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Ότι πια οι γιατροί είμαστε ένα βήμα μπροστά από τον κορονοϊό. Μπορούμε να προλαβαίνουμε καταστάσεις αφού έχουμε καλύτερη γνώση για τις επιπτώσεις του σε ουροποιητικό, νεφρολογικό και καρδιαγγειακό σύστημα.
Μας φοβίζει όμως παράλληλα αυτή τη στιγμή, κι ενώ εμείς είμαστε μέχρι το λαιμό βουτηγμένοι σε αυτή την κατάσταση, να γίνονται συζητήσεις για ανοίγματα και επιστροφή στην κανονικότητα. Χθες είχαμε πάλι έναν θάνατο. Μια 89χρονη έχασε τη μάχη για τη ζωή μέσα σε 5 ημέρες. Είχε υποκείμενο νόσημα. Το Σαββατοκύριακο άλλος ένας άνδρας 65 χρονών, με πρόβλημα παχυσαρκίας, απεβίωσε μετά από μάχη μόλις 20 ημερών. Δεν πρόλαβε να σηκώσει κεφάλι από την πνευμονία της covid 19. Τα βαριά περιστατικά μέσα στη μονάδα αυτή τη στιγμή είναι 4. Ο γηραιότερος ασθενής στη ΜΕΘ είναι 81 ετών και ο νεότερος 54».
Η ελπίδα του εμβολιασμού και η έκκληση στους πολίτες
«O εμβολιασμός μας έκανε σίγουρα να αισθανόμαστε θωρακισμένοι», μας λέει προς το τέλος της κουβέντας μας η Σοφία και εξηγεί πως άλλο είναι τώρα το άγχος των υγειονομικών που μάχονται στην πρώτη γραμμή. «Αυτό που μας ανησυχεί είναι οι δικές μας οικογένειες. Να μην τους μεταφέρουμε εμείς τον ιό. Είμαι μητέρα 2 παιδιών και ο άντρας μου είναι επίσης γιατρός. Με τη φύλαξη των παιδιών που τώρα τηλεκπαιδεύονται με βοηθάει επί μήνες η μητέρα μου. Δεν θα μπορούσα να πάρω άδεια ειδικού σκοπού ειδικά στη θέση όπου βρίσκομαι. Πρέπει να πολεμήσω.
Το μόνο που έχω να πω από τη θέση μου είναι πως ανεξαρτήτως των μέτρων που αποφασίζει η κυβέρνηση και ο, τι συζητείται για τα lockdown, ο κόσμος έξω πρέπει να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να βοηθήσει εμάς, τους συμπολίτες μας αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι εμβολιασμοί προχωράνε, θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε στην τελική ευθεία. Το κόστος της απώλειας της ανθρώπινης ζωής είναι μεγάλο. Σας το λέμε εμείς που το βιώνουμε από μέσα».
Ρεπορτάζ: Δήμητρα Τριανταφύλλου
