Μπαίνοντας κανείς στο μικρό γραφείο που διατηρεί το κουρδικό κόμμα PYD στο κέντρο της Αθήνας αντικρίζει φωτογραφίες του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και βιβλία ή φυλλάδια που διηγούνται τη μεγάλη επαναστατική Ιστορία και τους αγώνες του διαχρονικά κατατρεγμένου κουρδικού λαού. Φιλόξενοι άνθρωποι οι Κούρδοι, άλλοι προερχόμενοι από την Τουρκία και άλλοι από τη Συρία, μας υποδέχονται μ' ένα φλιτζάνι καφέ.
Πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για τις σχεδόν ασύλληπτες για έναν δυτικό περιπέτειες του κουρδικού λαού κάποιος μας πλησιάζει κρατώντας ένα κινητό τηλέφωνο. Θηριωδία ψελλίζει σε σπαστά ελληνικά, δείχνοντας μας ένα βίντεο με Τούρκους στρατιώτες να ποζάρουν με τα κομμένα κεφάλια Κούρδων μαχητών. Μόνο που εκείνο που για εμάς μοιάζει τρομακτικό ή αποκρουστικό, για εκείνους είναι μια ακόμη μέρα πάνω σ’ αυτή τη Γη.
«Εισβολή της Τουρκίας και των συμμοριών του Ισλαμικού Κράτους»
Ο Ιμπράημ Μουσλέμ, γιατρός στο επάγγελμα και γενικός γραμματέας της αντιπροσωπείας του PYD, στέκεται απέναντί μας αποφασισμένος να πει όσα σκέφτεται. Αγχωμένος και ο ίδιος αφού πολλά μέλη της οικογένειάς του βρίσκονται αυτές τις δύσκολες ώρες στο μέτωπο της βορειοανατολικής Συρίας, περιγράφει την κατάσταση του λαού του ως δραματική. «Πάνω από 250.000 άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους» λέει.
Κάθε τόσο Κούρδοι αναγκάζονται να φτιάχνουν τη ζωή τους από την αρχή. Τα σπίτια που σήμερα μένουν έρημα, είχαν χτιστεί πρόσφατα, μετά την απελευθέρωση της περιοχής από το Ισλαμικό Κράτος και το τουρκικό κράτος, εξηγεί. «Οι άνθρωποι αυτοί είχαν φτιάξει εκ νέου τη ζωή τους. Δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να έρθουν στην Ευρώπη. Αναγκάζονται για μια ακόμη φορά μέσα σε λίγα χρόνια να φύγουν. Βρίσκονται στους δρόμους χωρίς καμιά βοήθεια. Σκεφτείτε ότι στη Ροζάβα υπήρχαν ήδη περίπου 600.000 πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ» προσθέτει ο ίδιος.
Η κατάσταση μοιάζει όντως απελπιστική. Ο Ιμπραήμ Μουσλέμ δεν μασάει τα λόγια του και τα βάζει με τις μεγάλες δυνάμεις. «Η διεθνής κοινότητα απουσιάζει και τώρα εγκαταλείπουν την περιοχή και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι ΜΚΟ. Φεύγουν λόγω της έλλειψης ασφάλειας μετά την εισβολή της Τουρκίας και των συμμοριών του Ισλαμικού Κράτους» μας λέει απογοητευμένος.
«Γιατί φέρνετε τους τρομοκράτες να μας σκοτώσουν;»
Ο κουρδικός λαός έχει μάθει εδώ και χρόνια να μετράει νεκρούς. Αν όμως κάποιος δεν ευθύνεται γι’ αυτό, είναι οι ίδιοι οι Κούρδοι. «Το Ισλαμικό Κράτος και όλες οι εξτρεμιστικές οργανώσεις στη Συρία, δεν θα υπήρχαν αν δεν είχε κλείσει το μάτι η Δύση. Όλα γίνονται μπροστά στα μάτια της Δύσης. Πολλές φορές τους χρηματοδοτούν. Η Δύση άρχισε ν’ ανησυχεί μόνο όταν είδε ότι το Ισλαμικό Κράτος, μαζί με την Τουρκία τότε, βγήκε εκτός ελέγχου. Τότε αποφάσισαν να μας βοηθήσουν» υποστηρίζει ο Ιμπραήμ Μουσλέμ.
Ο Ιμπράημ Μουσλέμ κατάγεται από το Κομπάνι και μιλάει όσο μπορεί με την οικογένεια και τους φίλους του στην περιοχή
«Καταφέραμε με ηρωισμό να καταπολεμήσουμε το Ισλαμικό Κράτος. Έχουμε πάνω από 12.000 μάρτυρες κι έχουμε πάνω από 22.000 τραυματίες που σήμερα βρίσκονται σε αναπηρικό καρότσι. Νικήσαμε όμως. Γιατί φέρνετε πάλι τους τρομοκράτες να μας σκοτώσουν;» αναρωτιέται με εμφανή την αγωνία στο πρόσωπό του. «Αν η Τουρκία δεν είχε πάρει την έγκριση των “μεγάλων δυνάμεων” δεν θα έκανε όσα κάνει. Δεν μπορεί μια “μεγάλη δύναμη” να σκοτώνει κόσμο. Να σκοτώνει γυναίκες και παιδιά» λέει στο newsit.gr.
«Ανοίγουμε την πόρτα με το όπλο στο χέρι»
Αν κάτι είναι βέβαιο, είναι πως κάθε Κούρδος, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν έχει βρεθεί, έχει να ανησυχεί για τους δικούς του ανθρώπους στην πατρίδα. Ο Ιμπράημ Μουσλέμ κατάγεται από το Κομπάνι και μιλάει όσο μπορεί με την οικογένεια και τους φίλους του στην περιοχή. «Οι άνθρωποι ανησυχούν, κάποιοι φεύγουν. Η μία αδελφή μου αναγκάστηκε να μετακινηθεί νοτιότερα προς τη Ράκα. Κι όσοι μένουν, είναι με το όπλο στο χέρι. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά κρυφά κύτταρα του Ισλαμικού Κράτους. Δεν ξέρουν οι άνθρωποι ποιος θα τους χτυπήσει την πόρτα κι αν θα κρατάει ένα μαχαίρι για να τους σφάξει. Στη Ροζάβα αυτή τη στιγμή, ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους κρατώντας το όπλο στο χέρι. Δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Φοβάται ο κόσμος, αλλά ελπίζει ακόμη στη διεθνή κοινότητα. Ελπίζει ότι θα σταματήσει το μακελειό εις βάρος του κουρδικού λαού που προκαλεί ο Ερντογάν» μας εξηγεί.
«Όπου έβλεπαν φως πυροβολούσαν»
Σε κλίμα τρομοκρατίας από μικρά παιδιά, οι Κούρδοι δεν είναι ασυνήθιστοι σε τέτοια γεγονότα. «Από μικρά παιδιά γνωρίζαμε ότι δεν πρέπει να λέμε ότι είμαστε Κούρδοι. Μιλούσαμε κουρδικά μόνο μέσα στο σπίτι. Ζούσαμε διπλή ζωή. Στο Κομπάνι ζούσαμε διαρκώς κάτω από την τουρκική τρομοκρατία. Το βράδυ δεν ανάβαμε φώτα και τα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν με σβηστά φώτα. Οι Τούρκοι, όπου έβλεπαν φως πυροβολούσαν. Αυτό ήταν η καθημερινότητά μας. Μάλιστα στην πλευρά της Τουρκίας υπήρχαν νάρκες. Στις δυο πλευρές των συνόρων ζούσαν συγγενείς και αναγκάζονταν κάθε μέρα να περπατούν ανάμεσα στις νάρκες. Κάθε μέρα είχαμε θύματα από τις νάρκες. Κάθε οικογένεια μετράει ή νεκρούς ή τραυματίες και ανάπηρους ή φυλακισμένους» περιγράφει.
«Είναι δύσκολο να είμαστε πρόσφυγες. Προσωπικά δεν έφυγα ως πρόσφυγας, όμως η ψυχή μου είναι πάντα εκεί. Από μικρός αγωνίζομαι κι έχω επαφή με τον λαό μου. Επιστρέφω τακτικά στις ελεύθερες περιοχές. Είναι πολύ όμορφο αίσθημα να υπάρχει μια ελεύθερη περιοχή στην οποία ξέρεις ότι μπορείς να πας. Πηγαίνουμε στο ιρακινό Κουρδιστάν με το αεροπλάνο και αισθανόμαστε μια ελευθερία. Δεν μπορεί να περιγραφεί αυτό το αίσθημα. Ήταν τόσο χαρούμενοι όλοι και στη Ροζάβα. Μια γυναίκα που είπε κάποια στιγμή: “είναι όλα τόσο όμορφα, απλώς μας απειλεί κάθε μέρα ο τρελός Ερντογάν και φοβόμαστε. Χωρίς αυτόν η ζωή μας θα ήταν τέλεια”» μας λέει.
«Ποτέ κανένας δεν ήρθε να μας βοηθήσει»
Ο Μουσλέμ εκτιμά ότι μετά το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή, ο Μπασάρ Αλ Άσαντ θα προσπαθήσει να καταπατήσει ακόμη περισσότερο τα δικαιώματα του κουρδικού λαού. «Ο Άσαντ δεν έχει αλλάξει τη νοοτροπία του. Δεν έχει καταλάβει ότι η Συρία δεν μπορεί να επιστρέψει στην προ 2011 εποχή. Εμείς θέλαμε πάντοτε μια συμφωνία με το συριακό κράτος και πιστεύαμε πάντοτε ότι το πρόβλημα της Συρίας πρέπει να λυθεί εσωτερικά. Οι διεθνείς δυνάμεις εμφανίζονταν πάντοτε στην περιοχή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Κανένας δεν ήρθε για να βοηθήσει τον συριακό λαό. Ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Ρώσοι, ούτε βέβαια η Τουρκία που έρχεται για να πάρει εδάφη και για να κάνει γενοκτονία κατά λαού μας», λέει απογοητευμένος.
«Είμαι σίγουρος ότι θα νικήσουμε. Ο κουρδικός λαός είναι πια οργανωμένος»
Εξηγεί δε ως προς την περιβόητη «συνθηκολόγηση» των Κούρδων με τη Δαμασκό ότι «η συμφωνία που κάναμε λόγω της εισβολής της Τουρκίας είναι περισσότερο μια συνεννόηση. Να έρθει ο συριακός στρατός να φυλάξει τα σύνορα μεταξύ Συρίας και Τουρκίας. Να μπει δηλαδή ανάμεσα σ’ εμάς και τους Τούρκους. Αυτό το δεχόμαστε. Δεν είπαμε ποτέ ότι εκεί θέλουμε να δημιουργήσουμε ανεξάρτητο κράτος. Εμείς ζητάμε ομοσπονδία και αυτοδιοίκηση. Αυτό λοιπόν δεν βλάπτει το πολιτικό μας εγχείρημα. Φοβόμαστε όμως κατά πόσο η Συρία, αλλά και η Ρωσία θα τηρήσουν τον λόγο τους».
«Θα νικήσουμε και ο Ερντογάν θα δικαστεί»
Δεν θα μπορούσαμε κλείνοντας να μην ζητήσουμε μια εκτίμηση για την έκβαση του πολέμου στα συριακά εδάφη. Θα επικρατήσει ο κουρδικός λαός; Ο Ιμπραήμ Μουσλέμ δεν αμφιβάλλει. «Ο κουρδικός λαός έχει ατέλειωτες αντοχές για να αντιμετωπίζει κάθε εχθρό. Όποιον θα θελήσει να πατήσει τα χώματα του Κουρδιστάν. Είδατε ότι ο Ερντογάν νόμιζε πως θα κάνει περίπατο στη Ροζάβα. Υπολόγιζαν ότι θα πάρουν τα πάντα σε ένα 24ωρο. Είμαστε όμως στην ένατη μέρα και δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν ούτε μια πόλη ολόκληρη. Ο αγώνας μας συνεχίζεται και οι απώλειες των Τούρκων είναι μεγάλες. Ο Ερντογάν περνάει από τη νίκη στην ήττα» υπογραμμίζει.
«Είμαι σίγουρος ότι θα νικήσουμε. Ο κουρδικός λαός είναι πια οργανωμένος. Όπως τον νικήσαμε πρόσφατα στην Τουρκία όπου έχασε όλους σχεδόν τους Δήμους, έτσι θα τον νικήσουμε και στη Συρία. Θα τον νικήσουμε και θα νικηθεί και από τον τουρκικό λαό. Θα δικαστεί στην Τουρκία για εγκλήματα πολέμου, για συνεργασία με το Ισλαμικό Κράτος και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις και για διαφθορά» λέει. Υπεραισιόδοξος; Μπορεί. Εκφράζει όμως την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού που δεν έμαθε ποτέ κάτι άλλο πέρα από τις λέξεις, πόλεμος, θάνατος και προσφυγιά.
Ρεπορτάζ: Μάριος Αραβαντινός