Δεν αποχωρίστηκε σχεδόν καθόλου τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου της, όπως και η αδερφή της. Η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου στάθηκε όσο πιο δυνατή μπορούσε στην κηδεία της μητέρας της. Αλλά στο τέλος, κατέρρευσε.
Σε κάθε στιγμή, δίπλα στον πατέρα της. Ήξερε πως έπρεπε να σταθεί βράχος στο πλευρό του. Αλλά είναι άνθρωπος και όσο δυνατή κι αν προσπάθησε να φανεί, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, “έσπασε”.
Μαζί με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, τη Μάρθα και τη Ζένια, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου ήταν τα κεντρικά πρόσωπα, μιας πολύ δύσκολης μέρας.
Η Ζωή Λάσκαρη μπορεί να ήταν σταρ, μπορεί να ήταν ντίβα αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα ήταν σύζυγος και μητέρα.
Η μικρή της κόρη, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου (με την οποία πριν από μερικά χρόνια συμπρωταγωνίστησε στο θέατρο), έπρεπε να πει το τελευταίο αντίο στη μαμά της. Έπρεπε όμως να προσέχει και τον συντετριμμένο πατέρα της.
Δίπλα του κάθε λεπτό. Να του κρατά το χέρι. Να του συμπαραστέκεται. Να του μιλάει.
Μαμάκα μου…
«Είμαι τόσο τυχερή που είσαι μάνα μου, τόσο ευγνώμων που μου έδωσες τόσα πολλά, με έμαθες τόσα πολλά, πάρα πολλά και έχουμε κάνει άλλα τόσα πολλά όμορφα πράγματα, θα τα θυμάμαι όλα. Είσαι το πιο λαμπρό αστέρι και θα με φωτίζεις πάντα, είσαι η δύναμή μου, πάντα θα είσαι δίπλα μου, πάντα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ μαμάκα μου», είπε στον σύντομο επικήδειο.
Στο Α’ Νεκροταφείο, όταν το λευκό φέρετρο έφτασε στον οικογενειακό τάφο, όταν έπρεπε να πει το τελευταίο αντίο, εκεί, λύγισε, έσπασε, γονάτισε.
Τα δάκρυα έτρεχαν ασταματάτητα. Στηρίχθηκε σε ένα από τα κάγκελα, μα ούτε αυτό ήταν αρκετά δυνατό για να την κρατήσει. Τη δύναμή της, την αποχαιρετούσε…
Φωτογραφίες: Eurokinissi, ΑΠΕ – ΜΠΕ