Συγκινημένη μίλησε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η γνωστή ερμηνεύτρια Μαρίζα Κωχ, για το θάνατο του φίλου και γείτονά της, Μίκη Θεοδωράκη. Η Μαρίζα Κωχ ανέφερε: «Σήμερα πενθούμε όλοι» και σημείωσε: «Θέλω να πω συλλυπητήρια σε όλους μας. Έφυγε αυτός – και μαζί με άλλους γιατί δεν έπαψε ποτέ η Ελλάδα να δίνει τέτοιες μορφές- που μας ανέβασε λίγο ψηλότερα. Είμαι καθηλωμένη γιατί τα σπίτια μας είναι απέναντι και βλέπω τον κόσμο να συγκεντρώνεται και πώς κλαίει… Άνθρωποι που κλαίνε με αναφιλητά για το τι συμβολίζει, τι αναφορές υπάρχουν στη μορφή του Μίκη».
«Χρόνια ερχόντουσαν (ο Μίκης Θεοδωράκης) μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο στο σπίτι που είμαι εδώ απέναντι, για χρόνια ήμασταν πολύ καλή συντροφιά και με άλλους πολλούς. Κάναμε πολύ καλή παρέα, τα μεσημέρια, όταν οι άλλοι έκαναν σιέστα εμείς καθόμασταν στο τραπέζι και το κρατούσαμε ως το βράδυ. Γιατί είχαμε πολλά να πούμε», σημείωσε η Μαρίζα Κωχ.
Όσο για το τι θυμάται πιο πολύ από τον Μίκη, η γνωστή ερμηνεύτρια ανέφερε: «Πάντα ζωντανή είναι η στιγμή που με άκουσε να τραγουδώ σε μια μπουάτ το 1966 και μου λέει ‘από σήμερα είσαι δική μου τραγουδίστρια’. Και με πήρε, μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, μικρές κοπέλες και οι δυο τότε, και κάναμε έναρξη και συνεχίσαμε ως τη νύχτα του πραξικοπήματος, το ΄67. Τραγουδήσαμε στην πρώτη μπουάτ που έκανε ο Μίκης με τα δικά του τραγούδια. Την προηγούμενη χρονιά, στον χώρο αυτό που λεγόταν “Τζάκι”, στην οδό Μουρούζη, δίπλα στη ρώσικη πρεσβεία, ήταν ο Χατζιδάκις με τη Μούσχουρη και την επόμενη το σχήμα του Μίκη με δυο πρωτόβγαλτες τραγουδίστριες και το συγκρότημά του».
«Για μένα ήταν καθοριστική εποχή για όλη μου τη διαδρομή -δεν λέω χρονιά γιατί ήταν ολόκληρη εποχή. Αλλά πάντα είχαμε επαφή και χαρήκαμε τη γειτονία μας. Η τελευταία από τις μουσικές μνήμες ήταν το πόσο δουλέψαμε μαζί τα τραγούδια που έγραψε για παιδιά. Έχω πολλά να θυμάμαι, όπως όλοι οι Έλληνες. Η μουσική του μίλησε σε όλους μας, αλλά τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία λίγα χρόνια, κάθε Έλληνας έχει να πει και μια προσωπική στιγμή για τον Μίκη. Ο τρόπος που χαριζόταν, τα χέρια που έσφιγγε, πώς αγκάλιαζε, τι έκανε… Η πατρική μορφή του», κατέληξε η Μαρίζα Κωχ.