Ακούς για Θεό, σου λέει κάτι αυτό ή απλά έτσι σου είπαν στο δημοτικό και σε βαφτίσαν Χριστιανό;
Για να μπορούν τώρα, ασπίδα να σε κάνουνε στη μπόρα!
Κοίτα την ώρα, νοιώθεις αλήθεια πατρίδα αυτή τη χώρα;
Εγώ δεν θέλω να ακούω γι’ αυτή, την Ελλάδα που σκοτώνει ό,τι πάει να βγει
που πάντα σωπαίνει αυτόν που κάτι θέλει να πει.
Μα δεν πειράζει, τέρμα το γκάζι, θα κάνουμε ό,τι μας εκφράζει.
Να που η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς
από ανθρώπους που τους νοιάζει το τι, το γιατί, το πώς.
Βαριά του Πολυτεχνείου η ιστορία, οι φοιτητές που πάλεψαν με τα θηρία,
τότε μια νύχτα σημαντική και κρύα.
Με ασυγκράτητο πνεύμα, με ειλικρινές , φλογερό βλέμμα
ακόμη και με αίμα, απέναντι σε αυτούς που πουλούσαν ψέμα, για να δώσουν εκεί που ήθελαν το στέμμα.
Τώρα τι, τώρα μύθος, ευκαιρία για κομπλεξικούς να πουλήσουν ήθος.
Σου λένε τον ύμνο, σηκώνεις μια σημαία, όλα καλά κι ωραία.
Χώσου πάλι στο αλεξίσφαιρό σου, τίμησες αυτόν που πάλεψε για το καλό σου.
Αυτόν που έτρεξε μα και τον τρέξαν, αυτόν που ξέφυγε μα πάλι τον δέσαν,
Αυτόν που φώναξε μα τον φιμώσαν, αυτόν που είπε όχι και τον σκοτώσαν.
Έτσι ανταποδίδεις, μα τι λέω εσύ ξέρεις μόνο να παίρνεις ποτέ να δίνεις.
Νάτο πάλι στο ήσυχο βράδυ, στα Εξάρχεια συμβαίνει πάλι το ρημάδι
και το παιδί φεύγει για τον Άδη.
Αλέξανδρε αναπαύσου εν ειρήνη…. Εμείς θα φροντίσουμε κάτι να γίνει,
κάτι με βάθος που κάτι να αλλάξει, που πέτρες δεν θα πετάξει έτσι απλά για την πράξη, ούτε τα σπίτια αθώων θα κάψει.
Θέλει χρόνο, θέλει πολύ πόνο. Μα μην αγχώνεσαι,
Όπως λένε και οι Ladose κανείς δεν κέρδισε χωρίς να πόνεσε.
Θα πολεμήσουμε, δεν θα γυρίσουμε
εμείς θα σβήσουμε μόνο αν ψοφήσουμε.
Σε όνειρα κι αξίες θα μείνουμε πιστοί, περήφανοι και λαβωμένοι αετοί.
Επαναλαμβάνεται λοιπόν η ιστορία.
Παιδιά είναι πάντα αυτοί που παλεύουν
Παλεύουν για αξίες γι’ αυτά που πιστεύουν.
Κάθε φορά μοιάζει διαφορετική, κάθε φορά μοναδική, όμως έτσι είμαστε από την αρχή.
Αυτοί που προσπαθούν τη λύση να βρουν, τρόπους από κουτάκια και κοινωνίες να βγουν, ώστε αυτά που δεν τους επιτρέπουν να πουν.
Αυτή τη φορά πιο απαιτητικά, καθαρά και φανερά
Άλλοτε πιο διακριτικά και πονηρά.
Πάντα όμως με την ίδια δόση τρέλας και λογικής,
ώστε να πουν αυτά που αγνοείς
ή που βλέπεις και φοβάσαι να τα πεις.