- Αντισυνταγματική κρίνει την κατάργηση των φορέων του Δημοσίου το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής- Δεν διασφαλίζεται η ίση μεταχείριση των υπαλλήλων των οργανισμών που καταργούνται - Τα πάνω, κάτω φέρνει η απόφαση για τις καταργήσεις οργανισμών και φορέων του Δημοσίου
Ούτε την αναγκαιότητα, ούτε και τη συνταγματικότητα των λουκέτων σε φορείς του δημοσίου αναγνωρίζει το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής.
Πλην των δημοσιονομικών αναγκών που υπάρχουν για τη μείωση του μισθολογικού κόστους του δημοσίου το επιστημονικό συμβούλιο δεν βλέπει άλλη αναγκαιότητα ενώ θέτει θέμα και για τη μεταχείριση των υπαλλήλων.
Ουσιαστικά η απόφαση του επιστημονικού συμβουλίου θέτει σοβαρά ερωτήματα για τη συνέχιση των λουκέτων και τη συνταγματικότητα των απολύσεων.
Τα μέλη του επιστημονικού συμβουλίου υπογραμμίζουν ότι «η μεταβολή στο υπηρεσιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων που έχει συνέπειες στην οργάνωση και λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών δεν συνάδει προς το συνταγματικό πλαίσιο που θεσπίζεται, δια του άρθρου 103 του Συντάγματος, όταν δεν βασίζεται σε προηγούμενο ανακαθορισμό λειτουργιών του κράτους και διοικητικής αναδιοργάνωσής του…», ενώ σημειώνουν με νόημα πως όταν ο νομοθέτης επιχειρεί μεταβολές στις δομές της δημόσιας διοίκησης, αυτές πρέπει να είναι προϊόν εμπεριστατωμένης μελέτης, ώστε να τεκμηριώνεται ότι οι νέες ρυθμίσεις δεν είναι περιστασιακές και αποσπασματικές, αλλά ορθολογικές, διαρκείς και αποτελεσματικές.
Όπως υπογραμμίζεται μπορεί κριτήριο των επιλογών να είναι δημοσιονομικοί λόγοι, όμως «οι σχετικές ρυθμίσεις πρέπει αφενός να εισάγονται με τήρηση των συνταγματικών αρχών, σύμφωνα με τις οποίες επιβάλλεται να διασφαλίζονται η ορθολογική, αποτελεσματική και διαρκής λειτουργία της διοικήσεως και η παροχή υπηρεσιών που επιβάλλεται να εξασφαλίζονται για τους διοικουμένους στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου και αφετέρου να εναρμονίζονται με τις συνταγματικές εγγυήσεις που αφορούν το καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων».
Σε ότι αφορά στην κατάργηση οργανικών θέσεων, σύμφωνα με την Ημερησία, «ο νομοθέτης θα πρέπει να κινείται εντός των ορίων που διαγράφονται από την αρχή της ισότητας, δηλαδή να διασφαλίζει την ίση μεταχείριση των υπαλλήλων και να θεσπίζει κανόνες με αντικειμενικά κριτήρια», ενώ για την αυτοδίκαιη λύση των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, χωρίς αποζημίωση, «τίθεται ζήτημα συμβατού προς το άρθρο 5 του Συντάγματος, λαμβανομένου υπόψη ότι η ως άνω «αυτοδίκαιη λήξη» των εν λόγω συμβάσεων δεν συνοδεύεται από την καταβολή εύλογης έστω αποζημίωσης».
Προτείνεται μάλιστα, για την αξιολόγηση των υπαλλήλων «υπό το φως των αρχών της αμεροληψίας και της αξιοκρατίας να προβλεφθεί βαθμίδα για όλη την κλίμακα των βαθμολογιών». Όπως υπογραμμίζεται «δημιουργείται προβληματισμός ως προς το αν η αναγκαιότητα επιβολής των προτεινόμενων ποσοστώσεων για την επιδίωξη του επιδιωκόμενου από τον νόμο σκοπού είναι εμφανής και σαφώς διαγνώσιμη, ώστε να συνιστά αναλογικό, σύμφωνο προς το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, περιορισμό του δικαιώματος των δημοσίων υπαλλήλων να εξελίσσονται και να αξιολογούνται βάσει σαφώς προσδιορισμένων κριτηρίων επαγγελματικής ικανότητας και καταλληλότητας, σε σχέση προς το αντικείμενο της εργασίας τους και τα καθήκοντά τους…».
Παρατηρήσεις διατυπώνονται και ως προς το άρθρο που αφορά στην αυτοδίκαιη λύση συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου, τονίζοντας πως σύμφωνα με τη νομολογία, μετά την πάροδο εύλογου χρόνου, δεν είναι επιτρεπτή, έστω κι αν κατά το χρόνο μετατροπής τους δεν συνέτρεχαν οι προβλεπόμενες προϋποθέσεις
Διαβάστε επίσης:
