Ήμουν στη συγκέντρωση των φοιτητών στο υπουργείο Εργασίας. Για το ασφαλιστικό. Οι χαμηλές θερμοκρασίες με οδήγησαν κοντά στο μαγκάλι που έχουν στήσει οι πενταμηνίτες έξω απο το υπουργείο δίπλα στις σκηνές τους λιγο πριν ξεκινησει η πορεία των φοιτητών. Ένα μαγκάλι για να ζεσταθούν.
“Θες παρεα;”, λέω στον άνεργο Θωμά που ετοίμαζε το μαγκάλι. “Φυσικά και θελω. Δεν έχω τίποτα άλλο ετσι κι αλλιώς”, μου λέει για να τον ρωτησω τι εννοεί: “Ειμαι ένας γέρος στα 34 μου. Ο Τσίπρας μου έταξε 750 ευρω και δουλειά και τωρα ειμαι στο δρόμο. Υδραυλικός στο επάγγελμα. Το 2014 έκανα 61 μεροκάματα και μετα μπήκα στα πεντάμηνα για να με πετάξει στο δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ”.
“Οικογένεια;” Τον ρωτάω για να μου απαντήσει: “εσυ με 0 ευρω θα έκανες οικογένεια;”. Όταν ρώτησα τον Θωμά αν βρήκε δουλειά μου απαντησε: “έψαξα μέσω ΟΑΕΔ αλλα ο εργοδότης που βρηκα ήθελε έναν 23χρονο σαν και σενα. Και δεν μου έδινε τα χρηματα που ζητούσα. Εκεί μας έχουν καταντήσει”.
Την ώρα που συζητούσα με τον πρώην υδραυλικό στον Δήμο νέας Ιωνίας και η φωτιά ειχε ανάψει για τα καλά, ηρθε κοντά μας η κα Γεωργία. Για να ζεσταθεί και να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα του μαγκαλιού. “Η ελπίδα έσβησε αλλα ας κρατήσουμε τουλάχιστον το μαγκάλι”.
“Εσείς; Στα πεντάμηνα και εσεις; “, την ρωτάω για να μου απαντήσει με ενα χαμόγελο μαχαιριά: “Εγώ αγόρι μου ειμαι επαίτης. Αντί να ταϊζω εγώ τη μάνα μου που ειναι πανω απο 70 με ταΐζει εκείνη. Επαίτης κανονικός. Και δεν ειναι ντροπή. Η ντροπή ανηκει σε αυτούς που αλλα λένε και αλλα κάνουν”.
“Εγώ καθάριζα στον Δημο Αθηναίων. Είχα βρει αυτή τη δουλειά μετα απο τέσσερα χρονια ανεργίας. Όχι τιποτα άλλο. Μεγαλώνω και ενα παιδι 15,5 ετων μόνη μου”. Κατάλαβα τοτε πολλά για τη σημασία της λέξης “αξιοπρέπεια”. Βοηθήσα να ανάψει καλα το μαγκάλι αλλα έφυγα γιατι ξεκινούσε η πορεία και έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά. “Αν γράψεις κάτι να γράψεις οτι μας έχουν πετάξει στο δρόμο”, μου είπε την ώρα που απομακρυνόμουν η 46χρονη άνεργη μητέρα ενός παιδιού.