Ο Καλλικράτης μασκαράς…

διοικητικής μεταρρύθμισης. 

Διστάζοντας να πει τα πράγματα με το όνομα τους, επιχειρεί να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι ένα μέτρο δημοσιονομικής προσαρμογής που περιλαμβάνεται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι τάχα μέτρο αποκέντρωσης του κράτους. 

Πρόκειται για ψευδεπίγραφο νομοσχέδιο με αποκλειστικό στόχο, την περικοπή δαπανών. Καμιά φορά η αλήθεια σώζει αλλά τέτοιες πρακτικές δεν τις συνηθίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. 

Το σχέδιο νόμου προβλέπει τη μείωση των Δήμων κάτω από το ένα τρίτο. Δημιουργούνται Δήμοι στη βάση των αναγκαστικών συνενώσεων με σαφείς ανομοιογένειες και μεγάλο πληθυσμό. Στις αναπτυγμένες χώρε της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο μέσος όρος πληθυσμού των Δήμων είναι περίπου 5.00 κάτοικοι. Στην Ελλάδα τα νούμερα αγγίζουν και ξεπερνούν το δεκαπλάσιο. Η εξοικονόμηση πόρων προκύπτει από την κατάργηση των αντιμισθιών σε δημάρχους και αντιδημάρχους. 

Καταργούνται και συγχωνεύονται χιλιάδες δημοτικές επιχειρήσεις και Οργανισμοί. 

Χάνουν τη δουλειά τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν χωρίς δουλειά περίπου 30.000 εργαζόμενοι των υπό κατάργηση δημοτικών επιχειρήσεων με την λογική του κ. Πάγκαλου ότι καταργούνται οι “προσωποπαγείς” θέσεις εργασίας. 

Οι αρμοδιότητες των υπό κατάργηση Νομαρχιών μεταφέρονται στις Περιφέρειες όπου όμως οι αποφάσεις τους ελέγχονται από τις κρατικές διευθύνσεις που δημιουργούνται πάνω από τις αιρετές Περιφέρειες. 

Για τις νέες αρμοδιότητες δεν έχει γίνει κοστολόγηση και δεν προσδιορίζονται με ακρίβεια οι πόροι που τις συνοδεύουν.
Στην ουσία το κράτος παραιτείται από τη συνταγματική υποχρέωση του να χρηματοδοτεί την Τοπική Αυτοδιοίκηση. 

Ανοίγει έτσι την πόρτα για την ορμητική είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οδηγεί τους ΟΤΑ να γίνουν νέοι φορομπήχτες, επιβάλλοντας φόρους για να στηρίζουν τις αρμοδιότητες που τους “παραχωρούνται”.

Οι πολίτες αποξενώνονται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση αφού λόγω των μεγάλων πληθυσμιακά Δήμων, χάνεται η έννοια της Τοπικής εξουσίας. 

Ο κ. Ραγκούσης θα μπορούσε να πει την αλήθεια στην προκειμένη περίπτωση. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμός με τα χαρακτηριστικά που τη γνωρίσαμε παύει να υπάρχει. Την αντικαθιστά ένας μηχανισμός διοίκησης που ανοίγει την πόρτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τίθεται υπό τον απόλυτο έλεγχο της κεντρικής εξουσίας.