Κοιτάει τον φακό κατάματα. Και κουβαλάει το φορτίο του. Βαρύ! Όπως και ο δρόμος που έχει διανύσει από την πατρίδα του μέχρι εδώ. Δεν ξέρει από Σένγκεν, από ΝΑΤΟ, από συμφωνίες κορυφής, από hot spot. Ξέρει μόνο ότι πρέπει να έχει δυνάμεις και να βοηθήσει τους δικούς του να φτάσουν εκεί που πρέπει.
Άφησε πίσω το σχολείο του. Τους φίλους του. Και πέρασε βουνά και θάλασσες. Και τώρα είναι σε μια ξένη χώρα, στο πουθενά και κουβαλάει ένα σακίδιο και όλες του τις αναμνήσεις και κάνει κουράγιο. Πιστεύει ότι κάποια μέρα θα βρεθεί σε ένα μέρος φιλόξενο. Που δεν θα κινδυνεύει να σκοτώσουν τον ίδιο και την οικογένειά του.
Που θα είναι ζεστά και θα πηγαίνει σχολείο. Που η μαμά του θα του μαγειρεύει και θα τον νανουρίζει τα βράδια. Που δεν θα τον κοιτούν σαν ξένο σώμα και σαν αριθμό. Που θα τον βλέπουν σαν ένα αγοράκι σαν όλα τα άλλα.
Το παιδί αυτό θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί. Το παιδί αυτό δεν θα έπρεπε να είναι στην Αθηνών – Λαμίας και να κουβαλάει μια αποσκευή και να περπατάει χιλόμετρα ολόκληρα. Το παιδί αυτό πρέπει να ζήσει όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: EUROKINISSI
