Οι ιστορίες έρχονται στο φως μέσα από τη σελίδα Humans of New York στο Facebook. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν καταγγελίες για την άσχημη συμπεριφορά προς τους πρόσφυγες. Αυτή τη φορά οι μαρτυρίες είναι αποθέωση της ανθρωπιάς και της φιλοξενίας.
Μια οικογένεια περιγράφει πως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βαγδάτη γιατί την εκβίαζαν πως αν δεν πλήρωνε, θα σκότωναν όλα τα μέλη της. Είχαν κάψει και το σπίτι τους, ως προειδοποίηση. “Την επόμενη φορά θα πεθάνετε” ήταν το μήνυμα που έφτασε στο κινητό του πατέρα. Έτσι, αποφάσισε να πουλήσει τα πάντα και να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. “Καλύτερα να πεθαίναμε σε μια πλαστική βάρκα”, λέει.
“There is no security in Baghdad. We lived in constant fear. We started receiving text messages one day. They said: ‘…
Posted by Humans of New York on Tuesday, 29 September 2015
Δεν πέθαναν. Έφτασαν στην Ελλάδα και τη Μυτιλήνη. Και εκεί γνώρισαν το καλό πρόσωπο των Ελλήνων: τη φιλοξενία, τη συμπόνοια, την ανθρωπιά. Οι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά. Και ένα πιάτο φαγητό. Περισσότερο απ’ όλα όμως συγκλονίζει ένας παπάς. Το όνομά του δεν είναι γνωστό. Δεν έχει και σημασία. Ένας άνθρωπος του Θεού, με όλη την ουσία της φράσης. “Μας έδωσε ένα χαλί για να προσευχηθούμε. Μας είπε: Έχουμε τον ίδιο Θεό”, διηγούνται.
“Everyone here has been very nice to us. When we got to the beach, there were people there who gave us food and a hug. A…
Posted by Humans of New York on Tuesday, 29 September 2015
Στο Humans of New York φιλοξενείται και η “μαρτυρία” του φούρναρη από την Κω, που κάθε μέρα πήγαινε στο λιμάνι και μοίραζε ψωμί στους πρόσφυγες. Τον έχουν μνημονεύσει πολλοί, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Εκείνος δεν θεωρεί πως κάνει κάτι τόσο συγκλονιστικό. Θεωρεί πως κάνει το αυτονόητο. Γιατί εκείνος έχει ζήσει την προσφυγιά και δεν ξεχνάει, όπως ξεχνούν άλλοι…
“Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και είχε οκτώ παιδιά. Πήγα στην Αυστραλία όταν ήμουν 15 ετών γιατί η οικογένειά μου δεν είχε λεφτά για να τραφούμε. Ήμουν σε ένα πλοίο για 40 μέρες. Όταν έφτασα, δεν μπορούσα να βρω δουλειά, δεν μπορούσα να μιλήσω αγγλικά και κοιμόμουν στους δρόμους. Ξέρω πως είναι. Οπότε κάθε μέρα πηγαίνω στο λιμάνι και δίνω ψωμί στους πρόσφυγες. Ο γιος του είναι συνεταίρος μου. Λέει: Μπαμπά, σε παρακαλώ. Είναι καλό να βοηθάς. Αλλά όχι κάθε μέρα. Αλλά πηγαίνω κάθε μέρα γιατί ξέρω πως είναι να μην έχεις τίποτα”.
“My father was a farmer and we had eight siblings. I went to Australia when I was fifteen because my family didn’t have…
Posted by Humans of New York on Wednesday, 30 September 2015