Κάθε 18η Σεπτεμβρίου από εκείνο το θλιβερό βράδυ πριν από 5 χρόνια μας βρίσκει όλο και πιο θυμωμένους.
Θυμωμένους, γιατί δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για την στυγερή δολοφονία ενός τόσο νέου παιδιού. Θυμωμένους, γιατί ο δολοφόνος του δεν είναι καν στην φυλακή αλλά στο σπίτι του και μας κοιτάζει πίσω από τα κλειστά παράθυρα και γελάει ειρωνικά. Θυμωμένους, γιατί εκείνοι που σπέρνουν την βία, τον φόβο και την μισαλλοδοξία, αυτοί που περιφρονούν τους θεσμούς – γιατί μπορούν – κρύβονται στα σκοτεινά τους λαγούμια και δηλητηριάζουν όποτε μπορούν νέα και γερασμένα μυαλά.
Πονεμένους γιατί βλέπουμε την κα Μάγδα, που έχασε το αίμα του αίματός της ένα βράδυ στο Κερατσίνι, να περπατάει αγέρωχη στους δρόμους και στα δικαστήρια. Να ψάχνει με αυτο το βλέμμα τους δολοφόνους του παιδιού της και να μην τους βλέπει γιατί δεν εμφανίζονται πουθενά αφού τους το επιτρέπει ο νόμος.
Πέντε χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη και αυτό είναι μια ήττα για την δημοκρατία μας. Είναι μια ήττα για όλους εμάς που πιστεύουμε σε ένα κράτος δικαίου που δεν συγχωρεί το άδικο.
Περισσότερο όμως απ’ όλα είναι ασύλληπτα άδικο γι’ αυτή τη μάνα και γι’ αυτόν τον πατέρα που έχασαν ένα κομμάτι τους εκείνο το βράδυ στο Κερατσίνι. Που το μαχαίρι που σκότωσε τον Παύλο είναι ακόμα μέσα στο κορμί τους και γυρνάει στην πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.
Και βλέποντας απόψε αυτή την φωτογραφία του Στέλιου Μισινα, με την μάνα όλων μας να περπατάει αγέρωχη στην κεφαλή της πορείας στη μνήμη του παιδιού της, σκέφτεται κανείς ότι η απάντηση στο εμετικό «Που είναι ο Παύλος σου τώρα», που της είχε απευθύνει ο χρυσαυγίτης τον Φεβρουάριο του 2017 μέσα στο Εφετείο είναι αυτό το βλέμμα. «Εδώ! Μέσα μου ρε κτήνος!»
