Οι ανθρώπινες τραγωδίες, η ακρωτηριασμένη κοινωνία και τα κραταιά φέουδα

 Φωτιές που κατέκαψαν το σπίτι του παππού , όταν η πυρακτωμένη έξοδος της ξυλόσομπας υπερθέρμανε και πυροδότησε την κεραμοσκεπή.

Είναι από τις άκρως θλιβερές ιστορίες του ανθρώπινου ρεπερτορίου, απ’ αυτές που επαναλαμβάνονται κατά καιρούς με παραλλαγές ανεξαρτήτως τόπου, χρόνου και συνθηκών .Η τραγωδία όπως ήταν φυσικό επακόλουθο ταξίδεψε μέσω των ειδησεογραφικών διαύλων ως ένα αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας που δυσκολεύει την πλειοψηφία της κοινωνίας να λειτουργήσει τους πετρελαιοδίαιτους καυστήρες θέρμανσης.

Επρόκειτο για τον ορισμό της τραγικής ειρωνείας σε μια περίοδο που οι πολύτεκνοι, οι άρρωστοι και οι φτωχοί μπαίνουν στο νομοθετικό χειρουργείο και οι μισοί Έλληνες τουρτουρίζουν από το κρύο.

Η οικονομική αποστράγγιση των ανθρώπων παίζει τα τελευταία δυο χρόνια τον καταλύτη απλούστευσης όλων των κοινωνικών δεινών και μοιραίων συμβάντων. Στον βαθμό που αυτό γίνεται καθ υπερβολή, λειτουργεί ως ένας μηχανισμός παραγκωνισμού των πραγματικών, παραλλήλων ή τυχαίων αιτιών του όποιου δράματος και του κάθε γεγονότος.

Δηλαδή δεν φταίει μόνο η οικονομική κατάρρευση των νοικοκυριών πίσω από κάθε αυτοκτονία ανθρώπου στην Ελλάδα, πίσω από κάθε λιποθυμία παιδιού στα σχολεία της, πίσω από το κάθε δυστύχημα στους δρόμους ή στα φτωχικά σπίτια της. 

Ο Τηλέμαχος, ο Ανδρέας και ο Γεράσιμος που χάθηκαν στο φλεγόμενο σπίτι του παππού στις παρυφές του Παγγαίου είναι θύματα μιας φριχτής συμπαιγνίας παραμέτρων, που θα μπορούσε να σκαρώσει και ένα βραχυκύκλωμα λαμπιονιών σε ένα πλούσιο κλιματιζόμενο σπίτι.

Όπως η Χριστίνα, η Ευαγγελία και η Τριάδα τα τρία κοριτσάκια που κλειδαμπαρώθηκαν και πέθαναν μαρτυρικά από ασφυξία σε ένα εγκαταλειμμένο επαγγελματικό ψυγείο του παππού τους στο Τρύφο της Ακαρνανίας τον Μάρτη του ’90.

Δεν έφταιγε για το δράμα, η φτώχεια σ ένα ορεινό χωριό της μετακοσκωτικής χώρας, στο οποίο οι κάτοικοι, θυμάμαι, υλοτομούσαν ανθισμένες αμυγδαλιές για να ζεσταθούν.

Ναι, οι συνθήκες χρεοκοπίας διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, απορυθμίζουν τις ζωές των ανθρώπων σε όλες τις ηλικίες και αν επιβάλλεται να κάνουμε μια συνδυαστική σκέψη για την τραγωδία του Παγγαίου , αυτή έχει να κάνει με το ποίοι μπορούν από το πολιτικό σκηνικό να κρατήσουν τα φίλτρα κοινωνικής προστασίας από τα ισοπεδωτικά λογιστικά μέτρα και το δηλητήρια που εκκρίνουν οι παντοειδείς προπαγάνδες. Και ποιοί μπορούν να σηκώσουν και να μεταθέσουν το άχθος από τους ώμους των φιλότιμων , πραγματικά αδυνάτων στα κραταιά φέουδα των παλιών και νέων διευθυντηρίων.

Σίγουρα δεν μπορούν αυτοί που δεν αποκλείεται και να τα εκπροσωπούν σε βάναυσες νομοπαρασκευές τύπου αλλαντοποιίας.