Οι ευπαθείς και η απάθεια

Όπως βεβαίως συνέβη και με άλλους τομείς άσκησης πολιτικής, η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους συνδέθηκε, εν πολλοίς, με την στερέωση του κομματικού κράτους. Και όπως ήταν φυσικό αυτό οδήγησε στις καταχρηστικές παρενέργειες και στα αίσχη, που μετά το ξέσπασμα της κρίσης χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα και άλλοθι για την ισοπέδωση των πολιτικών πρόνοιας.

Και κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που ο κυβερνητικός συνεταίρος Ευ. Βενιζέλος θέλει ακόμα το κόμμα του να φέρει τον μανδύα του προνομιακού προστάτη των ευπαθών ομάδων, όπως τόνισε χθες. Στο πλαίσιο, βεβαίως, μιας συνδιαχείρισης των πολιτικών λιτότητας, που πρωτίστως συνθλίβουν τους εκπεσόντες της κρίσης, ανέργους, απόρους, αρρώστους κλπ. Δηλαδή πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τους ευπαθείς, αλλά που κάποιοι, οι ίδιοι για την ακρίβεια, σχεδόν επαγγελματικά θα τους νοιαστούν ή θα τους λυπηθούν περισσότερο.

Οι κατακτήσεις σχετικά με το κοινωνικό κράτος, που τώρα καταρρέει σαν ντόμινο, ήταν πράγματι εντυπωσιακές αν και ποτέ δεν τους έλλειπε ο χαρακτήρας των «δυο μέτρων και δυο σταθμών». Έως σουρεαλιστικές, αν σκεφτεί κανείς ότι γέμισαν τα πεζοδρόμια των αστικών κέντρων σημεία πρόσβασης αναπήρων για να καταληφθούν ευκολότερα από τα οχήματα. Όμως θα σου πουν, το πρόγραμμα εκπονήθηκε, ο δήμαρχος ωφελήθηκε εργολάβος πληρώθηκε, το χρήμα κύλησε, ψευδοανάπτυξη καταγράφηκε, τότε.

Γιατί τώρα με την δημοσιονομική ασφυξία που αντανακλά στην αναπνευστική λειτουργία χιλιάδων ανθρώπων με τον επιθετικό προσδιορισμό «ευπαθείς» είναι δύσκολο να υπάρξει πολιτικός σχηματισμός που θα εγγυηθεί πρακτικά και όχι εθιμικά ή ιδεολογικά τα προσήκοντα. Και ακόμη πιο δύσκολο είναι να υπάρξουν ιδιωτικοί φορείς που θα συμμερισθούν σχετικές ανάγκες.

Πως περιμένει κανείς από μια ακτοπλοϊκή εταιρεία να διαθέτει δυνατότητα αποκλειστικής χρήσης ασανσέρ από αναπήρους για να μην μένουν αποσβολωμένοι στα αποπνικτικά γκαράζ των πλοίων, όταν μια μονάδα ΠΕΔΥ καταδικάζει αναπήρους να εξετάζονται στον 4ο όροφο με μη λειτουργούντες ανελκυστήρες; Και εξ αυτού του λόγου να καταφθάνει η πυροσβεστική για να κατεβάσει τον ασθενή και η Αστυνομία για προανάκριση.

Πως περιμένει κανείς από ένα κρατικό μανδαρίνο που νομοθετεί να μην υποχρεώνει ένα ασθενή να αγοράσει νέο αυτοκίνητο προκειμένου να τύχει απαλλαγής από τέλη κυκλοφορίας όταν στις μονάδες αιμοκάθαρσης άνθρωποι ρισκάρουν τη ζωή τους επειδή τελείωσαν τα φίλτρα;

Το καλοκαίρι που τελειώνει μια γυναίκα με βαρύτατο νευρολογικό νόσημα πέθανε γιατί η τρισάθλια γραφειοκρατία της έκοψε το ρεύμα και το οξυγόνο. Επίσης, πολλοί κουβάδες με παγωμένο νερό έπεσαν για πλάκα και όχι για την παγκόσμια καμπάνια προς αντιμετώπιση ασθένειας σαν αυτήν που έπασχε η γυναίκα που σκότωσε η… απάθεια. Που αλίμονο αν γενικευθεί ως σύνδρομο των χρόνων της κρίσης.