Τύφος στην Αθήνα, χολέρα στον Πειραιά, Πάσχα στα χαλάσματα στην Κόρινθο αλλά και ελονοσία και πόλεμος το 40. Μια αναδρομή σε όλα τα Πάσχα και τις Πρωτοχρονιές που δεν γιορτάστηκαν ποτέ.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια βαριά σκιά θαμπώνει το εορταστικό φως. Η πανδημία του κορονοϊού δεν είναι κάτι καινούριο ως γεγονός για την ανθρωπότητα εν μέσω εορτών.
Ο 20ος αι. επεφύλαξε για τον άνθρωπο πολλές δυσκολίες και ασφαλώς, ο 21ος δεν θα διαφέρει. Άλλωστε, στη σοφή φύση, μία γερή θύελλα είναι πάντα και χρήσιμη. Καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Τέτοιες «θύελλες» η ιστορία κατέγραψε κάμποσες σε περιόδους, κατά τις οποίες μόνον για γιορτή θα έπρεπε να προετοιμάζονται οι άνθρωποι. Άλλοτε αφορούσαν έθνη κι άλλοτε, πόλεις ή ομάδες ανθρώπων. Πάντως, ουδείς άνωθεν (θεός, μοίρα, φύση) έκανε συμφωνία με την ανθρωπότητα να βιώνει ειρηνικά τις εορταστικές της περιόδους… Η ιστορία του 20ου αι. έχει πολλά να δείξει…
Πλοία με χολέρα στον Πειραιά
Γιορτές του 1907. Παραμονή πρωτοχρονιάς. Η πρώτη βαριά σκιά του αιώνα πέφτει στον Πειραιά. Οι πολίτες δέχονται το νέο έτος κλειδαμπαρωμένοι. Καταπλέοντα ατμόπλοια μεταφέρουν τη χολέρα στο ελληνικό λιμάνι. Πλοία και επιβάτες οδηγούνται στο λοιμοκαθαρτήριο για απολύμανση. Οι Πειραιώτες αλλάζουν τον χρόνο προσευχόμενοι υπέρ υγείας και σωτηρίας.
Σεισμός και τσουνάμι στην Σικελία
Στην εκπνοή του 1908 κι ενώ οι άνθρωποι ανά τον πλανήτη προετοιμάζονται για την υποδοχή του νέου έτους, τα ξημερώματα της 28ης Δεκεμβρίου, ισχυρός σεισμός και τσουνάμι στη Σικελία προκαλούν τον θάνατο 100.000 και πλέον ανθρώπων, καταγράφοντας μαύρο ρεκόρ στην ευρωπαϊκή ιστορία. Οι ολίγοι εναπομείναντες δεν αντιλαμβάνονται το γύρισμα του χρόνου…
Επιδημία τύφου στην Αθήνα
Πέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1913. Ο πληθυσμός της Αττικής αριθμεί κάτι παραπάνω από 300.000 κατοίκους. Στη δε Αθήνα οι κάτοικοι δεν είναι περισσότεροι από 100.000. Ξαφνικά ενσκήπτει επιδημία τύφου. Το νερό του δημοτικού υδραγωγείου, που τροφοδοτεί τα σπιτικά των Αθηναίων, έχει μολυνθεί. Στις 20 Δεκεμβρίου οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τους 300! Η απολύμανση του δικτύου απαιτεί χρόνο και οι κάτοικοι της πόλης κάνουν Χριστούγεννα με την ψυχή στο στόμα…
Πείνα στην Σμύρνη
Το Πάσχα του 1917 «πέφτει» 15 Απριλίου. Η έλλειψη τροφίμων στη Σμύρνη προκαλεί αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων. Στις 13 Απριλίου, οι νεκροί είναι περισσότεροι από 100. Η πόλη στρατοκρατείται. Το Πάσχα περνά χωρίς ν΄ αφήσει γεύση και μυρωδιές…
Μαύρη Πρωτοχρονιά στην Σκωτία
Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1929, κάποιος εκπαιδευτικός οργανώνει ειδική προβολή γιορτινής ταινίας για τους μαθητές του σε σινεμά της μικρής πόλης Πέισλι της Σκοτίας. Οι μαθητές συνοδεύονται από τους δασκάλους τους. Κάποιοι, λίγοι, και από τους γονείς τους, οι οποίοι φέρνουν μαζί και τα βρέφη τους που δεν έχουν πού να τα αφήσουν. Ξαφνικά καπνός πνίγει την αίθουσα. Τα παιδιά τρέχουν πανικόβλητα στην έξοδο. Συνωστίζονται. Ποδοπατούνται. Ο καπνός έχει προκληθεί από ανάφλεξη κόπιας της ταινίας, η οποία ωστόσο έχει απομακρυνθεί από την αίθουσα. Αλλά οι θεατές δεν το γνωρίζουν… Ο πανικός γίνεται φονιάς. Ο απολογισμός είναι 69 νεκρά παιδιά, ανάμεσά τους και βρέφη! Αλλά 37 άτομα, ανήλικοι και ενήλικες τραυματίζονται σοβαρά. Κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν στο νοσοκομείο. Η αλλαγή του έτους στη μικρή σκοτσέζικη πόλη πνίγεται στον θρήνο…
Σεισμός στην Κόρινθο – Πάσχα στα χαλάσματα
Το 1930, οι Έλληνες θα γιορτάσουν το Πάσχα στις 20 Απριλίου. Στις 19, ένας ισχυρός σεισμός στην Κόρινθο προκαλεί τον σοβαρό τραυματισμό 15 κατοίκων και αφήνει άστεγους άλλους 500. Η Ανάσταση του Κυρίου τον ίδιο βράδυ, δεν φαίνεται αρκετή για ν΄ αναστήσει το ηθικό μιας ολόκληρης πόλης, που θρηνεί στα χαλάσματα…
Σεισμός φονιάς στην Τουρκία
Δύο χρόνια μετά, το 1932, μόλις πέντε ημέρες πριν την αλλαγή του έτους, έρχεται η σειρά της γείτονος για θρήνο. Ένας καταστροφικός σεισμός, στις 26 Δεκεμβρίου, στην Τουρκία, σκοτώνει 11.000 ανθρώπους. Η πρωτοχρονιά εκείνου του έτους καταχωρείται με μελανή γραφίδα στην ιστορία της χώρας.
Ελονοσία πόλεμος και θάνατος το Πάσχα του ’40
Το 1940 είναι έτος βαρύ για όλο τον πλανήτη. Στην Ελλάδα, μία έντονη μυρωδιά θανάτου από ελονοσία απλώνεται από τις αρχές του Απριλίου. Στις 12 του μήνα αρχίζει έντονος «ανθελονοσιακός αγώνας» δημοσιεύουν οι εφημερίδες. Ιδρύονται νέες επιθεωρήσεις υγείας και πειραματικοί σταθμοί ανά τη χώρα. Στις 28 Απριλίου είναι το Πάσχα, αλλά η απειλή της νόσου ταυτόχρονα με τη σκιά του πολέμου, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια εορτασμού. Εκείνη η Ανάσταση, όπως και τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, οπότε έχει πλέον κηρυχθεί ο πόλεμος, μένουν στα… αζήτητα της εθνικής -και όχι μόνον- ιστορίας. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου, οι μεγάλες γιορτές δεν αποτελούν ευκαιρία για ξεφάντωμα, αλλά ανάγκη για εμψύχωση του πληττόμενου πληθυσμού. Και ασφαλώς, δεν είναι η πληθώρα των εδεσμάτων, που κάνει το τραπέζι γιορτινό στα ελληνικά σπιτικά. ‘Αλλωστε, τις περισσότερες φορές, αυτό το τραπέζι συνοδεύεται από τον αποκρουστικό ήχο των εχθρικών βομβαρδιστικών. Είναι η γενναιότητα της ψυχής, που «επιστρατεύει» τη γιορτή για να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα…
Διωγμός πριν την Πρωτοχρονιά του ’65
Το 1965 η μυρωδιά των απελάσεων στην Τουρκία είναι έντονη. Στις 29 Δεκεμβρίου 5.000 Έλληνες τουρκικής ιθαγένειας καλούνται να εγκαταλείψουν τα σπιτικά τους στην Κωνσταντινούπολη. Θα είναι η πρώτη και η δυσκολότερη πρωτοχρονιά τους στην Ελλάδα…
Η χούντα 9 μέρες πριν το Πάσχα του ’67
Στις 21 Απριλίου του 1967 οι ερπύστριες των τανκς στην άσφαλτο των κεντρικών δρόμων της ελληνικής πρωτεύουσας προκαλούν ανατριχίλα και κλονίζουν την ισορροπία της χώρας. Είναι μόλις 9 ημέρες πριν το Πάσχα και η Ελλάδα καλείται να διαχειριστεί μία νέα πραγματικότητα, μία δικτατορία. Ανήμερα του Πάσχα, η Χούντα των συνταγματαρχών επιδίδεται σε εθνικούς χορούς και οινοποσίες μετά σουβλιστού οβελία στα στρατόπεδα της χώρας και σε κάποια άλλα στρατόπεδα, σε εκείνα της Γυάρου, της Μακρονήσου, του ‘Αη Στράτη, χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες βιώνουν τα δικά τους πάθη… Για επτά χρόνια μετά, οι μεγάλες γιορτές θα υπαχθούν σε ένα από τα ζοφερότερα κεφάλαια της ιστορίας του ελληνισμού.
Δολοφονία Ελλήνων το Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη
Στις 7 Απριλίου του 1991, ανήμερα Πάσχα, 34 Έλληνες ταξιδιώτες στην Κωνσταντινούπολη επιβιβάζονται στο λεωφορείο ξενάγησης, που του περιμένει έξω από το ξενοδοχείο τους στο κέντρο της Πόλης. Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες, άγνωστος άνδρας εισβάλλει στο όχημα, αδειάζει στο δάπεδο έναν πλαστικό ασκό με υποκίτρινο υγρό και πετάει αναμμένο τον αναπτήρα του. Η φωτιά εξαπλώνεται αμέσως. Οι άτυχοι εκδρομείς βρίσκουν τραγικό θάνατο στην πύρινη κόλαση. Οι τουρκικές Αρχές αποδίδουν το δυστύχημα σε ανάφλεξη γκαζιού, στη μικρή κουζίνα του πούλμαν. Μόνο που στο πούλμαν δεν υπήρχε τέτοια κουζίνα… Για 34 οικογένειες στην Ελλάδα εκείνο το Πάσχα δεν ήρθε ποτέ.
Το μαύρο Πάσχα του 1999 στην Γιουγκλοσλαβία
Ανήμερα Πάσχα, 11 Απριλίου 1999, στη Γιουγκοσλαβία. Η οσμή της γιορτής έτσι κι αλλιώς έχει σβήσει από καιρό. Την κάλυψαν οι συγκρούσεις μεταξύ γιουγκοσλαβικού στρατού και ανταρτών του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου. Ο πληττόμενος πληθυσμός προσδοκά μια έστω προσωρινή κατάπαυση του πυρός, λόγω της γιορτινής ημέρας. Αλλά το ΝΑΤΟ πραγματοποιεί τυφλά χτυπήματα με θύματα άμαχους πολίτες. Όσο εικόνες φρίκης με τα απανθρακωμένα σώματα ταξιδιωτών αμαξοστοιχίας, που βομβαρδίστηκε περνώντας από γέφυρα, κάνουν τον γύρο του κόσμου, το ΝΑΤΟ εκφράζει λύπη για το συμβάν, το οποίο ωστόσο δικαιολογεί. «Η συγκεκριμένη γέφυρα αποτελούσε σημαντικό σημείο στις γραμμές ανεφοδιασμού των στρατιωτικών δυνάμεων και των δυνάμεων ασφαλείας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στο Κοσσυφοπέδιο» αναφέρει η λιτή ανακοίνωση της Συμμαχίας…
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ