Ο Αλή στέκεται στην ακτή της Συκαμνιάς στη βόρεια Λέσβο. Με τα κιάλια του παρακολουθεί κάθε κίνηση στη θάλασσα αναμεταξύ Λέσβου και Μικρασίας… «Κανένας δεν πρέπει να πεθάνει. Όλοι πρέπει να τα καταφέρουν όπως τα κατάφερε η οικογένεια μου, όπως τα κατάφερα εγώ…» λέει.
Ο Αλή Αμπού Ασέ. Πολίτης της Δανίας, πολίτης του κόσμου. Πρόσφυγας από τη Βαγδάτη 15 τώρα χρόνια. «Το χρωστώ στον κόσμο αυτό που κάνω. Με έσωσαν άλλοι, θα σώσω όσους περισσότερους μπορώ εγώ…», επιμένει.
Όταν φανεί η βάρκα ο Αλή σημαίνει συναγερμό. Με τους Ισπανούς συντρόφους του. Όλοι τους ψημένοι στην αρμύρα και στον ήλιο, ξερακιανοί σαν ναύτες στις καραβέλες των εξερευνητών, καθοδηγούν από την ακτή τους πρόσφυγες. Με φωνές, με σήματα, μερικές φορές πέφτοντας κι οι ίδιοι στη θάλασσα… Ο Αλή αλαφιασμένος τρέχει πάνω κάτω, αρπά τον κόσμο και τον σηκώνει ολάκερο θαρρείς στις πλάτες του: «όλοι πρέπει να τα καταφέρουν», επιμένει..
Είναι 29 ετών. Εννιά χρονών σκοτώσαν τον αντικαθεστωτικό πατέρα του. Στα 15 βρέθηκε με την οικογένεια του στη Δανία, όλα πήγαν καλά, Δανός – Ευρωπαίος πολίτης, προπονητής αθλητών του μποξ, παντρεμένος, με δυο παιδιά -τη πεντάχρονη Σάρα και τον τετράχρονο Άσσαντ. «Ξέρεις πόσο μου λείπουν; Κάθε παιδάκι εδώ στην ακτή έχει το πρόσωπο τους…» , λέει τυλίγοντας με μια αλουμινένια κουβέρτα ένα πιτσιρίκι που βρεμένο τρέμει από το κρύο.
Οι ασημόχρυσες κουβέρτες της Συκαμνιάς, τα χρώματα του πλούτου που ζεσταίνουν τους παγωμένους πρόσφυγες μόλις πατήσουν την ακτή της Ευρώπης. Τα κορμιά τους δηλαδή. Γιατί για τις ψυχές τους είναι εκεί ο Αλή. Κι οι άλλοι σαν τον Αλή.
Σώζει ζωές, από εκεί, από το μετερίζι ζωής που τον έταξε η συνείδηση του και η μοίρα, εδώ και 43 μέρες. Μένει σε ένα ξενώνα αναμετάξυ Συκαμνιάς και Μολύβου. Τρώει ότι και όταν θυμηθεί πως κάτι πρέπει να φάει. «Να μου φτάσουν τα λεφτά… Να μείνω όσο περισσότερο καιρό μπορώ εδώ…». Πλήρωσε το εισιτήριο του από τη Δανία, πληρώνει από την τσέπη του όλα του τα έξοδα, ο Αλή δεν ανήκει σε κάποια Μη Κυβερνβητική Οργάνωση, νιώθει ότι το χρωστά αυτό που κάνει στην κοινωνία, στην Ευρώπη, στους πρόσφυγες σαν αυτόν. «Θα μείνω μέχρι να μου τελειώσουν τα λεφτά…» λέει. Πόσο ακόμα δηλαδή. Γελά. «Όσο πάει…», επιμένει.
Ο Αλή Αμπού Ασέ σώζει ζωές εκεί στην ακτή της Συκαμνιάς. Για μετά… ε, μετά θα τα καταφέρει κι αυτός. «Εδώ θα τα καταφέρουν όλοι ετούτοι…» λέει δείχνοντας τους πρόσφυγες που μόλις βγήκαν στην ακτή, κουβαλώντας στην αγκαλιά τους, τυλιγμένο θαρρείς με την ασημόχρυση κουβέρτα της καρδιάς του, ένα πιτσιρικά πρόσφυγα…
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ